Saskia trok de conclusie dat 17 de beste leeftijd om te hebben is. Oud genoeg om serieus genomen te worden, jong genoeg om geen verantwoordelijkheden te hoeven dragen.
Mijn zoon is 17. Hij is net voor het eten binnen komen vallen met een leger eveneens 17-jarige pubervrienden in zijn kielzog die de woonkamer overnamen met hun lange lijven en bijbehorende ledematen. Oh, en met hun bijbehorende, en beruchte, hongerzucht waar geen provisiekast tegenop kan. Terwijl ik zakken chips naar dit hongerige groepje pubers gooide en stapels pizza’s in de oven duwde luisterde en keek ik naar deze groep bijzonder leuke mensen. Ze hadden het over gamen, what else?, Netflix, heel eventjes over school, want aankomend jaar eindexamen en dan?, en hun vakantie zónder ouders op Texel die deze zomer gaat plaatsvinden.
Serieuze en nonsens gesprekken
De meeste jongens ken ik al vanaf dat ze klein waren. Van één van hen heb ik nog zijn luier verschoond, een enkele kwam als kleuter hier al over de vloer en sommigen zijn op iets latere leeftijd komen aanwaaien. Grappig om ze nu te zien zitten, over elkaar gedrapeerd omdat onze bank simpelweg die grote lijven niet meer kan huisvesten. Ik luister naar hun gesprekken die soms heel serieus zijn, als ze het over discriminatie hebben, en soms werkelijk nergens over gaan, als ze het hebben over de squads die ze vormen in hun PS4 games.
Beste leeftijd ever
En ineens zie ik het, terwijl zij moeiteloos van het ene onderwerp, racisme in de klas, overschakelen naar het andere, de nieuwe skins van Fortnite: deze 17-jarigen hebben de beste leeftijd ever. Ze zijn oud genoeg om te kunnen discussiëren over serieuze zaken en jong genoeg om zich nog te kunnen laven aan een spel als Fortnite zonder dat iemand daarover een wenkbrauw omhoog trekt. Op je 17de word je serieus genomen én kun je je schuilen onder het mom van ‘ik ben nog een puber’. Je kunt meepraten met de groten en meespelen met de kleintjes.
Groot zijn én klein
Zonder dat ze er erg in hebben, ik wist op mijn 17e ook niet dat dat eigenlijk een heel fijne leeftijd was, bewegen mijn zoon en zijn vrienden zich in de marges van Het Leven. Soms maken ze een uitstapje naar dat grote volwassen leven, soms doen ze een stapje terug om even weer kind te zijn. Ze lopen, zonder zich daar bewust van te zijn, van de een naar de andere kant en weer terug en proberen zich alvast staande te houden aan die ene kant en langzaam die andere kant los te laten. Volgend jaar zijn deze jongens volwassen – voor de wet in ieder geval. Dan mogen ze stemmen, een lening afsluiten, auto rijden, drinken en denken ze na over een vervolgopleiding of een tussenjaar. Tot die tijd kunnen ze met die heerlijke jonge honden onbevangenheid over en weer rennen, van groot naar klein en weer terug.
Heel erg 17
Ik vraag mijn zoon en zijn vrienden of ze doorhebben hoe leuk het is om 17 te zijn. Hoe fijn het is dat ze serieus genomen worden en dat ik het leuk vind om hun mening te horen en met hen in discussie te gaan, maar ze nog geen verantwoordelijkheden, zoals een gezin, baan en hypotheek, hoeven te dragen. Ze knikken en antwoorden dat dat inderdaad heel fijn is. Dan laat er één een scheet. Keihard. En vallen ze over elkaar heen van het lachen. Einde serieus gesprek. Ze zijn nu gewoon even heel erg 17.
