De dochter van Saskia deed dit jaar eindexamen. Door de corona-crisis werd alles in dat laatste schooljaar anders en dus ook de diploma-uitreiking. En toch was er feest en waren er tranen.
Toen onze jongste in september haar schooljaar startte, was dat een belangrijk moment. Want het was haar laatste jaar. Dat betekende niet alleen het afronden van een belangrijke periode in haar, en daarmee ons leven, maar ook eindexamens. We bespraken met haar het schooljaar dat toen nog helemaal vers voor ons lag. Er moest natuurlijk hard worden gestudeerd – dat vonden wij tenminste. Maar bovenal moest er feest worden gevierd, dat vond de puber zelf. Over één ding waren we het samen eens: we keken uit naar haar diploma-uitreiking. Want dat zou in de eerste plaats betekenen dat ze geslaagd zou zijn. En in de tweede plaats zou dat het startpunt zijn voor een hele reeks feestjes. Slagen voor je eindexamen moet je namelijk de hele zomer vieren, aldus de puber.
Corona-diploma
En toen kwam de corona-crisis. Eerst gingen de scholen dicht, daarna werd het centraal eindexamen geschrapt. Of je zou slagen, zou afhangen van hoe goed je je schoolexamens had gemaakt. Een bizarre tijd, die eindigde in een corona-diploma, want ondanks alles was mijn puber natuurlijk gewoon geslaagd. Nadat bekend was dat ze haar diploma had gehaald, vroeg ze zich al snel af hoe de uitreiking zou zijn. Vorig jaar hadden we bij haar broer in de aula van zijn school gezeten toen hij zijn diploma kreeg. Iedereen was op zijn paasbest gekleed, er waren foto’s, speeches én zakdoeken, want veel ouders doorstonden snotterend de ceremonie.
Niet alleen mijn dochter maakte zich druk om haar diploma-uitreiking, ik eigenlijk ook. Is zo’n corona-proof uitreiking wel leuk? Wordt het niet heel onpersoonlijk? En hoe gaat dat als je anderhalve meter afstand moet houden? Mijn dochter piepte ook nog hoe dat nou moest met de De Jurk. Want we hadden haar een nieuwe jurk beloofd. Maar mocht ze die wel kopen nu er geen officiële uitreiking zou zijn? Weken zaten we in spanning. School mailde een datum die we vrij moesten houden, maar verder niks. Daar zaten ze natuurlijk ook te wachten op wat haalbaar was en wat de nieuwe richtlijnen van het RIVM zouden zijn.
Drive thru-uitrijking
Uiteindelijk viel de uitnodiging op de mat. Voor een drive thru diploma-uitreiking. Of we ons een week later om half zeven wilden melden bij school. In de auto, met de geslaagde op de passagiersstoel. We hadden geen idee wat er zou gaan gebeuren, maar besloten op ons paasbest gekleed in de auto te gaan zitten en het maar op ons af te laten komen. Eenmaal bij school reed haar hele klas in colonne een parcours rond school af. Er was een ‘dokterspost’ – alle geslaagden moesten ook slagen voor een gezondheidstest en er was een car wash, waar onze auto werd gewassen door de geschiedenis- en biologiedocent. Bij de drive in kregen we een film van de eindexamenkandidaten te zien en bij de karaokebar moesten we zingen. Er was een slalomwedstrijd, blikken gooien en een quiz. Bij elk onderdeel stonden docenten bont uitgedost ons eindexamenkandidaatje toe te juichen, te zingen en te roepen.
Zoveel vrolijkheid rondom de auto maakte ons allemaal blij. We zongen, joelden en riepen met de docenten mee. Het was hartverwarmend. Niet alleen om mijn puber te zien stralen, maar om alle moeite die docenten hadden genomen om er een onvergetelijke avond van te maken. Aan het einde van het parcours kon ze bij het feestloket haar diploma ondertekenen en kregen we drinken mee om in de auto met elkaar te proosten. Toen we van het schoolplein af reden, stond bij het hek een groep docenten klaar om ons uit te zwaaien. Tegen die tijd had ik mijn zakdoek gepakt, want het was om te huilen zo mooi allemaal.
Een avond om nooit te vergeten
Op de terugweg zei mijn dochter dat ze zich dit jaar heel anders had voorgesteld. Maar dat het, juist omdat alles anders was, beter was dan ze had kunnen bedenken. Natuurlijk vindt ze het jammer dat er geen eindfeest is, dat we niet een hele ochtend in spanning zaten voor Het Telefoontje, dat er geen examengala is, dat er geen examenfeestjes zijn. Maar dat weegt niet op tegen wat er allemaal wél is, zoals dit fijne drive thru-feestje. Ik was net zo trots, net zo geëmotioneerd, vond het net zo leuk, en voor ons als gezin was het net zo’n feestje als het jaar ervoor bij de ‘gewone’ diploma-uitreiking van onze zoon.
Je diploma-uitreiking is een belangrijk ijkpunt in je leven, een rite de passage naar Het Grote Mensenleven. Een moment ook dat je nooit vergeet. Ik weet tot op de dag van vandaag hoe die van mij was; wat ik aanhad, waar mijn ouders in de zaal zaten en welke speech ik van mijn mentor kreeg. Mijn dochter zal die van haar ook niet vergeten. En altijd een extra voetnoot kunnen toevoegen als ze over haar corona-diploma-uitreiking vertelt. Want je diploma ophalen bij de drive thru, kom daar maar eens om. Ik hoop dat alle geslaagden net zo’n mooie, ontroerende en bijzondere uitreiking hebben gehad. Of dat nu een bijeenkomst en petit comité in de aula was, een één-op-één praatje met de mentor, een live stream via YouTube, of een diploma dat feestelijk thuis afgeleverd werd. En dat het een uitreiking was waar ze na een intens en gek jaar met heel veel plezier op terugkijken.
