Martine had haar schooldiploma na haar eindexamen eigenlijk nooit meer gezien. Toen ze het ineens nodig bleek te hebben, bleek het spoorloos. Er ontvouwde zich een doemscenario, waarin Martine haar ergste nachtmerrie waar zag worden. Gelukkig liep het goed af.
Zelfs ik heb een vwo-diploma!, roep ik altijd als mijn kinderen weer mopperen dat ze het zo zwaar hebben met school. Weliswaar heb ik er zeven jaar over gedaan en staat er een 5 op voor wiskunde. Maar héb ik het eigenlijk wel. Ik bedoel: letterlijk? Ik had het nodig omdat iemand het wilde zien voor een opleiding die ik misschien ga volgen. Op de plek waar ik dacht dat het lag, daar lag het niet. Ik vond wel mijn hbo-diploma, de bul van mijn man en nog wat certificaten voor opleidingen als Schrijven voor het Web en Fotograferen met de Smartphone.
Maar geen spoor van mijn middelbare schooldiploma. Gelukkig zijn er meer mensen met dat probleem, die googelen op ‘middelbare schooldiploma kwijt’ en zo kwam ik op de site van DUO. Daar kun je een afschrift downloaden van de papieren, maar alleen, helaas, alleen vanaf 1996. Zelfs voor een digitaal diploma ben ik blijkbaar te oud.
Ik moest contact opnemen met mijn oude school. Daar moet, in een archief, het bewijs liggen van dat ik het Voorbereidend Wetenschappelijk Onderwijs met goed gevolg heb doorstaan. Voor mijn geestesoog waren de zilvervisjes al begonnen met knabbelen aan mijn cijferlijst (Nederlands een 6, Geschiedenis een 8). In mijn hoofd speelde Een nachtmerrie op Hol van Doe Maar (‘Dit is vast een misverstand, ik ben weer in de klas beland, maar ik heb dat rotexamen zoveel jaar geleden al gedaan.’). Ik panikeerde.
Dus ik snel naar de website van mijn oude school. Toen raakte ik het een beetje kwijt jongens. Want mijn school, die bestaat niet meer. Althans, de naam wel, maar niet het gebouw. Het is een troosteloos nieuwbouwgebeuren aan de rand van de stad met heel veel zonneschermen, zo zag ik op de foto. Waar was dat oude, gezellige, tochtige jaren twintiggebouw, met de klokkentoren, middenin de stad? De gangen? De fietsenkelder. Mijn jeugd! Gewoon weg.
Ik vind het misdadig. Hoe fijn is het om de geur op te snuiven van de gangen van je oude school. Je weer zestien te voelen. En waar moeten we in godsnaam heen met de reünie. Toch niet naar dat nieuwe gebouw? Dat doen ze op de school van mijn zoon wel beter. Als het daar te krap wordt, dan zetten ze er gewoon een nieuwe dakkapel op, of een aanbouw aan.
Och, zei mijn moeder. Dat weet je toch? Daar zitten nu appartementen in. Al een jaar of twintig. En ik iedere keer maar denken dat mijn school nog steeds dáár was. Maar, eh, bij die verhuizing. Hadden ze mijn diploma wel eigenlijk meegenomen? Want dat ik weer examen moet doen, is voor mij echt een regelmatig terugkerende enge droom.
Ik scrollde nog een beetje door de website van de school. Niet alles was weg. Ze gebruiken nog steeds dezelfde aanduidingen voor de klassen. G3a voor Gymnasium 3a-klas en B1e voor de brugklas 1-e. En toen maakte mijn hart een sprongetje. Het ‘buiten’ van de school was er nog wel: een paviljoen in Friesland met zeilbootjes. Het zag er nog precies hetzelfde uit. Wat helemaal geweldig was: je kon het ook nog gewoon boeken als groeps-accomodatie. Ik appte mijn vriendinnen: ‘wanneer gaan we?’
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.