Nee, wat betreft slapen met een telefoon naast je op het hoofdkussen is Saskia onverbiddelijk: dat gebeurt dus niet. Hoe haar pubers ook klagen en zeuren.
Het is half 1 ’s nachts, ik ben beneden aan de keukentafel aan het werk. Iets met een deadline en weinig tijd. Voor me op tafel liggen de telefoons van mijn pubers. Die om de haverklap buzzen, piepen, trillen en flikkeren. Het is nog behoorlijk druk in het digitale puberhonk. Moeten die kinderen niet slapen? Waarom zijn ze nog zo laat aan het appen, snapchatten, en instagrammen? Als ik het mijn pubers de volgende dag vraag halen ze, terwijl ze hun 371 gemiste WhatsApp-berichtjes lezen, hun schouders op. ‘Die kinderen mogen wel gewoon hun telefoon naast hun bed hebben liggen’, is de conclusie die ze trekken. En om het onderwerp meteen even door te pakken, nu we het er toch over hebben, beginnen ze erover dat zij dat óók willen. Dat ze oud genoeg zijn om hun telefoongebruik zelf te kunnen reguleren, dat ze sociaal worden buiten gesloten omdat ze die 371 berichten pas uren later lezen, dat we te streng zijn, dat we niet van ze houden. Inderdaad ze zetten hoog in. Maar helaas, ik blijf stug met mijn hoofd van links naar rechts schudden.
De huisregels voor de mobiele telefoon zijn hier zoals bij de meeste huishoudens.
Niet aan tafel, niet als iemand tegen je praat, niet de hele dag en niet mee naar bed. Maar tussen regels opstellen en ze ook naleven gaat blijkbaar iets mis. Getuige die honderden berichtjes die ’s nachts op de telefoons van mijn pubers binnenstromen. En ik ben heus niet altijd de meest consequente moeder, maar die vier regels hierboven moeten mijn pubers volgen. Zo niet, dan geen telefoon. Punt. Een voordeel van hun abonnement (deels) betalen is dat ik met een druk op de knop alles kan stopzetten.
Een heerlijk dreigement, ik geef het toe, en die ik ook gewoon waarmaak als ze die regels niet naleven. Mijn pubers vinden ons vre-se-lijk streng, ouderwets, we snappen ook niks van deze tijd, en van telefoons, en al helemaal niks van pubers. Prima, maar dat ding blijft beneden. Ondanks hun klagen, zeuren, dreinen, in discussie gaan en elke dag de grenzen van die regels opzoeken. Toch vind ik het frappant dat mijn kinderen een van de weinigen zijn die ’s nacht offline zijn. Zoals we zelf ook niet een hele nacht kunnen netflixen, facebooken of e-readen en dan fris en fruitig uit bed springen de volgende dag, kunnen pubers dat ook niet. En toch gebeurt het.
Dus wel of geen telefoon mee naar bed?
Het is niet altijd een makkelijk en schone taak om pubers op te voeden. Je moet in het bezit zijn van een lange adem en engelengeduld. Als je een hele dag dat klagende gezever van die pubers om je heb hebt is een ‘zoek het dan maar zelf uit met je telefoon’ zo gezegd. En dan ben je misschien wel van dat oeverloze gezanik af, maar ja, dan lopen er de volgende dag chagrijnige pubers door je huis die amper hebben geslapen. Een paar jaar geleden repten neurologen Iris Knottnerus en Loes Reichman al over tieners die in het ziekenhuis terecht komen vanwege klachten door slaapgebrek. Want niet alleen blijven ze wakker van de activiteiten op hun telefoon zelf, ze moeten immers opletten en antwoord geven, het blauwe licht van het beeldscherm stelt de slaap ook uit omdat het de aanmaak van het slaaphormoon melatonine in het lichaam remt.
Grote kans dat je pubers slecht slapen als ze met hun mobiel naar bed gaan.
Jaarlijks krijgen honderden jongeren te maken met ernstige slaapklachten, volgens weer een andere neuroloog én slaapdeskundige Hans Hamburger is dat nog maar het topje van de ijsberg. Het gaat om pubers van 16, 17 of 18 jaar die tot diep in de nacht op hun telefoon bezig zijn en nog maar 3 of 4 uur slapen, terwijl ze toch echt zo’n negen uur slaap nodig hebben. En nee, aan die negen uur komen mijn pubers ook niet elke nacht, maar die 3 uur ook niet. De neurologen denken dat jongeren bewust maken van de gevaren van weinig slaap al veel goed doet. Ik denk dat ‘nee’ zeggen nog wel beter werkt.
De meeste ouders weten overigens dat pubers voldoende slaap nodig hebben en dat een mobiel dat tegen kan houden, maar toch wordt er te vaak toegegeven. Omdat het makkelijk is om ‘ja’ te zeggen. Omdat er dan geen gezeur is. Omdat ze denken dat het niet zo’n vaart zal lopen. Of dat kinderen het best wel zelf kunnen reguleren. Maar pubers hebben dat vermogen (nog) niet. Bij wijze van proef lieten we onze pubers een week lang hun telefoons zelf beheren. Nou, dat was een feest.
Na zeven dagen zaten er twee witte snoetjes aan tafel die te weinig hadden geslapen en teveel hadden ge-appt. Experiment mislukt. Of nou ja, eigenlijk was het juist gelukt. Ze zagen nu ook wel in dat niet op je telefoon zitten best moeilijk is als die naast je ligt. De verleiding was te groot om toch even snel een appje te lezen of een snap te sturen midden in de nacht. Dus snappen ze, een soort van dan, dat hun telefoon gewoon weer beneden ligt als zij gaan slapen. Voor nu dan hè, want ik weet dat het klagen en zeuren hierover echt wel weer gaat beginnen. En dat ik dan ook gewoon nee blijf zeggen.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!
