Als Ingrid samen met man en twee zonen uit eten gaat, is ze op veel voorbereid, maar op de vragen die haar pubers tussen het voor- en hoofdgerecht stellen heeft ze geen antwoord.
In de koude avond rijden we met onze twee zoons naar het centrum van de stad. Het knusse en verwarmde buitenterras dat uitkijkt over de schilderachtige huisjes, ziet er uitnodigend uit en één tafeltje is nog niet bezet. We zetten onze fietsen neer, informeren bij de serveerster of het tafeltje vrij is en krijgen groen licht. De menukaart is veelbelovend en al gauw worden er keuzes gemaakt. De bediening is aardig, ik zie lachende mensen, kortom: er heerst een vrolijke sfeer. Dit gaat een leuke avond worden.
Interview door je puber
De puberzoon heeft er zin in en carnivoor die hij is, bestelt hij samen met zijn vader een flinke portie vlees. De jongste zoon en ik houden het bij een lichter menu. Het smaakt ons goed en aan het eind van het diner, wanneer mijn oudste klaar is, worden we aan een bijzonder interview onderworpen.
‘Mama, met hoeveel jongens heb jij gezoend?’
Zachtjes geef ik antwoord en ik zie een ondeugende lach op zijn gezicht.
‘Papa, jij dan?’
Mijn man moet flink in zijn geheugen graven en kan hier geen duidelijk antwoord op geven. De puber gaat verder, want lekker op dreef nu.
‘Hoe oud was jij dan papa toen jij voor het eerst zoende?’
Zoenen
De man gaat er eens uitgebreid voor zitten, leunend naar achteren, handen gevouwen in de nek en kijkend naar de wolkjes die voorbij drijven in de avondlucht. Denkrimpels verschijnen op zijn voorhoofd en ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat zijn eerste kus geen onuitwisbare indruk heeft gemaakt. ‘Zo fijn was het dus niet?’, help ik en knipoog naar mijn zoon.
‘Poeh, ik was vijftien of zestien, denk ik. Weet het niet meer exact. Met Karin geloof ik, maar ook daar twijfel ik aan.’
Verbaasd kijk ik naar de man. Je eerste zoen moet toch in je geheugen gegrift staan, een verpletterende indruk hebben achter gelaten en daar hoef je toch geen seconde over na te denken? ‘En jij dan mama?’, richt de puber zich nu tot mij.
‘Ik weet het nog precies. Ik was bijna zestien jaar. Petro was zijn naam.’
‘Hoeveel vriendjes heb je eigenlijk gehad mam?’
Vragen, vragen, vragen
Mijn puberzoon gaat er eens goed voor zitten en kijkt afwachtend mijn kant op. Wat zal ik hierop antwoorden? Tellen alleen de jongens waar ik enkele jaren verkering mee heb gehad of ook de jongens waarbij de periodes iets korter waren? Ik ga voor de eerste optie en zeg dat ik met drie jongens verkering had voordat ik hun vader tegen het lijf liep. Bovendien weet hij dat toch, want die vraag had ik al een keer eerder voorgeschoteld gekregen en sindsdien kent hij mijn ‘mannen-verleden’.
De puber knikt en popt de volgende vraag op tafel: ‘Wanneer ben je voor het eerst naar bed gegaan met een jongen?’ Hij stelt de vraag met een gemak alsof hij informeert naar wat de pot schaft vanavond. Totaal geen gêne of ander ongemak. Hoe ver ga ik in het beantwoorden van dit soort vragen? Ik begrijp zijn nieuwsgierigheid en denk terug aan dezelfde vragen die ik mijn moeder als puber stelde en waarbij ik elke keer moest lachen om haar verhalen over de ‘nat kussende vriend’.
Leugentje om bestwil of de waarheid?
‘Ik weet het niet meer precies’, lieg ik. Ik twijfel of ik hier antwoord op moet geven. Het is te intiem voor mij. Bovendien geef ik misschien onbedoeld een signaal af over een gewenste, gemiddelde leeftijd ‘voor de eerste keer’. Hij gaat er tot mijn opluchting niet op door en is alweer bezig met de volgende vraag. ‘Hebben jullie weleens seks gehad op het moment dat wij thuis waren?’ Deze vraag werkt flink op onze lachspieren. Wat hij zelf dacht, kaats ik terug. Zijn broertje en hij kijken elkaar aan en trekken beiden hun neus op alsof er zojuist een drie weken oude dode muis op hun bord is komen te liggen.
Next question. ‘Ben je nog net zo tevreden over je seksleven als in het begin?’ Ja, ik hoorde het goed. Mijn twaalfjarige zoon stelde zojuist een vraag over het wel en wee van mijn seksleven. Proestend neem ik een slok water en ook de man weet van verbazing niet waar hij moet kijken. Ik werp een blik naar achteren, kijk onrustig om me heen en probeer te ontdekken of er ook iemand anders is die deze vraag gehoord heeft. Tot mijn opluchting ontwaar ik geen starende ogen richting ons tafeltje.
Hoe is je seksleven, mam?
‘Dit gaat jou allemaal niets aan!’, sis ik tegen mijn zoon die nog veel meer vragen voor ons in petto heeft.
‘Zijn jullie weleens vreemd gegaan? Hoe vaak doen jullie het? Welke standjes vinden jullie leuk?’
Zonder het antwoord af te wachten, gaat hij door en verzint steeds weer nieuwe vragen. Hij voelt zich compleet vrij om dit soort vragen te stellen en dat heeft iets moois. Maar ja, om nou zo open en bloot over mijn sekseleven te beginnen?
‘Luister,’ zeg ik. ‘Over een jaar of zes, wanneer we gezellig samen met jouw vriendinnetje gaan tafelen, is het mijn beurt vragen te stellen.’
Mijn puber hapt naar adem. Ik zie hem in gedachten een tijdsprong in de toekomst maken. Het kwartje valt. De rest van de avond laat hij ons seksleven met rust.
