Isabelle (38, docente, datend en weer studerend) probeert de ingewikkelde vragen van haar dochter Guus (12 jaar) te beantwoorden.
“Maaaam, als je straks dus, echt echt verkering krijgt he, moet je dan dingen afspreken en zo? En een contract tekenen?”
“Ja, met je moeder”
“Heuh? Hoezo?”
“Gewoon, dingen die je mag doen en niet doen met ‘de’ verkering”
“Oh…mmm.. ok… pff…wel raar zeg, bedoel, ga je alles controleren of zo?”
“Ja”
“Nou, dan hoef ik echt voorlopig geen verkering”
Goh. Deze tactiek gaan we doorpakken. Roken. Drank. Seks. Ideaal.
Een week later begint de ellende pas echt. De vraag hoe je eigenlijk precies moet zoenen, friemelen en seksen wordt zo op de ontbijttafel gegooid. De makkelijkste weg is natuurlijk een aflevering van Dokter Corrie aan te zetten, maar het lijkt dit keer toch noodzakelijk de juiste aandacht te geven. Ik ga klaarzitten. Met een open geïnteresseerde Goedelle-Liekens-houding. “Bring it on”.
“Nou mam, vertel, hoe was jouw eerste keer”. Donkerbruine proestvlekken moet ik van het behang af poetsen, want mijn keurige kopje koffie is ineens muurdecoratie geworden. Die had ik niet zien aankomen. Ik schiet in de rol van puriteinse overste en zeg benepen: “Dat is een privé verhaal.” Alle pedagogische alarmbellen gaan af. Daar ga ik, met 100 km per uur, recht op een vangrail af. Ik haal diep adem. Moet ik dat onschuldige meisje gaan vervuilen met de meest trieste eerste keer ervaring ooit? Nee, ik denk na en ga terug naar de basis. Liefde. Verliefd. Verkering. Honk 1, 2 en 3. En besluit de homerun voor later, veel later te bewaren.
“Maar hoe vaak mastubeer je dan mam?” Weer sneuvelt mijn kopje koffie bijna. “Das…eh een echt heel privé ding”. Een duiveltje sist “Ezel, steen, twee keer?” en ik kan wel janken. Ik heb mezelf eindeloos beloofd een enorme open en moderne moeder te zijn, maar mag dat dan alsjeblieft met wat minder aanslagen op mijn intiemste zaken? Ik parkeer het gesprek. Niet met een briljante tactiek dit keer, maar met een verslagen en vooral machteloze gedachte.
Googlelend en allerlei boeken zoekend, probeer ik de schade te herstellen. Nogal jammer, allerlei cliché teksten en niet actuele voorbeelden worden aangehaald. Veelal in verkleinwoorden. Mijn miss G, die heb je daar niet mee. En dit is bittere ernst.
Misschien…misschien waait het wel weer over die interesse en ik sla een kruisje. En zowaar. Tot op heden is er alleen nog gevraagd of sperma echt plakt, condooms echt moeten (ja, he he) en zijn we rustig verder aan het doormodderen op andere zaken als borstontwikkeling en menstruatie.
Maar ik waan mezelf nog niet veilig. Totaal niet.