Wij hebben op Tishiergeenhotel best vaak commentaar op het onderwijs en op leraren. Dus we wilden weleens kijken hoe dat nou is, werken op een middelbare school. Hebben die leraren het nou echt zo zwaar? En zijn die pubers nou echt zo heel ingewikkeld en vervelend? Martine liep een weekje mee op een scholengemeenschap in Amsterdam-West en gaf er ook les. Ze kwam terecht in een heel andere wereld dan die ze gewend is.
#1 Tijd is alles
Een les? 45 minuten. Pauze? 25 minuten. Een taakje doen in de les? 10 minuten. Nablijven 30 minuten. Vakantie? 6 weken. Studiedag? Eerste vier uur.
Alles is op de minuut af geklokt. Ook in de les 2 minuten om iets op te schrijven. 12 minuten om een opdracht te maken. Een halve minuut om elkaars werk na te kijken.
Maar de dag is om in een seconde.
#2 Je lunch is een boterham uit een zakje
Op werkplekken waar ik meestal kom, wordt om halfeen de tafel gedekt, wordt er vers brood gehaald en is er aan de lunchtafel een goed gesprek. Op andere plekken is er een kantine met kroketten en soep en ga je met de hele afdeling op een vast tijdstip aan je vaste tafel zitten.
Op school niet. Daar is het ieder voor zich. Het brood -mee in een zakje of een bakje, appeltje erbij- wordt tussen de bedrijven door naar binnen geschoven.
De pauze is ultrakort, en daarin moet nog meer gebeuren dan alleen eten.
#3 Pubers zijn allemaal hetzelfde
Ik heb gemerkt dat het niet heel veel uitmaakt op welke school je rondloopt. Afgezien van dat je hier in Nieuw-West misschien wat meer meisjes in de klas aantreft met een hoofddoek, loopt iedereen in het hedendaagse puber-uniform: strakke broek, hoodie, sneakers, rugzak, telefoon, koptelefoon.
Ze praten tegen elkaar anders dan tegen jou. Ten elkaar hebben ze het over patta’s, doekoe en noemen ze elkaar broer. Tegen jou praten ze ABN.
Maar verder doen ze alles wat wij ook vroeger deden: kletsen, duwen en trekken, afkijken en met pennen gooien.
#4 Pubers zijn anders dan wij vroeger waren
Ze hebben de wereld binnen handbereik met die telefoons van ze. Alles is op te zoeken en te delen en daardoor weten ze alles. Ze hebben daardoor een vrij goede bullshitdetector. Je moet als leraar dus een goed een begrijpelijk verhaal in de aanbieding hebben, willen ze naar je luisteren. Daar moeten we niet te licht over denken. Je bent als leraar het compromis tussen entertainer en politie-agent. ‘Mijn’ kinderen vonden bijvoorbeeld dat ik heel goed kon uitleggen. Maar orde houden, dat was nog wel een dingetje. Moet ik thuis eens mee aankomen. Daar vinden ze mij echt superstreng.
#5 Lesgeven voelt alsof je de hele dag visite hebt
Op het moment dat kinderen bij jou over de drempel stappen, zijn ze bij jou te gast. Alsof je dertig man op visite krijgt, die allemaal de verwachting hebben dat je ze entertaint. Dus je hebt een strak draaiboek klaar. De ene keer krijg je de zaal mee, de andere keer fluiten ze je uit. Elk lesuur is dus weer anders.
Maar is dat zwaar? Mwah. Ik denk toch altijd aan die 12 weken vakantie die je als leraar hebt bij te komen van dat lesgeven. Daar zou ik het voor doen. Net als voor de vastigheid en dat pensioen. Alleen dat salaris, dat zou inderdaad wel stukken beter kunnen.
