Ja en toen was het zover. Puberzoon (18) ging voor het eerst alleen met vakantie. Of nou ja alleen… Met 12 vrienden. Naar Cherso. Voor thuisblijvende ouders was dat eh, spannend.
1. Want meneertje had aangekondigd álle telefoon- en appmeldingen uit te schakelen.
‘Ja, ik moet wel aan mijn rust toekomen hè. Dat gepling voor al die onzinnige appjes van jullie.’
2. Dus ja. De familie-appjes bleven meedogenloos onbeantwoord.
‘Ben je al geland? Al in het appartement? Überhaupt vertrokken? Of gewoon nog in de rij op Schiphol?’
Zoon had geen pling gehoord of gezien, laat staan iets beantwoord. Dus we konden niets anders dan hopen dat hij was gearriveerd. Of in elk geval dat hij nog leefde.
3. Na drie dagen bleek hij er inderdaad levend en wel te zijn, gezien de groepsfoto bij een zwembad. Slim opgespoord via een Insta-story van een vriend! Hoewel, dat bruine haar achter die opgeheven wodkafles, dat was toch echt van hem?
4. Ah. Een teken van leven. Per app (!)
‘Ik ben ál mijn zwembroeken vergeten! En hier hebben ze alleen maar bagger-merken, die koop ik dus niet. Geef je ze alsjeblieft mee aan vriend X, die komt onverwacht ook. Hij vertrekt om 19.00 uur naar Schiphol!’ (Appje dateert van 18.45 uur.)
5. Intussen razend benieuwd of hij nog weleens dacht aan ons allesbehalve ongedwongen gesprekje voor de reis. Over meisjes. En zo.
‘Pfff, jij denkt ook alleen maar aan één ding. Gelukkig ben ik anders,’ had hij gezegd.
6. Toch maar stiekem een doosje condooms in z’n koffer gepropt. Stel dat hij deze vakantie voor het eerst…
7. Ha, foto’s! Via de moeder van een vriendje.
Aan het jetskiën.
Een taxi-toer over het eiland (wat is er mis met een bus?).
Uit lunchen – doen ze elke dag.
Uit eten – doen ze elke dag.
Naar een ‘club’ – doen ze elke dag.
Plaatsvervangend voelde ik het gat in iemands portemonnee groeien en de bodem van een pinpas in zicht komen.
‘Kijk hoe gezellig ze het hebben!’ Eh ja, nou!
8. Toch maar even een telefoontje eraan wagen, om te voorkomen dat hij onder de Chersonissose brug belandde. ‘Hoe staat het ongeveer met je financiën?’
‘Ja nou ja, goed dat je belt, mam! Kijk, de kookfaciliteiten in ons appartement zijn wat beperkt. En we moeten natuurlijk wel eten, dus dat doen we buitenshuis. Volgens mij hadden jij en papa een keertje gezegd dat ik per dag wat geld kreeg om te eten toch? Omdat ik in Nederland anders ook zou eten, hahaha!’
9. Of ik dat geldbedrag, graag afgerond naar boven – want ze betaalden ook best eens voor een aantal meisjes – alvast kon overmaken. En of we ook niet wilden vergeten dat de temperatuur daar in Cherso wat aan de hoge kant was.
‘Dus we hebben best veel dorst. Dat water in dit land durven we natuurlijk niet te drinken en bier is wel het meest zuiver, weet ik nog van mijn geschiedenisles. Op boten in de middeleeuwen dronken de zeelui ook bier en geen water, wist je dat?’
Ik hield mijn lachen in en zei maar niets over de gespotte wodkafles op de foto.
10. Eindelijk. Na 7 dagen was hij terug. Wat bleekjes, want het was ‘vééél te warm om in de zon te zitten’, maar blij. En ik ook. Want er was geen onvertogen woord gevallen binnen de vriendengroep. En ik kreeg alsnog een blik op z’n fantastische fotostream (met een knipoog: ‘dat blonde meisje was het leukste, mam!’), en: zijn appmeldingen gingen weer aan. ‘Want ik miste toch te veel van jullie onzin!’
