Leuk hoor dat haar pubers in het weekend werken, sporten en van alles ondernemen, maar dat hele taxichauffeuren, daar is Anne wel klaar mee.
Afspreken op zaterdag is niet mogelijk. Met mij niet, welteverstaan. Op zaterdag ben ik namelijk De Taxichauffeur. Zodra het ontbijt achter de kiezen is, bevind ik me de rest van de dag in de auto. Volgeladen met mijn, en soms aangevuld met een handvol andere, pubers. Nauwkeurig leg ik de te rijden route af zodat ik bij elk stop (winkel waar de één een zaterdagbaantje heeft, het hockeyveld waar nummer 2 moet verzamelen en naar een stad 20 kilometer verderop waar nummer 3 moet voetballen) precies op tijd ben. Behoedzaam, zonder overtredingen en zorgvuldig alle knel- en knooppunten vermijdend, zoals een goede chauffeur betaamt. Zo’n taxirit is logistiek een hele uitdaging.
Van de ene naar de andere kant van de stad
Aan het begin van de middag rij ik dezelfde weg in tegenovergestelde richting terug om iedereen weer op te halen. Daarna volgt wederom een logistieke uitdaging, want nu moet het ene kind bij de tennisbaan worden afgezet en nummer twee tien minuten later bij gitaarles aan de andere kant van de stad. En dan is er ook nog ergens een slaapfeestje waar een leger pubers moet worden gedropt.
Kan dat niet wat minder? Ja, dat vraag ik mezelf ook wel eens af. Maar ik ben ook blij dat mijn kinderen sporten en op muziekles zitten. En dat ze naar feestjes willen snap ik ook. En daarbij vind ik het dan weer leuk, dat zij dat allemaal zo leuk vinden. Laat er een psych op los en die zal ongetwijfeld het gemis aan al deze leuke dingen in mijn eigen jeugd naar voren schuiven. Ik heb een heerlijke jeugd gehad, maar mijn moeder was wat clubjes en aanverwante zaken betrof redelijk resoluut: één is genoeg. En vervelen was volgens haar ook leuk om te doen, een bezigheid die je bovendien elke dag, de hele dag kon doen.
Advies van je moeder
Ik mocht van haar overigens best op muziekles, maar alleen op de zwaar gesubsidieerde muziekschool waar de eerste twee jaar blokfluit op het programma stond. Die was tenminste op fietsafstand van ons huis. Want dat was nog een regel van mijn moeders hand: zorg dat wat je kiest op fietsafstand is zodat je er zelf naar toe kunt fietsen. Mijn moeder had haar rijbewijs, er stond een auto voor de deur, maar haar kinderen hele middagen van hot naar her rijden, daar begon ze niet aan.
Ik zou haar advies ter harte moeten nemen. Want hoewel ik het belangrijk vind dat mijn kinderen plezier hebben, zit ik niet bepaald op deze mezelf toebedeelde taxibaan te wachten. Die ik niet alleen in het weekend uitvoer, maar ook doordeweeks. Eigen schuld? Zeker. Ik zeg tenslotte ‘ja’ op het moment dat een nieuw clubje of evenement zich aandient en een van mijn pubers met smekende ogen voor me staat. Terwijl ik heel goed weet dat een nieuwe bezigheid in de praktijk betekent, dat in de meeste gevallen er iemand moet worden gebracht en gehaald. En toch geef ik best vaak toe. Omdat ze er zo veel plezier in hebben, omdat het goed voor ze is, omdat ze er veel van leren. Zij blij, ik blij.
Niks doen is ook goed
Vriendin K zegt minder makkelijk toe. Ze heeft twee jongens, een drukke baan en heeft het weekend ook nodig om een beetje aan zichzelf toe te komen. Haar kinderen doen dus niks. Nou ja, niks, ze vermaken zich prima. ‘Kinderen moeten al zo veel, hoe heerlijk is het als je een hele lange middag voor je hebt waarin je kunt doen wat je wil?’ Volgens haar zorgt het hebben van niet al te veel verplichtingen ervoor dat haar kinderen gestimuleerd worden om dingen te ondernemen. Dingen die niet voor hen zijn bedacht zoals hockey-, tennis-, timmer-, of toneelles, maar die ze zelf bedenken. Ze maakt zich geen zorgen of haar kinderen buiten de groep vallen. ‘Hun vriendengroep is groot en divers. Juist omdat mijn kinderen bijna altijd kunnen afspreken.’
Vriendin A. heeft er bijna een dagtaak van gemaakt om haar kinderen rond te rijden. Ze heeft er vier, die allemaal minimaal twee sporten doen, een instrument bespelen en op allerlei creatieve clubjes zitten. Ze heeft haar werk, ze is freelance vormgever, zo ingericht dat ze elke dag om drie uur klaar is en haar tweede baan als taxichauffeur oppakt. Is hier sprake van de achterbankgeneratie? Zo ziet ze dat niet. ‘Mijn kinderen sporten veel en spelen genoeg buiten. Het woord achterbankgeneratie heeft een negatieve klank, terwijl de essentie juist positief is: je kinderen naar iets leuks rijden, iets waar ze plezier aan beleven en waar ze vaak ook bewegen.’
Het hoeft niet, ze wíllen het
Mijn twee zonen deden in hun hoogtijdagen drie sporten en zaten op muziekles. Mijn dochter deed twee sporten, zat op streetdance, musicalles en volgde een workshop tekenen. Voor alle duidelijkheid: dat hóeven ze niet te doen. Ze willen het. En mogen het. En daar wringt het misschien wel. Ik ben niet van de wat-een-kind-wil-moet-gebeuren-school, maar denk best vaak: waarom niet? Ze hebben plezier, zien hun vriendjes, zijn lekker bezig en ontwikkelen zich op allerlei gebied.
Keerzijde is dat alles ver uit elkaar ligt en ze voor vervoer afhankelijk zijn van mij. We wonen in een dorp dus niet alles is dichtbij of makkelijk met een bus bereikbaar. En dus taxichauffeur ik er maar op los. En vind ik dat ik ook niet zo mag klagen, ik ben immers ook degene die ‘ja’ zegt als ze vragen of ze iets mogen doen. Al denk ik daar dus steeds vaker beter over na. Laatst wilde mijn jongste zoon op een verdedigingssport in de stad, een half uur rijden van ons huis. Ik gaf hem drie opties, hij kon iets zoeken dat dichterbij was, gaan fietsen of wachten tot hij achttien was en zelf zijn rijbewijs op zak had.
