Marloes dacht dat ze ervan af was, van de-moeder-die-altijd-alles-beter-weet. Maar ze is er nog steeds en om haar zegje te doen over hoe Marloes haar pubers opvoedt.
‘Eet jij kanéél?’, vroeg de vrouw naast mij. Ik was zwanger van de oudste en hapte op een feestje net in een enorm stuk appeltaart. Wat deed ik fout? Wat bleek, je mocht geen kaneel eten van geboortegoeroe Beatrijs Smulders, daar kreeg je maar vroeggeboortes van, of open ruggetjes. Ze kreeg het in ieder geval wel voor elkaar dat ik de appeltaart liet staan.
Ongevraagd advies
Sindsdien is ‘de moeder die alles beter weet’ -en dat is niet mijn eigen moeder- niet uit mijn leven verdwenen. Het is de vrouw die ongevraagd advies geeft en je daarbij meteen het gevoel geeft dat je er niks van bakt van dat opvoeden. Ik trof haar aan bij het ophalen van mijn kinderen bij de crèche, aan de rand van het zwembad, op het schoolplein en langs de lijn van het sportveld. Altijd met haar mening klaar over hoe goed zij het doet, en jou het gevoel gevend dat jij er geen snars van bakt.
Het is die moeder die verkondigt dat flesvoeding gif is, laten huilen slecht, je kinderen laten overblijven een halsmisdaad en je kinderen suiker geven grenst aan kindermishandeling. Het is ook de moeder die vindt dat haar kinderen het altijd geweldig doen. Omdat zij -tja- ook echt een geweldige moeder is. Met die geweldige kinderen van haar. Die allemaal stuk voor stuk geweldig goed gelukt zijn. En als dat niet zo is, dan trekt ze alles uit de kast om de missie wel te doen slagen.
De bemoei-moeder is óveral
Ik had gehoopt -nu mijn kinderen pubers zijn- van haar af te zijn. Maar nee, ze is er nog steeds. Tegenwoordig tref ik haar op ouderavonden van school, maar ook op feesten en partijen en op plekken waar de kinderen in de verste verten niet te bekennen zijn. Toch krijgt ze het voor elkaar mij het gevoel te geven dat de manier waarop ik mijn kinderen opvoed voor geen meter deugt. Want ik laat mijn kinderen te veel op hun telefoon kijken en ‘s middags te veel aan hun lot over. Kijk naar haar kinderen, die halen perfecte cijfers op school en lezen zo maar literatuur. Uit zichzelf! En ze presteren ook nog geweldig met sport en met muziek of theater. Dat gaat mij natuurlijk niet meer lukken met die houtje-touwtje opvoeding van ons.
Haar tijd komt nog wel
En ik kan wel klagen over de troep die die pubers bij mij thuis maken. Ik had die van mij natuurlijk van jongs af aan moeten leren dat ze hun kamers zouden opruimen: de legoblokjes op kleur, de puzzels compleet en de Playmobilsets intact. Dat had ik sámen met ze moeten doen. Alleen zo leren ze het. Maar omdat ik geen geduld/tijd/zin had in geteut met peuters, pluk ik daar de wrange vruchten van. Tja, té laat. Maar hoe moet dat dan straks als ze op kamers gaan?, vraagt de bemoeimoeder aan mij.
Wat ik wel geleerd heb van die moeder-die-altijd-alles-beter weet, is dat ik niet meer naar haar moet luisteren. Ik haal tegenwoordig mijn schouders op. En wens haar het allerbeste toe. Met haar pubers. Want die van haar gaan het ook doen. Puberen. Misschien nog wel erger dan die van mij.
