Sinds Martine’s dochter in de brugklas zit, is Magister haar beste vriend. Ze maakt schema’s, overhoort, straft en beloont. Noem haar een curling-ouder, of eentje die lijdt onder prestatie-dwang. Maar het is echt niet lollig als het niet goed gaat op school.
Op z’n sloffen
Ik heb een een oudste die inmiddels op zijn maat 44 de derde van het gym doorsloft. Geen omkijken naar. Ouders die verklaren dat ze iedere middag klaarzitten om te helpen met huiswerk, kapitalen uitgeven aan huiswerkbegeleiding en bijles en om de haverklap aan de telefoon zitten met de mentor, die zaten op een andere planeet.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Magister checken
Op die planeet, daar ben ik nu ook. Sinds mijn dochter in de brugklas zit, kijkt ze als een konijn dat een auto tegenkomt met groot licht aan. Geen idee heeft ze wat ze moet doen. Daar kom je achter als je Magister checkt en daar een regen van onvoldoendes ontwaart.
Tegenwoordig check ik Magister als was het Facebook en controleer ik of het huiswerk is gemaakt. En dan neem ik geen genoegen met het antwoord ‘ja hoor’. Want dat blijkt niet genoeg te zijn, zeker toen ik erachter kwam dat ze dacht dat het wel prima was om Franse woordjes Frans-Nederlands te leren in plaats van Nederlands-Frans. Net zoals het er niet in wil dat je bij wiskunde niet alleen het cijfer moet opschrijven, maar het héle antwoord. Natuurlijk was dat in de klas verteld, maar niemand (ook zij niet) wist toen waar ze zat met haar gedachten.
Dus we vlogen een bijles-buurmeisje in, gaven haar op voor de huiswerkklas en ik zit er als een soor havik bovenop. Dit allemaal niet nadat we heel duidelijk hadden gekregen of ze wel op het (categoriale) vwo wil blijven. Want van mij had havo ook gekund, of vmbo, want dan had ik er niet zoveel werk aan gehad.
100 vriendinnen
Maar nee, ze wist het heel erg zeker. Ze wil op school blijven. Al was het maar omdat ze 100 vriendinnen heeft, een theatercursus doet op school en bij de schoolkrant zit. Ik weet het, het zijn allemaal randverschijnselen, maar ik ga niet zeggen dat ze dat pas mag doen als ze hoge cijfers heeft. Maar ze moet wel aan de bak als ze op school wil blijven. Hoe leuk die school ook is, aan blijven zitten doen ze er niet.
Hoe zet ik mijn brugklasser aan het werk
Dus we moesten allebei aan de bak, mijn dochter en ik. Ik verdiepte mij in ‘hoe zet ik mijn brugklasser aan het werk’-methoden. Zij ging zuchtend en mopperend boven aan haar huiswerk. Deze week is het proefwerkweek, dus er hangt een schema op de ijskast, met in kleur, per vak precies het huiswerk dat ze moet doen. Taakje klaar, kruisje zetten. En als alles voor die dag is afgekruist, dan mag ze wat lekkers halen van mij. Ik check vervolgens of alles ook echt is gebeurd. Om de puber soms weer terug te sturen naar haar kamer omdat antwoorden afgeraffeld zijn, niet in het juiste schrift staan of als ze bij een overhoring meer dan drie fouten heeft gemaakt.
Prestatie-dwang
Noem mij een curling-ouder, of eentje die lijdt onder prestatie-dwang. Maar ik wil niet dat mijn kind wegzakt in het moeras van de brugklas. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ze het kan en zichzelf eruit trekt. Makkelijk zal dat niet zijn, maar is het hele leven niet zo?
Natuurlijk voel me soms een verschrikkelijke moeder, een slavendrijver zelfs. En dan overvalt mij een gevoel van medelijden als ik dat wit weggetrokken koppie zie. Maar he, volgende week is het vakantie. Tot die tijd is het dus heel hard hopen dat al die moeite zijn vruchten afwerpt.
De eerste zesenhalf is binnen, dus: pfffffffff.
