Martine’s dochter begint volgend jaar op het vwo. Ze is daar blij om. Superblij. Want iedereen wil toch het hoogst haalbare voor haar kind?
Mag ik eerlijk zijn? Héél eerlijk? Dat mijn dochter geen havo- maar een vwo advies heeft gekregen, dat was een grote opluchting. Het kon met haar namelijk nog alle kanten op. Het had havo kunnen zijn. Dat kind van mij is namelijk geen wonder van concentratie en houdt niet altijd heel erg van studeren. Maar ze kreeg dus een vwo-advies. Kind blij, ouders blij.
Zijn wij van die pushende ouders waar je altijd over leest? Nee hoor. Wat we wel hadden gedaan, toen we hoorden dat het havo-vwo zou worden, was oefenen. We schaften Squla aan, en daarop moest ze van mij iedere dag van de Kerstvakantie een taakje maken. Als ze een lesje af had, dan kreeg ze een euro. Echt, het was geen kindermishandeling, het waren geen talloze uren in de bijlesklas. Maar ik vond wel dat het moest gebeuren. Ik wilde namelijk het hoogste haalbare voor mijn kind, en dat is vwo.
Natuurlijk zeiden tegen haar dat we alle adviezen goed hadden gevonden, en dat we hoe dan ook uit eten zouden gaan als het advies binnen was. Maar alledrie hoopten we toch op een vwo-advies. Natuurlijk geven we altijd de boodschap af dat je zo goed bent als je bent, maar ik pinkte een traantje weg van ontroering en van trots.
Want voor haar ligt een zee van mogelijkheden, van de beste scholen van de stad. De hoogst haalbare studies. Want zo zit onze samenleving nou eenmaal in elkaar. Hoe hoger je bent opgeleid, hoe meer geld je verdient. Dus het is helemaal niet gek dat ouders hun kinderen naar havo of hoger pushen. Je kunt wel zeggen dat het ‘prima’ is om mbo te doen, maar als je met hbo een salarisschaaltje of twee meer krijgt waarom zou je dat -als het binnen je mogelijkheden ligt- niet doen?
Ik ben dan de laatste die zou zeggen: ‘Ach kind, ga maar lekker naar de havo. Rustig aan, je bent nog zo jong.’ Als er meer in zit, dan haal je dat er toch uit?
Zo kan ik mij net zo goed voorstellen dat ouders van kinderen op het vmbo of de havo ook zeggen dat ze zo goed mogelijk hun best moeten doen. Dat ze liever hun kind op vmbo-t hebben dan op vmbo-k. Of liever op de havo dan op vmbo-t. Noem het pushen, noem het arrogant, maar zo zit de maatschappij nog eenmaal in elkaar.
Ik zou zeggen: ga ervoor. Stimuleer je kind tot het hoogst haalbare. En dat hij er daar misschien ietsiepietsie ongelukkig van wordt, so be it. Het is een cliché, maar later zijn ze je dankbaar voor. Uit onderzoek blijkt namelijk ook dat met betrokken ouders, kinderen het beste presteren op school.
Nou hoor ik je misschien denken: ‘ze moeten het eerst maar zien te halen’. Inderdaad, daar heb je gelijk in. Maar vanzelf gaat het dus niet. Bij ons is eerste hobbel genomen en dat heeft goed uitgepakt. En ik ben daar gewoon heel blij mee.
