Bar Linders is al bijna twintig jaar docent. Haar missie: leerlingen en studenten inspireren om zich te ontwikkelen en vooral: zichzelf zijn. Zij schreef deze mooie brief aan ons. Omdat ze blij is dat ze iedere dag onze kinderen om zich heen heeft.
Lieve puberouders,
Ik werk al 20 jaar in het onderwijs en ik heb dus al flink wat kleine en grote pubers aan me voorbij zien komen. Van de week zei een puber ‘Mama’ tegen me in plaats van ‘Mevrouw’ en dat zette me aan het denken. Ik bedacht me dat het eigenlijk heel stom en zelfs ietwat onbehoorlijk is dat ik jullie nog nooit heb bedankt voor het feit dat ik jullie pubers zo vaak mag lenen.
Jullie pubers zijn voor mij de meest perfecte versie van de mens. Onverwacht, open, authentiek, allemaal verschillend, ontroerend, energiek, ietwat lamlendig, streng maar rechtvaardig, nieuwsgierig en zoveel meer. Ze zijn de meest inspirerende mensen die ik ken en ze zijn nog zoveel meer dan dat.
Ze zijn bijvoorbeeld het perfecte publiek om mee wakker te worden in de ochtend. De meeste pubers komen namelijk half slaapwandelend aan op school, mits zij geen 11 kilometer gefietst hebben om op school te komen. In dat geval zijn ze altijd fris en fruitig en helemaal klaar om aan de slag te gaan. Die pubers kunnen weleens iets te veel energie hebben in de ochtend. Maar gelukkig zijn de meesten om half 9 nog niet helemaal wakker en lopen ze met hun telefoon aan hun handen geplakt het schoolgebouw binnen, met een half ontbijt achter hun kiezen. In de gevallen dat ze nog niet ontbeten hebben, laat ik ze met liefde hun ontbijt opeten of geef ik ze een mandarijn uit mijn tas zodat ze de eerste pauze wel halen. Jullie kinderen zorgen er dus voor dat ik in de ochtend vreedzaam en in goed gezelschap wakker word. Dat is toch het perfecte begin van een werkdag?
Ik word namelijk het best wakker in goed gezelschap en met een flinke dosis kletsverhalen. Daar heb ik jullie pubers dus voor, ze kletsen over van alles; over hun favoriete serie op Netflix, nieuwe kleren, een achterlijk filmpje op Dumpert, een nieuwe game, een vlogger, wie de meeste volgers heeft op Instagram en dat het zo belachelijk is dat je op school niet live op Insta mag zitten. ‘Het mag niet eens op de gang, mevrouw!’ Ze kletsen over hun voetbalwedstrijd, dansles, over hun zieke oma, over dat het weer lastig slapen was op het schippersinternaat, over Japanse ingewikkelde theorieën over het leven of over de nieuwe knappe jongen in de tweede. Dat wisten jullie niet he, dat jullie pubers zoveel te vertellen hebben?
Naast al die kletspraatjes heb ik ook vaak bijzondere gesprekken met jullie pubers. Zo vertelde een puber laatst dat hij zoveel stress had van school omdat hij zijn moeder niet wilde teleurstellen. En dat is eigenlijk wat ik heel vaak hoor van pubers. “Mevrouw, ik doe school niet voor mezelf hoor, maar voor mijn moeder.” – sorry vaders, maar in dit kader worden heel vaak moeders genoemd. Ik probeer jullie kinderen dan uit te leggen dat voor school werken een stuk fijner wordt als je het voor jezelf gaat doen. Maar meestal hoeft dat niet eens, want als ik een leerling gewoon even zijn hart laat luchten, komt hij zelf al snel met mooie inzichten en geniale oplossingen voor iets dat 10 minuten daarvoor nog voor enorm veel stress zorgde.
Jullie pubers leren mij ook elke dag van alles. Door jullie pubers weet ik alles van de ramadan, van het lichtjesfeest, van schuurfeesten, van voetballen bij een topclub en van hockeyweekenden. Van gameavonden en van slaapfeestjes, van serie-bingeavonden en van chillen op straat. Hoe je een vak vult bij de supermarkt en hoe je kranten rondbrengt. Hoe je geld kan verdienen als puber door dure merkkleding door te verkopen of een online shop te beginnen met telefoonhoesjes uit China. Ik weet van alles over anorexia en depressies en over allerlei labels die pubers opgeplakt krijgen terwijl ze zelf gewoon maar zichzelf zijn. Zelf begrijpen ze er niets van waarom dat label nodig was toen ze jong waren en waarom ze het er zo slecht afgewassen krijgen.
Jullie pubers laten me dus ook zien hoeveel verschillende mensen er eigenlijk bestaan op de wereld en hoe prachtig al die mensen zijn! In elke klas zitten gemiddeld 25 mooie minimensen van verschillend pluimage. Extraverte types, bedachtzame dames en heren, abstracte denkers, creatieve hoofden, scherpe analytici. De ondernemers van de toekomst, cabaretiers in spe, directeuren, docenten, fysiotherapeuten, podiumtechnici, vrachtwagenchauffeurs, politieagenten, verzorgers en administrateuren. Met heel veel geduld en liefde zorg ik ervoor dat jullie kinderen hun talenten kunnen ontwikkelen, want zij zorgen er met dat talent straks als ze later groot zijn voor dat de wereld een stukje mooier wordt. Daarom geef ik ze in ruil voor alle liefdevolle aandacht en kostbare puberkennis die ze mij geven heel veel ruimte om zichzelf te zijn en om al die talenten te kunnen ontwikkelen.
En dat is eigenlijk de belangrijkste reden dat ik jullie zo dankbaar ben voor het uitlenen van jullie pubers. Ik ben er namelijk wel van overtuigd dat ik als docent en jullie als pubervaders en pubermoeders een belangrijke rol spelen in het leven van jongeren. Wij zijn er om dat talentvolle mooie volk te begeleiden, te knuffelen en te motiveren. Aangezien mijn eigen postpuberzoon al trekjes van een echte volwassenen gaat vertonen, ben ik jullie dus heel dankbaar dat ik van jullie pubers mag genieten. Willen jullie dat alsjeblieft ook niet vergeten te doen: genieten, want voor je het weet zijn jullie kinderen echte grote mensen geworden …
Veel liefs van Bar, docent (en moeder van een puberzoon)
Bar Linders inspireert al bijna 20 jaar leerlingen en studenten om zich te ontwikkelen en vooral altijd zichzelf te zijn. En het is volgens haar nu tijd om docenten te gaan inspireren en om tips te geven om meer in balans voor de klas te staan. Ze is er namelijk zelf ondertussen wel achter hoe ze meer in balans voor de klas kan staan en dat deelt ze graag met anderen. Ze gaat tegenwoordig met genoeg energie naar school en kom met dezelfde energie weer thuis. Of zelfs nog met wat meer energie. In haar boek, Lesgeven vanuit je hart, (voor iedereen die pubers begeleidt, dus ook de vader die de C1 traint en de hockeymoeder) laat ze zien hoe lesgeven ook kan: laat de kennis uit de leerlingen zelf komen en begeleid ze daarbij door een kader te bieden, ruimte te geven en altijd een positieve benadering in te zetten.
