Saskia twijfelde of ze haar dochter moest laten inenten tegen het HPV-virus. Maar nu uit onderzoek van het VUmc is gebleken dat deze prik langdurige en uitgebreide bescherming biedt, snapt ze eigenlijk niet waar ze nog op wacht.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
De brief met de oproep voor de HPV-vaccinatie voor mijn dochter viel twee jaar geleden op de mat. Nadat ik me erover verwonderde dat de brief aan haar was gericht, hoezo mag een 12-jarige zelf kiezen of ze ingeënt wordt of niet?, wist ik niet wat wijsheid was. Wat op zich best vreemd is, omdat ik zonder enig nadenken mijn twee kleine kinderen meetrok naar het vaccinatiebureau. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om dat niet te doen. Maar nu was er ineens die oproep voor dat HPV-prik en wist ik het niet zo goed. Moest mijn dochter deze prik krijgen of niet?
Als je al twijfelt over zoiets als vaccineren is google echt je slechtste raadgever. Ik las de meest vreselijke verhalen van meisjes die doodziek waren geworden van de prik. Duizelig, misselijk, buikpijn en ademhalingsproblemen. In Engeland waren meisjes oververmoeid, in Denemarken was een meisje in een rolstoel terecht gekomen, en in Japan werd de prik in de ban gedaan vanwege de mogelijke bijwerkingen. Let wel: het was niet wetenschappelijk bewezen dat deze symptomen werden veroorzaakt door die HPV-prik. Mijn schoonzusje, verpleegkundige, snapte niet dat ik dat allemaal las: ‘Daar word je toch gek van?’ Zij had haar dochter wel laten inenten. ‘Als het niet goed zou zijn geweest was het nooit ingevoerd. In Nederland zijn alle vaccinaties uitgebreid onderzocht en door de Gezondheidsraad veilig en effectief bevonden.’ Ze had een punt. Dus waarom zou ik het niet doen?
Maar toch, de twijfel bleef. Ik vroeg het mijn dochter. Die zag dat helemaal niet zitten, zo’n prik. ‘Mam, ben je gek. Weet je wel hoe vet veel pijn dat doet?’ Twaalfjarigen houden er een dus een andere standaard op na. Ze kunnen helemaal nog niet de risico’s van het wel of niet inenten inschatten, en willen gewoon geen pijn in hun arm hebben. Toen ik uitlegde waarom die prik was, was niet eens het woord kanker waar ze over viel, wat ik wel had verwacht, maar seks. ‘Dus ik moet deze prik omdat ik later seks heb? Nou, ik dacht het niet.’
De oproep bleef liggen. Er kwam een tweede, die schoof ik voor me uit, en een derde, waarmee onze dochter toch op het hart werd gedrukt om die inenting te halen. Ik verdiepte me weer in het onderwerp, las verhalen van voor- en tegenstanders. Ik twijfelde nog steeds. Was het niet beter om mijn dochter op het hart te drukken om veilig te vrijen? Maar ja, ik weet ook wel dat dat niet altijd gaat zoals je dat van te voren bedenkt. Vriendin M. zei dat als zij het had kunnen doen, ze haar dochter onmiddellijk had ingeënt. Haar nichtje heeft namelijk dat HPV-virus. Haar dochter en het nichtje groeiden samen op. Toen ze zestien jaar waren kwam dat inenten pas in zwang, toen waren zij al te oud. Wilde je je laten inenten dan moest je dat zelf betalen, en dat was best prijzig. De beide meisjes waren bovendien al seksueel actief en hun moeders gingen ervan uit dat ze condooms gebruikten. Met alle gevolgen van dien. Want nu dat nichtje zwanger is, is door het zwangerschapshormoon het virus actief geworden en heeft ze een van de meest agressieve vorm van kanker die je als vrouw kunt hebben: baarmoederhalskanker.
Dat verhaal, en de uitslag van het promotieonderzoek van Robine Donken, zette mij aan het denken. Waar wachtte ik eigenlijk op? Totdat ze een van de 200 vrouwen is die hier jaarlijks aan overlijdt? Robine onderzocht de effectiviteit van en immuunrespons op het vaccin tot ruim zeven jaar na invoering van het HPV-vaccinatie. De uitslag was bijzonder positief. De HPV-vaccinatie biedt namelijk langdurige en uitgebreide bescherming tegen meerdere typen HPV-infecties. En heel belangrijk, niet alleen zijn vrouwen nagenoeg volledig beschermd (98%) tegen de HPV-typen 16/18, ze vertoonden ook geen riskanter seksueel gedrag, iets waar ouders zich tijdens de invoering van de vaccinaties hun zorg over hadden geuit.
Ik viste de oproep uit de la. Haar vader en ik hebben besloten dat ze die prik gewoon krijgt. En ondanks haar bijzonder lage pijngrens heeft mijn dochter hier geen stem in. Die prikken overleeft ze wel.
