Vier je Sweet Sixteen met of zonder alcohol? Met of zonder feest? Een verslag van de onderhandelingen hierover.
Als je dochter zestien wordt, is dat Een Ding. Anders dan 15 of 17. In Sweet Sixteen huist immers de belofte van uitgebreide luxe feesten met speciale sweet sixteen taarten, sweet sixteen jurken, limo’s, fotografen, dj’s en speciaal ingehuurde bands. Een bruiloft is er niks bij. Dat is althans de uitvergrote overdreven luxe Amerikaanse werkelijkheid die via haar beeldscherm bij haar binnenkomt. Ze is realistisch genoeg om zich te realiseren dat die limousine er niet in zit, maar ergens in haar hoofd heeft zich toch het idee genesteld dat je 16e verjaardag net iets specialer gevierd moet worden dan zomaar een verjaardag.
De ene dag meldt ze dat ze liever geen feest geeft omdat ze bang is dat het uit de hand gaat lopen en de buren gaan klagen omdat iedereen op straat gaat roken en dus ook (?) schreeuwen. De volgende dag vraagt ze hoeveel mensen ze mag uitnodigen. En tot hoe laat. En of een bevriende DJ dan wel harde muziek mag draaien.
Vragen waarop ik ook niet zo een twee drie een antwoord heb. Ik pols vrienden die dit varkentje al eerder wasten om dan zonder heel veel overtuigingskracht met antwoorden te komen als: uh half twee of zo. En: een stuk of veertig vrienden? Of: ja, maar dan moet de muziek na twaalf uur denk ik wel wat zachter. Waarop dochterlief keer na keer vol ongeloof ‘Wat?!?!?!’ roept en hevig met haar ogen rolt.
Enne, wel of geen alcohol op het feest? Om die vraag voor te zijn, heb ik vast ruggespraak met manlief. Als ze een feest geeft, schenken we dan alcohol? Mijn man, want man, hakt wat makkelijker knopen door en zegt direct: Nee natuurlijk niet. En ja, hij weet ook heus wel dat die pubers het dan zelf meebrengen, maar wij gaan dat dus mooi niet faciliteren. Als signaal zeg maar.
En dus meld ik dochter al voordat ze De Vraag opwerpt dat het niet de bedoeling is dat er op het feest alcohol wordt gedronken. Als ze prompt en heel beslist antwoordt: ‘Mam, dat gaat echt niet gebeuren’, denk ik even – heel even – dat de huidige 16-jarigen blijkbaar minder moeite hebben met de alcoholban dan hun vroeger erop los zuipende ouders. Maar ze bedoelt natuurlijk dat we het wel kunnen vergeten dat er niet gedronken wordt. Omdat in dat geval iedereen de drank – inderdaad, zei ik toch! – gewoon zelf meeneemt.
Hoe ging de 16e verjaardag bij haar vrienden? Ik vroeg het aan bevriende ouders. Een ouder trof thuis een verpest parket aan omdat de dochter de sporen van het feest iets te grondig had geprobeerd weg te boenen. Wat ik dan wel weer zoet vind. Een ander – naar zeg – vertelt over de iPhone die uit een van de feestgangers jaszak was gestolen. Een derde – gatver – over kots in de kamerplant. En we hebben vrienden – ook van het NIX-beleid – waar zelfs de ambulance eraan te pas kwam. Omdat een van de bezoekers voor aanvang van het feest voor de deur bewusteloos in elkaar was gezakt. Iets te enthousiast ingedronken.
Niet bepaald moedgevende verhalen. Maar hoe langer ik er over nadenk hoe chagrijniger ik ervan word. Want waarom zou dat kind eigenlijk niet gewoon lekker een feestje mogen vieren?
Ik denk terug aan mijn jeugd. Toen er nog een stuk minder uit Amerika kwam overwaaien en we dus niet aan Sweet Sixteen deden. Eindexamenfeesten waren er wel, en toen was ik 17. In de garage hingen we visnetten en een discolamp aan het plafond, in de tuin kwam de biertap. Naast de flessen Pisang Ambon, Blue Curaçao en Bessenjenever. Én zo’n kolkend limonade-apparaat, dat dan weer wel. Op foto’s wordt vrolijk geproost door vrienden met vlassige eerste snorharen en vriendinnen met een blauwe tong of een biersnor. Maar ook door mijn ouders en wat van hun vrienden, want die waren er gewoon ook. Ze frituurden de bitterballen, draaiden de sateetjes op de barbecue, verwisselden het lege biervat voor een volle als dat nodig was en genoten minstens zo hard als ikzelf. Topfeest.
Maar ja. Het is nu geen 1985 maar 2019. En herfst. En we hebben geen garage en geen achtertuin maar wonen op een bovenwoning in de stad. En die X in Sixteen blijkt ondertussen ook terug te moeten komen in NIX. Geen alcohol dus.
Maar vooral: geen denken aan dat wij ouders erbij blijven. Of zelfs maar een keer ons hoofd om de hoek steken. Daar zit geen enkele onderhandelingsruimte. Hier struikelen we dan toch over het laatste restant van de verder zo afgebrokkelde generatiekloof. Wij moeten WEG. Punt.
Ik kom er kortom niet uit. Wat moeten we toch met die Sweet Sixteen? Terwijl ik daarover pieker, plopt er een berichtje op in mijn WhatsApp: Mam als ik uit eten ga, hoeveel vriendinnen mag ik dan uitnodigen?