Op de voetbalclub van Anne’s zoon douchen jongens na de wedstrijd in hun onderbroek. Veel ouders vinden dat belachelijk, maar zij vindt het eigenlijk heel oké. Want hoe erg is het? Bovendien had ze dat zelf ook wel graag gewild toen ze jong was.
Het was een mooie dag en dus bepaald geen straf om langs de lijn te staan bij het voetbaltoernooi van mijn vijftienjarige zoon. Ik zag hem een paar mooie wedstrijden spelen, een winnend doelpunt maken en vooral veel plezier hebben. Toen de jongens naar de kleedkamer liepen stak een van de moeders in het groepje waar ik bij stond van wal. Over dat die jongens allemaal in hun onderbroek douchen, en hoe belachelijk dat wel niet is. Want wie doucht er nu in zijn onderbroek? Vroeger deed toch niemand dat? Hoezo durven ze niet meer bloot naast elkaar te staan? Ze zien er toch allemaal hetzelfde uit? Ze had het haar zoon verboden, maar ja, die luistert niet en dus vist ze elke keer een kleddernatte onderbroek uit zijn sporttas.
Douchen in je onderbroek, ik had er eigenlijk nooit zo over nagedacht.
Mijn oudste zoon deed het ook, en de jongste staat ook al twee jaar met zijn onderbroek onder de douche. Eerlijk gezegd begrijp ik die jongens (én meisjes, want ik weet dat meisjes ook hun ondergoed aanhouden als ze met elkaar moeten douchen) wel. Vroeger stond je gewoon in je nakie bij elkaar, want zo ging dat na het sporten. Maar wie heeft dat bedacht? Waarom houden we vast aan de heersende gedachte: je sport samen, en dus douche je ook samen. Wie bepaalt dat je samen moet douchen als je ook samen een wedstrijd speelt? Als je gaat winkelen dan kruip je toch niet bij elkaar in één hokje omdat je toevallig samen aan het winkelen bent? Dan wil je gewoon een eigen pashokje. En in het zwembad douche je toch ook niet in je nakie omdat je toevallig samen hebt gezwommen? Dan wordt je meteen het zwembad uitgegooid. Maar op het sportveld gelden blijkbaar andere regels.
Dus nu doucht iedereen na het sporten in zijn onderbroek.
“Belachelijk”, zei een moeder. Andere ouders vielen de moeder bij. En het was ook allemaal de schuld van de islam, want was het niet dat geloof dat voorschrijft voor dat mannen onderling het gebied tussen de navel en knieën niet in bijzijn van andere mannen mogen laten zien? Die hele islamisering was nu ook al doorgedrongen in de voetbalkleedkamer van hun zonen. En door alle islamitische spelers stonden onze jongens nu met hun onderbroek onder de douche. Het was toch belachelijk dat ‘anderen’ ervoor hadden gezorgd dat hun pubers preutse jongeren waren geworden. Ik keek naar ouders die zo druk bezig waren anderen de schuld te geven van de onderbroekendouche-affaire dat ze vergaten om aan hun kinderen te vragen waarom ze dat eigenlijk doen. Want waarom staan ze graag in hun onderbroek onder de douche?
Maar het heeft misschien meer met puberteit te maken had dan met preutsheid of een geloof.
Mijn beide jongens liepen piemelnaakt door het huis totdat ze in de puberteit kwamen. Vanaf dat moment ging badkamerdeur op slot, en kwamen ze aangekleed naar beneden voor het ontbijt. En hoewel ze hele verhalen hadden over hun kroonjuwelen in de bloei, heb ik ze al jaren niet meer mogen zien. Ik vroeg mijn jongste van hij van het onderbroekendouchen vond. Hij haalde zijn schouders op. “Iedereen doet het, dus doe ik het ook. Ik wil niet de enige zijn die zonder onderbroek staat.” Hij vond het ook niet raar, onder jongeren is het bekend: in de brugklas? Dan onderbroek aan. En pubers willen niet buiten de boot vallen, dus als de een het doet, wil de ander het ook.
“Als je zo jong bent zijn de verschillen zo groot”
De oudste mengde zich in het gesprek. De één is op zijn dertiende al een man, de ander verre van, dat er ook schaamte bij komt kijken. En dat herkende ik. Na het hockeyen moest ik als puber ook altijd douchen met het team. Ik was als enige een laatbloeier. Waar andere meisjes al borsten en schaamhaar hadden, had ik niks. Mijn vriendinnetje zat aan de andere kant van die puberale lichaamsveranderingen : zij had heel grote borsten en een bos met schaamhaar. Beiden stonden we met gebogen hoofden, ons zo klein mogelijk makend, verplicht te douchen. Ik stond altijd in een hoekje met mijn rug naar de anderen en verliet na tien seconden al weer de doucheruimte. Ik schaamde me kapot. En hoe meer ik me schaamde en klein probeerde te maken, hoe meer ik opviel.
Heel wat keren ben ik gepest of kreeg ik vragen naar mijn hoofd geslingerd. Of ik wel echt dertien was, of ik een jongetje was, of ik ziek was. Die meiden stonden in volle bloei voor me, hun naakte volwassen lichamen staken zo enorm af tegen dat kleine kinderlichaam van mij. Wat had ik toen graag een onderbroek willen hebben. Of ik bikini willen douchen. Dan nog zijn de verschillen zichtbaar, helemaal bij meisjes, maar omdat iedereen dan bedekt is, voelt het toch anders.
Mijn jongens lieten ook nog weten dat zij het gewoon doen omdat ze zich er prettig bij voelen. Geen gedoe, geen getuur en geen vergelijkingen, iedereen is met een onderbroek aan gewoon één onder de douche. De oudste voegde daar nog wijs aan toe dat het bovendien voor meer saamhorigheid zorgt dan als ze dat niet zouden doen. Dan krijg je toch onderscheid in de gasten met de grote lullen, de jongens met de kleine pikkies, de gabbers met de afwijkende slurven. “Als je net met elkaar hebt gevoetbald is het leuker om ook als een team te douchen en niet dat de een zich er vervelend onder voelt. Oh, en we wassen ons daar echt wel hè, dan draaien we ons om de boel even te schrobben mocht je je dat afvragen.”
Dus, met of zonder onderbroek douchen met je team?
Het groepje ouders was nog steeds bij de kantine met elkaar in gesprek over het doucheritueel van hun zonen. Ik keek naar de jongens die een voor een naar buiten liepen. De een had nog een hoog schriel stemmetje, de ander een bromstem. De een was nog klein, bij de ander gierden de hormonen al door hun lichaam. De een had zich al een keer geschoren, de ander een paar donshaartjes op zijn bovenlip. Ik snapte die jongens wel. Als ik had gevoetbald had ik daarna ook in mijn onderbroek gedoucht.
