De 16-dochter van Charlotte ligt doodziek thuis, de artsen vermoeden corona. Hoe is dat als je kind zo ziek is en thuis in quarantaine moet? ‘Het virus krijgt een gezicht, het gezicht van mijn kind. Op zo’n moment komt er enorm veel op je af.’
Mijn dochter ligt thuis achter een gesloten deur. Het gaat behoorlijk tegen je moederinstinct in om de deur dicht te trekken als je dochter je hard nodig heeft. Als je weet dat je kind daar in een bed ligt, enorm veel pijn heeft en heel bang is. Dan wil je als moeder maar één ding: er voor je kind zijn. Nu mag dat niet, ze moet tot 24 uur na de laatste verschijnselen daar alleen liggen.
Binnen een paar uur ziek
Gisteren (maandag 16 maart, red) werd ze niet helemaal fit wakker. Het was volgens haar niet eens als een grieperig gevoel te omschrijven. Tijdens het lunchen was ze opeens verkouden, hoesten, neusverkouden, maar nog maakten we ons, zowel mijn dochter als ik, geen echte zorgen. Ze is met grote regelmaat verkouden en door haar astma heeft ze ook regelmatig wel iets last van kortademigheid. Ze loopt niet voor niets al zo lang bij de kinderarts en longverpleegkundige, maar alles was nu onder controle dus het zou wel gewoon een simpele neusverkoudheid zijn, die prima bij de tijd van het jaar hoort.
Niks missen? Neem een abonnement op de Tis Hier Geen Hotel nieuwsbrief!
Zij ging wat doen voor school en ik was in de tuin bezig met de andere kinderen toen ze naar mij toekwam om te zeggen dat ze zich niet goed voelde. Warm, zere keel en hoofdpijn. Ze bleek 38.2 te hebben, geen echte hoge koorts dus. Een uur later was de koorts nog hetzelfde, maar was ze benauwd en de hoofdpijn was vreselijk. Dit ging in zo’n rap tempo dat ik besloot de dienstdoende huisarts te bellen. Na overleg en enkele telefoontjes was voor hen duidelijk dat ze besmet zou kunnen zijn met het corona virus. Er werd niet getest, want deze blijken zeer schaars te zijn en gebruiken ze het liefst enkel voor de ouderen en mensen die in het ziekenhuis belanden.
In quarantaine
Mijn dochter moest per direct afgezonderd van ons en wij moesten voor de komende twee weken in thuisisolatie. Op dat moment komt er zoveel op je af. Het virus krijgt een gezicht, het gezicht van mijn kind. Omdat ik zelf Het gaat dwars tegen je moedergevoelens in om niet bij je kind te zijn als die je zo hard nodig heeft. Ik weet dat ze daar met extreme pijn in bed ligt en benauwd is, maar ook dat ze bang is. Dat ik niet bij haar kan zijn heeft te maken dat hier in huis nog meer kinderen zijn, we hebben er zes, en twee daar van behoren tot de risicogroepen. Ik behoor daar zelf ook toe. Geen van de kinderen, ook mijn zieke dochter, schieten er nu iets mee op als ik met mijn hart handel. Ik wil haar vasthouden, haar zeggen dat het goed gaat komen. Haar over haar haren aaien zoals ik deed toen ze klein was en verdriet had. Maar in plaats daarvan kan ik haar alleen zien via videobellen en moet ik moeite doen om sterk te blijven als ik haar dan zo zie liggen. En moet ik moeite doen om niet in tranen uit te barsten bij de aanblik van mijn meisje dat moeite heeft met ademen en overgeeft van de extreme hoofdpijn. En zich zorgen maakt of ze haar broertjes en zusjes niet heeft aangestoken.
Huisarts in een veiligheidspak
Gisteravond werd de benauwdheid steeds erger. Inschatten hoe ziek iemand is, is moeilijk via een appje. In praten had ze niet zoveel zin en ze werd wat warriger. Zelf gaf ze aan dat ze bang was naar het ziekenhuis te moeten. Nu kon ze mij en de rest niet zien, maar ze was wel in de buurt van ons. De hoofdpijn werd erger en ze begon weer over te geven. Ze gaf aan dat het bij het ademen voelde alsof het ergens langs moest en dat het gaatje waardoor ze lucht kreeg steeds kleiner werd. Ik had weer overleg en we besloten haar om de drie uur te wekken gedurende de nacht. Ze was alert als ze wakker werd maar kreeg het steeds benauwder. Ze weet wat het is om benauwd te zijn omdat ze ook astma heeft, maar dit was totaal anders volgens haar.
Vanochtend om 9 uur kwam de huisarts. Ze was de eerste corona-patiënt voor hem. Voor het eerst dus het hele protocol van een speciaal pak aan. Er was alleen geen speciale bril voor handen en daarom had hij een fietsbril ter bescherming meegenomen, bij gebrek aan beter. Maar die kon niet over zijn eigen bril. Ook nu krijgt het corona-virus een gezicht. De mensen die ons moeten verzorgen als het ons overkomt zijn nu verplicht om een soort Russisch roulette te spelen met hun eigen gezondheid, enkel en alleen omdat er niet genoeg materiaal voor handen is. Hij ging naar binnen en onderzocht haar terwijl in de woonkamer afwachten. Een heldere uitleg volgde. Ze is ziek en heeft het zwaar, maar ze mag (nog) thuisblijven. De komende drie dagen moet er een positieve verandering in haar gezondheid plaatsvinden. Als ze het benauwder krijgt, zal ze alsnog naar het ziekenhuis moeten.
Echt heel ziek
Hij heeft nog contact gehad met de GGD om haar te testen, maar dat doen ze echt niet meer. Het zou ook weinig verschil maken. Alles wijst erop dat ze het heeft en we handelen er goed naar. Het is nu afwachten of, of tot, ze zich beter gaat voelen. Straks komt de saturatiemeter zodat ze zelf haar zuurstofgehalte in de gaten kan houden.
Daar ligt ze dan. Alleen, achter een gesloten deur. Mijn dochter die altijd door het leven fladdert en liever niet te serieus is, is nu heel serieus. Ze zegt dat ze er te makkelijk over dacht. Het zou wel aan haar voorbij gaan, ze is geen risicogroep. Ze gaat niet uit, wast zeer goed haar handen, eet gezond, rookt en drinkt niet, dus dan zou het allemaal wel meevallen, toch? Maar dat doet het dus niet, het valt absoluut niet mee. Ze is echt heel ziek.
Neem je verantwoordelijkheid
Als ik via de videobellen vraag of ik nog iets voor mijn dochter kan doen, zegt ze dat het goed zou zijn als iedereen weet wat haar nu overkomt. Ze wil duidelijk maken dat het echt iedereen kan treffen. En dat het geen simpel griepje is. En dat we allemaal niet te makkelijk over het gevaar van besmetting moeten denken. Dat deed zij zelf ook, maar dit is veel erger dan ze had kunnen bedenken. Ze is niet oud, heeft geen slechte conditie, maar heeft het nu echt zwaar. Ik hoopt dan ook dat iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid neemt of dat nu is dat je je handen beter wast en genoeg afstand neemt, maar ook om elkaar blijft denken, want alleen dan kunnen we dit virus verslaan met elkaar.
Bovenstaand is een ingekorte versie van een column die Charlotte schreef, de hele column lees je hier. Meer lezen van Charlotte en haar grote gezin, 6 kinderen, waarvan 3 pubers, kan op haar blog Come on let’s do this.
***
Meer informatie over het Corona virus vind je op de site van het RIVM en de Rijksoverheid.
