Jacqueline’s man lag in maart op de IC met corona. Als geen ander weet zij dus hoe gevaarlijk het virus kan zijn. Zij en haar twee puberzonen sloegen zich door deze angstige periode heen. Desondanks, of misschien wel daardoor, vond ze het goed dat haar oudste zoon vorige week ging demonstreren tegen racisme op de Dam in Amsterdam. Die bijeenkomst die volgens velen eigenlijk niet door had mogen gaan vanwege het corona-gevaar.
Mijn zoon van zeventien jaar stond er op 1 juni. Op de Dam bij de demonstratie tegen racisme. Zijn vriend, die leuke lange basketballer met Surinaamse roots, had gevraagd of hij meeging want het was een belangrijke bijeenkomst voor hem.
Oogje dichtknijpen en belangrijke afspraken
Ik knijp de laatste tijd wel vaker een oogje dicht bij de opvoeding van mijn zoons van zeventien en vijftien. Toen hun vader, mijn geliefde A. in diepe slaap aan de beademing lag en we niet wisten of we hem levend terug zouden zien, was ik wat soepeler geworden, mits ze zich aan een paar duidelijke afspraken zouden houden.
1. Een beetje uitslapen mag maar niet langer dan tot half 9
2. School gaat door, je blijft alle online-lessen volgen;
3. We eten regelmatig samen;
4. We zijn eerlijk tegen elkaar;
5. Gevoelens mogen er zijn;
6. We houden ons aan de richtlijnen van de RIVM;
7. We houden rekening met de gevoelens en angsten van andere mensen.
Het punt over de gevoelens (punt 5) was voor de zonen van vijftien en zeventien jaar wel wat veel gevraagd, maar voor de rest hebben we ons er goed door deze periode heen geslagen. We er zelfs een dikke pluim voor van de huisarts die ons terzijde stond.
Curriculum vitae voor eeuwig verbleekt
Ik kon me niet laten inspireren door verhalen van moeders met puberzonen waarvan de vader aan de beademing lag en hoe zij dat aanpakten. Zijn er sowieso wel mensen met mijn verhaal? Ik heb echt moeten pionieren, ‘I did it my way’, op dat moment de enige mogelijke manier. Communicatie van dag tot dag met de vier zussen en broer van A. maar ook met mijn eigen familie en het grote netwerk daaromheen. Er zijn voor anderen en ook gehoor geven aan mijn eigen verdriet en angst in een periode waarin alles anders is, dat vraagt wat van een mens. Stiekem vind ik dat ik het knap heb gedaan en heeft deze taak als bijna-weduwe van een gezonde slanke man van drieënvijftig jaar met Covid-19 mijn ingewikkeldste banen op mijn curriculum vitae voor eeuwig doen verbleken.
Vertrouwen
Ik heb geroeid met de riemen die ik had en dat betekende: niet op bezoek bij mijn geliefde en de protocollen van het academische ziekenhuis respecteren. Die protocollen waren hard en mens-onterend maar het was zoals het was. Ik kon daar geen invloed op uitoefenen en had geen andere keuze dan meegaan in dat wat er was.
Ik koerste op ‘vertrouwen’. Vertrouwen in de levensstroom en – achteraf makkelijker gezegd – dat het leven gaat zoals het gaat en dat dat ook had kunnen betekenen dat mijn geliefde zijn doodsstrijd niet had kunnen winnen.
Wat soepeler in de opvoeding
De zonen hadden in deze periode hun uitspattingen nodig. Wat kan je anders als moeder om daar een beetje ruimte in te geven? Ik kneep een oogje dicht als de jongste illegaal ging voetballen of op een scooter achterop bij een vriend zonder rijbewijs ging ‘shinen’ in de stad. Dat de oudste wat meer gamede dan normaal zag ik ook door de vingers.
Misschien ben ik nog steeds wel wat soepeler dan andere moeders. Misschien had ik die maandag moeten zeggen: ‘Nee jongen, doe dat niet, straks lukt het niet om anderhalve meter uit elkaar te blijven!’
Dat heb ik niet gedaan.
Ik zei: ‘Goed dat je dat doet ‘lieffie’ en wat fijn dat je een steun voor je vriend kan zijn. Let er wel op dat je goed afstand houdt, hè?’
Voortschrijdend inzicht
Achteraf valt er natuurlijk van alles te zeggen. Dat de demonstratie zo groot is geworden is ook te danken aan de aanwezigheid van mijn zoon en dat ik hem niet aan banden heb gelegd.
Voortschrijdend inzicht is een mooi inzicht maar het enige wat je er aan hebt, is dat je het een volgende keer anders moet doen.
Ik was er trots op dat mijn zoon daar stond. Ik heb vrienden met Surinaamse roots en ik weet hoe het voor hen voelt om opgepakt te worden als je gewoon je boodschappen in de Hema doet, enkel alleen om je huidskleur .
I’m OK, You’re OK
Thomas Anthony Harris vertelde het in 1967. Je kunt jezelf in het leven vier posities aanmeten.
1. I’m Not OK, You’re OK
2. I’m Not OK, You’re Not OK
3. I’m OK, You’re Not OK
4. I’m OK, You’re OK
Racisme zegt: I’m OK, You’re Not OK. Door jezelf niet gelijkwaardig te positioneren (I’m OK, You’re OK) zeg je in wezen wat over jezelf. We zijn op deze wereld allemaal OK.
Jacqueline Huisman is zelfstandig coach en adviseur en blogt onregelmatig op haar eigen website.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk hier!
