Leraren zuchten onder het juk van bemoeizuchtige ouders, die om elk wissewasje in de mail of aan de telefoon hangen. Maar moeten we dat erg vinden? Zou een school juist niet beter af zijn met ouders die zich betrokken voelen bij hun kind, dan met ouders die er nonchalant over doen?
Kinderen die bij een vwo-advies een computerspel krijgen, ouders die eindeloos huiswerkbegeleiding inkopen en voor elk wissewasje mailen met school. Vooral op het einde van het jaar hebben leraren er last van dat ouders proberen er toch nog een puntje bij te versieren, hun beklag doen over een onvoldoende wegens spieken of ineens een thuissituatie uit de hoge hoed toveren waardoor Sterre, Sanne of Spijker het dit jaar niet zo goed deden.
Consumenten
Het zijn natuurlijk lekkere voorbeelden van ouderlijk wangedrag om te noemen ter verdediging van de toch al door veel werkdruk geplaagde leraar. Die merkt, volgens een onderzoek van DUO dat meer dan de helft van de ouders zich intensief bemoeien met de schoolcarrière van hun kinderen. Driekwart van de ouders zou zich daarbij ook nog eens opstellen als consument van het onderwijs. En komt dus zijn beklag doen als het kind niet zo goed scoort of als er veel uitval is.
Zeurende, klagende en kritische ouders, die het liefst willen dat hun kind een vwo-advies krijgt is het beeld dat oprijst als we dit stuk van RTL Z moet geloven. We zijn de echte plaag voor het onderwijs, zo betoogde caberetier Pieter Derks ook ooit. Dus dat leraren hard weglopen uit het onderwijs, ze om de haverklap ziek en overspannen raken en onze kinderen thuis zitten omdat er een lerarentekort is, zou door de óuders komen?
Maar wacht
Ik snap dat het makkelijk is om de schuld van de problemen in het onderwijs buíten het onderwijs te leggen. Want de problemen zijn best ingewikkeld. Er is een lerarentekort, er zijn regels uit Den Haag en kinderen hebben -net als hun ouders- vaker weerwoord. En dan kwam er dit jaar ook nog eens het afstandsonderwijs bij. Maar het is wel heel makkelijk om daarbij naar de ouders te wijzen die het beste willen voor hun kind.
Meedenken
Het is toch fijn als je je werk met hart en ziel doet, degenen over wie het gaat -de kinderen en in tweede instantie de ouders- met je meedenken? Want het lijkt mij ook veel irritanter als ouders zich totaal niet geïnteresseerd tonen in jouw werk. Niet thuis geven als er overlegd moet worden over hoe het verder moet als het niet zo goed gaat op school met een kind? Die totaal niet meewerken als je aangeeft dat thuis ook begeleiding nodig is. Onverschillige ouders lijken mij, kortom, veel vervelender ouders dan ouders die mailen met vragen over huiswerk of over inleverdata van werkstukken.
Ja, mijn kinderen krijgen geld voor hun rapport als ze overgaan. En ja, ze zitten op het vwo en ik zou het heel fijn vinden als ze daar ook op blijven. Want ja, ik wil er ook graag het beste uit halen. Maar ik mag hopen dat de leraren van mijn kinderen dat ook willen. Verder wil ik dat de school waar ze op zitten een goede school is. Dat mag je consumentisme noemen, maar dat is toch niet veel gevraagd?
Lekker dramatisch
Ik snap dat het verhaal van de pushende ouders het een lekker dramatisch verhaal is om te vertellen. Want och, die arme leraren en die arme kinderen. Maar is het een probleem als ouders zich intensief bemoeien met school? Dat 54 procent zich intensief bemoeit met school, is eigenlijk dus gewoon goed nieuws. Want wat blijkt? Slechts 11 procent van de leraren vindt het irritant dat ouders zo met school bezig zijn.
Wat ik veel zorgwekkender vind, is dat ouders minder bereid zijn om in de MR te zitten of om mee te helpen met activiteiten op school, zoals ook blijkt uit de DUO-cijfers. Als je je dan wilt dat je kind het beter doet op school, zorg dan ook dat de school zelf beter wordt. Oftewel: vraag niet wat de school kan doen voor jou, maar vraag wat jij kunt doen voor school. Maar stop met het wijzen naar ouders. Daar wordt het onderwijs echt niet beter van.
