Stress in huize Van Oorsouw. Arjan’s zoon Coen dreigt niet over te gaan. Na een jaar te koersen op zesjes, vindt junior zelf dit toch ook niet heel erg fijn. Ofwel: hoe pubers je nog tot op het laatste moment in spanning kunnen laten zitten.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
‘Hoe kut is dat’, appt mijn zoon mij als reactie op het nieuws dat hij mogelijk blijft zitten in 2 HAVO. ‘Dan moet ik alles opnieuw doen. Hoe demotiverend is dat?’
De schrik zit er goed in. De schrik slaat mijzelf ook om het hart als ik zijn mentor even daarvoor spreek. Drie vijven heeft hij het over. Drie vijven? Maar mijn zoon had het over drie zesminnen. ‘Hoe is zijn werkhouding?’, vraagt de mentor. ‘Heel consciëntieus is hij als het op schoolwerk aankomt’, is mijn antwoord. Ja, ze zorgen altijd wel dat ze alles af hebben, dat zit er inmiddels wel in bij die mannen, volgens de mentor. Maar dat van die drie vijven wist ik niet, zeg ik. Grote vraagtekens in mijn hoofd. Liegt mijn zoon dan?
Hij komt deze dag eerder thuis uit het zwembad, balend van deze slechte tijding. Maar ik sta er helemaal niet zó slecht voor, zegt hij. En ik had alles af! En Midas heeft maar liefst 4 zesminnen en lang niet alles af. ‘Toch maar minder achter de spelcomputer, minder Fortnite spelen’, luidt mijn advies
Volgens hem ligt het aan onze bezoekjes aan de camping en al die andere dingen die hij van ons moet. Hij belooft wel drie keer harder te gaan werken volgend schooljaar. Hij is nogal geschrokken. ‘En je moet me gewoon overhoren, ook als ik niet wil’, laat-ie weten. In de laatste weken hebben we samen een Duits en een Frans boekje gelezen en geluisterd en heb ik een Franse toets overhoord.
Ach de mentor heeft me gewoon laten schrikken, menen zijn moeder en hij, als we zijn rapport bekijken. Hoe komt die mentor aan drie vijven? Hij staat ‘slechts’ op twee zesminnen en 1 vijf. Dat valt reuze mee allemaal. Volgens zijn moeder gaat ie gewoon over en kletst die mentor maar wat uit zijn nek…
Vanochtend zit ik op het balkon te bellen voor mijn werk. Mijn zoon komt ook buiten zitten. Na een tijdje luistert hij bij mijn oor wie er aan de lijn is. Ik fluister: ‘werk’. Al Fortnite spelend meldt hij dat hij nogal gespannen was dat ik misschien zijn mentor sprak. Hij laat een zenuwachtig lachje zien. Het is ook best spannend als je op bericht wacht of je over bent of niet. Op dat moment komt het verlossende smsje: ‘Beste vader van Coen, de resultaten van blok 8 zijn net besproken in de overgangsvergadering. Uw zoon kan toch door naar 3 HAVO’. De eindbrief van dit jaar bevat enkele stevige adviezen. Geeft u het door aan Coen? Tot zover en een prettige vakantie gewenst.”
Zoons gezicht staat inmiddels niet meer op onweer maar straalt weer. Hij heeft enorm zin in de vakantie. En hij wil met mij stratego spelen. Onder een spelletje Stratego dat hij zoals altijd wint, lunchen we met kroketten en brood, zijn favoriete maaltje. Hij ziet het leven weer zonnig in; het is niet meer kut.
