De dochter van Isabelle vroeg of haar moeder nog klassenfoto’s had van haar middelbare school. Enthousiast zocht Isabelle de kiekjes op, maar weet, na het commentaar en gelach van haar puberdochter, dat ze gewoon haar schouders had moeten ophalen en zeggen dat ze die niet meer heeft.
Als je kind vraagt ‘mag ik foto’s zien van toen jij op de middelbare school zat?’ moet een antwoord uit de volgende opties gekozen worden:
a) Ach, die heb ik allemaal verbrand
b) We deden niet aan foto’s (weten zij veel)
c) Of …goh, nee, die liggen nog bij een modellenbureau
Ik heb een gruwelijke fout gemaakt. De puberdochter had een schoolproject en moest wat foto’s hebben om te gebruiken voor een zogeheten toen versus nu verhaal. Ik dacht naïef dat het wel een leuke middag zou kunnen zijn. Als pubermoeder moet je twee keer nadenken. Denk vanuit het puberbrein en denk vanuit het feit dat er geen onvoorwaardelijke interesse of hulp bestaat. Nooit! Daar zaten we. Met fotoalbums.
Brugklasfoto’s uit de oertijd
“Heb je niks digitaals?” En toen begon er al iets te rinkelen. Helaas, mijn ‘ik-denk-dat-ik-een-hippe-moeder-ben-energie’ nam de regie. We begonnen met de eerste klas foto’s. Een bakvis met blote- billen- gezicht maar wel met Naf-Naf kleding en LA Gearsmetlampjes. Vrij onschuldig, maar dochterlief schreeuwde meteen uit ’omg, je was echt een nerd’. Ongeloof. Afschuw en bijna medelijden; Met een grote pasfoto ging er al wat respect verloren. Ik bedacht me dat er nog vijf foto’s kwamen, herstel was mogelijk.
Klas twee en drie waren overduidelijk een zoektocht naar een identiteit. Was ik eerst in to Guns n’Roses en Nirvana met de daarbij behorende Rock-Look, kwam snel Tupac en Dr Dre met de Calvin Klein topjes, baggy jeans en Timberlands. Eindigend in een Gabberfase waarbij Nikes en trainingspakken mijn garderobe vulden. Alle genoemde looks waren te hilarisch volgens mijn inmiddels gierende Pubermonster. Mijn weerwoord dat de meeste kleding NU weer te koop was, de ‘ik was anders best populair’ tekst en de ‘jeetje, mag best een beetje minder die meligheid’, zorgden ervoor dat ze alle foto’s wilde kopiëren en aan haar BFFjes wilde laten zien of zelfs de ether in zou slingeren du moment dat wij in een kleine oorlog zouden zitten. Chantagemateriaal. Juist. Ik keek naar het meisje uit de Jaren 90 in het album en begreep echt niet waarom ik zo te kakken werd gezet door mijn eigen kind.
Kleding en eindexamen
Klas vier en vijf waren de ‘ik ben lekker opgebloeid fase’ en waren (te) korte rokjes, truitjes, blokhakken en o zo -cool-denken-te-zijn-met-een-sigaret-op-de-foto-foto’s. Ik wilde al snel doorbladeren, maar dit vond madame WEL interessant. Ik zag munitiemateriaal voor de ‘ja maar jij droeg ook zulke kleding’ -discussies. Geen compliment per se, maar ik werd niet afgefikt. “Mocht dit wel van Opa?”. Ik moest snel, en een vooral voor mij lange termijn-succesvol antwoord geven. “Eh, nou, tsja, dat waren andere tijden”. Dames en heren, een #epicfail-antwoord. Trust me.
Mijn eindexamenfoto was de finale. Een dag voor de schoolfotograaf kwam had ik zonder zonnebrand een hele dag in de zon gelegen. Knalrood. Dat. Op je allerlaatste schoolfoto. Ik geloof dat mijn dochter terstond het laatste beetje respect verloren was. En ik mijn autoriteit. Rest mij nu de albums maar te verbranden, want het voelt alsof ik mijn eigen puberonzekerheden nu vanuit een heel ander perspectief opnieuw aan t beleven ben. En bedankt.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
Heb je ons nieuwe boek al?
