Het moment dat je dochter van een meisje een vrouw wordt, daar had Marloes zich wel iets bij voorgesteld. Maar toen haar jongste dochter voor het eerst ongesteld werd, ging het toch helemaal anders dan verwacht.
Nou ben ik niet het type dat de tamponslingers zou gaan ophangen voor de period party als mijn kind ongesteld zou worden, maar ik had me er wel íets bij voorgesteld. Dat ik school zou e-mailen met een verzuimsmoes bijvoorbeeld, en mijn kindje met een kruik, een dekentje en een beker warme chocolademelk op de bank zou planten. Waarna ze zoveel mocht Netflixen als ze wilde.
Zoals met zoveel dingen die je meemaakt met pubers, ging het dus allemaal anders. Er was een vriendinnetje van mijn dochter bij ons thuis. Lief kind. Lang. Ik vroeg langs mijn neus weg hoe lang ze wel niet zou worden. ‘Nou, niet veel meer’, zei ze wijsneuzerig. ‘Ik ben namelijk al ongesteld geworden en dan groei je niet veel meer.’ Ik wist mijn ‘jeetje wat vroeg’ nog in te slikken. Want ik vond het inderdaad heel snel. Ze zitten nog niet eens in de brugklas!
Terwijl ik even later stond te koken, vroeg ik onze Sammie wat ze daar nou van vond, van dat ongesteld zijn en dan nu al. Toen kamen er heel dikke tranen. Ze was het namelijk al geweest. Drie maanden geleden. Ik schrok me dood.
Niet zozeer van het feit dat ze ongesteld was geworden, maar omdat ze het niet had gezegd. Ik bedoel: we leven toch niet in de jaren vijftig? Waarin ongesteld zijn wel nog iets was waarvoor je je moet schamen. En we hebben ook geen godsdienst waarbij het hebben van de eerste menstruatie repercussies heeft, zoals dat je niet meer mag koken of zwemmen. En ook dacht ik altijd dat ik zo’n ouder ben aan wie kinderen alles durven te vertellen. Nou ja, in ieder geval dit soort dingen.
Ik liet van schrik de gehaktballen even voor wat ze waren, en ging naast haar zitten. Ze kroop bij me op schoot, snikkend in mijn nek. Ze had het wel willen vertellen, maar ze schaamde zich zo. En ik huilde zachtjes met haar mee. Want ze is nog zo klein, zo’n meisje nog. Hoe rot en alleen moet ze zich hebben gevoeld. En hoe kut was het dat ik er niet voor haar kon zijn?
Toen we allebei waren uitgesnikt, vroeg ik hoe ze het had opgelost. “Nou, heel simpel”, zei ze. “Die spullen van jou liggen echt óveral.” Ik moest lachen, want dat klopte. Soms vind ik een tampon op de lessenaar van de piano. Of een pakje Always in mijn fietstas. En ik had me inderdaad afgevraagd hoe die maandverband-dingen toch steeds uit mijn werktas verdwenen.
Het moorkoppenmoment was dan weliswaar voorbij, maar dat nam niet weg dat we er niet alsnog bij stil konden staan. We zouden gaan doen wat vrouwen doen als ze zich rot voelen of ongesteld zijn: chocola eten en schoenen kopen.
Ik haalde bij de supermarkt een heel assortiment Tony Chocolonely en in de stad viel de keuze op een paar hoge All Stars. Geen rode.
Zoek je nog iets voor jouw verlanglijstje?
***
Bestel hieronder, of koop bij je favoriete boekhandel:
