Martine dacht dat haar dochter soepeltjes overging van groep 8 naar de brugklas. Maar sinds het Kerstrapport werd het ineens een stuk minder gezellig in huis.
Je hoort vaak dat kinderen het maak moeilijk hebben met de overgang van groep 8 naar de brugklas. Er worden cursussen voor gegeven, ouders doen hun kinderen preventief op bijles en je kunt halverwege het jaar zelf ook nog gecoacht worden op het je kind achter de broek aan zitten. Niet die van mij. Binnen een week zat er hier al een nieuw meisje op de bank. Ze ging bij de toneelclub en bij de schoolkrant en is bezig met een kunstproject. Heerlijk als je kind zo fijn landt op school.
Geodriehoek en passer
Ze had wel huiswerk, maar ik zag haar eigenlijk niet zo heel veel doen. De school had op de ouderavond namelijk iets gemeld over ‘een zachte landing’, dus ik liet het maar een beetje zo. Bovendien: ze zat echt heus wel af en toe met een boek op schoot en te prutsen met een geodriehoek en passer.
De eerste cijfers kwamen binnen. Een zes, een zeven, een acht (weliswaar voor gym). We waren gerustgesteld: zo’n vaart zou het niet lopen. Terwijl ik andere moeders hoorden die zich ernstig zorgen maakten over dat hun kind zo hard moest werken op school, lag mijn dochter in haar luie stoel te Netflixen. ‘Die fietst er lekker doorheen’, dacht ik nog en maakte me totaal niet druk.
Kerstrapport
En toen kwamen die vier, daarna drie komma drie, een uiteindelijk die één komma negen. We besloten het kerstrapport maar niet aan oma te laten zien. Op de tafeltjesavond op school werd het snel duidelijk. Er gaat iets grondig mis in het hoofd van mijn dochter. Of om met de wiskundeleraar te spreken, ‘Ze schrijft de grootst mogelijke onzin op.’ Ik kreeg plaatsvervangend een knoop in mijn maag. Want hoe kan mijn kind, dat met een klinkend vwo-advies naar de brugklas ging, nou ineens zo totaal niet snappen wat ze moet doen? ‘Studievaardigheden oefenen’, zei een van de leraren. ‘Huiswerkklas’, zei een andere. ‘Bijles’, riep ik meteen. ‘Meer overhoren’, zei mijn man.
Hulptroepen
De hulptroepen staan dus in de startblokken. Maar toen we het pakket maatregelen aan haar voorlegden, werd ze woedend. Want iets meer werken, dát was niet de bedoeling. ‘Ik word hier niet gelukkig van’, kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. En toen ik zei dat ze er spijt van zou krijgen als ze het niet zou doen, riep ze: ‘Je lijkt wel die Russische pianolerares met die lineaal.’
Ik ben niet van de lijfstraffen, maar vind wel dat er niks op tegen is om ergens je best voor te doen. Bovendien vind ik dat het leven niet over rozen gaat. Dus sinds de kerstvakantie gaat toch echt na een uur de telefoon in de kast en de iPad achter slot en grendel en wordt er met niemand iets afgesproken voor het huiswerk is gemaakt.
Voorlopig ben ik haar grootste kwelgeest. Ik loer op Magister of ze haar huiswerk heeft gedaan, en check of ze al haar sommen heeft gemaakt. Gezelliger wordt het er thuis niet op, maar dat moet dan maar even. Stiekem hoop ik natuurlijk op een pil die dat hoofd op orde brengt en zorgt dat dat kwartje valt en zij uit zichzelf aan de slag gaat. Want ik ga dit natuurlijk niet volhouden.
