Met pubers in huis is je rol als ouder steeds minder verzorgend – ze vegen zelf hun kont af en kleden zichzelf aan, en steeds meer ondersteunend. En dat lijkt misschien heel vanzelfsprekend, totdat je je realiseert dat je eigenlijk de facilitair medewerker van je kind bent.
Met twee pubers in huis komt er een moment dat je je realiseert dat je jouw rol als ouder die van een facilitair medewerker is. Ik ruim op, was stapels kleren, breng verloren kopjes en borden terug daar waar ze horen: in een keukenkastje!, verplaats schoolboeken zodat niemand erover valt, zorg dat de koelkast is gevuld, beheer hun agenda voor afspraken bij de orthodontist, zorg dat hun bedden worden verschoond en dat gymkleren niet in een vieze natte hoop in de hoek blijven liggen. En mijn pubers vinden dat heel normaal. Die laten zich al deze ondersteunende taken welgevallen, alsof zij zelf de vacature ervoor hebben geschreven.
Zo vinden ze het normaal dat ze naar school/vrienden/sportwedstrijden worden gebracht. Dat er klokje rond een een all you can eat-buffet klaarstaat. En dat ze een keer in de week hun puberlijven tussen knisperend schone lakens kunnen schikken. En ze vinden het niet meer dan normaal dat ík weet wanneer ze naar de tandarts of dokter moeten, hoe laat hun wedstrijd is en wanneer ze een cadeautje moeten kopen voor een jarige huisgenoot.
Dat doe jíj toch?
Hoe vanzelfsprekend mijn pubers dit ook vinden, die rol van facilitair medewerker zit me niet lekker. Ik bedoel, ik vind het prima om de boel een beetje bij te houden en te verzorgen, maar zij vinden het de normaalste zaak van de wereld. Natuurlijk dóe je dat allemaal, toch?
‘Kun jij mijn gymkleren even wassen?’
‘De hagelslag is op, wil jij nieuwe halen?’
‘Kun je morgen gehaktballen maken?’
‘Hoe laat moet ik ook al weer bij de orthodontist zijn?’
‘Breng jij me even?’
‘Haal je me ook weer op?’
‘Kun jij…’?
‘Wil jij…?’
‘Weet jij…?’
Hang er een prijskaartje aan
Het is natuurlijk niet zo dat ik om die rol van facilitair medewerker heb gevraagd, het is me min of meer overkomen. Het verzorgen is gewoon in de loop der jaren omgezet in het bedienen. En hoe makkelijker ik dat deed, die wasjes, ontbijtjes, taxichauffeur spelen en boodschappendienst, hoe normaler mijn pubers dat vonden. Maar ja, daar had ik geen pubers voor. Die moeten zelfstandig kunnen opereren. En klaargestoomd worden voor een zelfstandig leven zodat ik ze met een beetje goed fatsoen op hun achttiende de deur uit kan sturen. Dus gingen we de zaken anders aanpakken hier in huis. Aan elke taak hing ik een prijskaartje, want als pubers ergens gevoelig voor zijn is het hun geld. Wil je dat je kleren gewassen worden? 1,50 euro. Boodschappen? 2,50 euro. Brengen en halen? 5 euro.
En zoals verwacht werkte dat. Ze deponeren nu zelf hun vieze kleren, onder luid protest weliswaar, in de wasmachine, ruimen zowaar wekelijks hun kamer op, en weten ineens alle bustijden uit hun hoofd. Bijna ongemerkt verschuift mijn rol van facilitair medewerker naar manager. En die functieomschrijving, ‘stuurt aan, geeft leiding en controleert’, past me veel beter.
