Toen Isabelle de leeftijd van haar dochter had rookte ze, had ze al dronken op een bar gestaan, én aan een joint gelurkt. Haar dochter daarentegen wil daar allemaal niks van weten. Die is hartstikke braaf – voor zo lang het duurt.
“Wel sneu, want mijn moeder is gewoon echt verslaafd”. Ik trapte bijna te hard op de rem van mijn stadsblikje. Dochterlief vertelde even doodleuk aan een hockeycollega hoe ontzettend treurig ik maar niet van die vreselijkste verslaving af kwam en ze stak een heel betoog af over alle gevaren en vooral de uitermate goorheid. Geen één zin sprak zij uit zonder teleurstelling. “En daarom…maar echt daarom ga ik dus nóóit roken”. Door mijn enorme schuldgevoel miste ik de uiteindelijke doorslaggevende reden waarom dochterlief zo verstandig al tetterde dat ze roken niet eens overwoog. Ik bad al bijna elke dag dat ze niet eens een trekje proberen zou, om welke reden dan ook.
Slecht of goed voorbeeld?
Was mijn anti voorbeeld dan juist een goed voorbeeld? En zou dat voor alle slechte zaken gelden? Zo beweert mijn dochter G. dat ze pas zal gaan drinken na haar 21e, wil ze geen verkering voordat ze 18 is en dat éne doen, pas wanneer ze een jaar verkering heeft. Een heus heel anders verhaal dan haar moeders been there done that list. Heb ik dan zo het slechte dus goede voorbeeld gegeven? Doe ik dat eigenlijk nog steeds? Tot op heden is mijn ruggengraat dat van een weekdier gebleken en sponsor ik de lokale – bijna failliet gaande – sigarenboer zogenaamd uit medelijden, maar in feite door een enorm gebrek aan zelfrespect. Slecht. Zo slecht. En ik stop echt.
Verder weet miss G niet precies álles van de bloemetjes – en bijtjespraktijken mijnerzijds, maar mijn praktijken zijn ongeveer in hetzelfde jaar gestart, dus het eerste van vele biertjes, de eerste sigaret en de eerste lurk aan een joint. Ik was al in de Roxy geweest voor mijn 15e en menig hockeyfeest in o.a. Zaandam bezocht als een soort wereldtournee van bacchanalen. De grijze haren van mijn vader verdubbelden per weekend ongeveer. Ergens was ik dus geen walk in the park, qua puber. Maar wat heb ik er voor terug gekregen? Een dochter die graag eerst haar school wil afmaken, geen verkering wil met minder dan Mr Right (gescreend en wel) en alles aan giftige consumpties vrij treurig vermaak vindt. Ha! Gaat mij dat even lekker makkelijk af. Geen preken, geen chantagemateriaal, geen rijbewijsvergoeding opleggen of uitwisselen en vooral, een zorgeloze komende zes jaar.
Brave puber
De zon brak door en ik glimlachte. Deze zaterdagochtend was praktisch idyllisch prettig gestart. Ik wist dat mijn wilde haren jaren en zwaktes op een dag omgezet konden worden in enorme voordelen. Ik heb het pubermanagement-geheim gekraakt, mensen! Ik zag mijzelf als spreken op congressen en in talkshows.
En toen …uit het niets een spookrijder. Althans, een oud vrouwtje in een op hol geslagen scootmobiel. Ze schoot ineens door op het zebrapad en ik moest met al mijn kracht op de rem trappen en klapte tegen mijn stuur. De meisjes! Ik draaide mij om, maar dank god hadden zij hun gordel om. Iets wat ik meer dan 100 x had gezegd te doen. En waar dus ook echt naar geluisterd werd. De klap was een reality check. Who am I kidding überhaupt? De prima puber hebben, slecht voorbeeld is goed volgen….uhuh. Want één belangrijk ding vergat ik even: de dame heeft mijn DNA.
Tot mijn 13e zong ik nog mee met Kinderen voor Kinderen. En in de zomer van mijn 13e kwam daar Tone Loc**. Als anthem van de daaropvolgende vrij mooie maar niet echt onschuldige jaren. Ik trok mijn gordel ook maar weer even steviger aan.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
