Martine verbaast zich erover dat pubers zich vaak geen snars aantrekken van anderen als ze met hun mobieltjes met het volume op tien hun eigen content zitten te consumeren. Blijkbaar zitten andere ouders thuis wel in een kakafonie van geluid uit allerlei bronnen.
Dat ieder kind tegenwoordig een apparaat tot zijn beschikking heeft dat fungeert als privé-televisie, muziekspeler en territorium-afbakening, betekent ook dat kinderen behalve hun eigen geluiden -zoals praten- ook andere geluiden kunnen maken.
Twee of drie van die apparaten die door elkaar heen schallen, en de toehoorder wordt gek. Het geluid dat mobieltjes maken als ze op de speaker staan, is erg blikkerig. Zeker als daar Nederlandstalige rap uit komt, maar zelfs klassieke muziek uit een speaker is niet om aan te horen. Maar op een of andere manier vinden pubers het fijn om dat geluid om zich heen te hebben, of ze denken er niet bij na dat andere mensen hun muziek/YouTubefilmpje/gamegeluiden misschien niet zo fijn vinden.
Gisteren kreeg ik het in het internethok op de camping aan de stok met een vader die het prima vond kunnen dat twee pubers met het volume op max op een iPad internetfilmpjes zaten te bekijken. Ik vroeg de meisjes of ze oordopjes in wilden doen, omdat ik zat te werken en er dus last van had. De vader vond dat ‘ik die meisjes moest laten’ en dat ík oordopjes moest indoen. Ik zei dat ik dat een beetje de omgekeerde wereld vond. Als iemand herrie maakt, moet ík dan oordoppen indoen? Overigens vond hij het ook niet kunnen dat ik als niet-ouder kinderen aansprak op hun gedrag. Dat vind ik wel kunnen, maar dit terzijde.
Mijn pubers kijken ook naar YouTube-video’s en gamen met het geluid aan. Maar altijd met de koptelefoon op. IK heb in huis een regel: ik wil graag geluid horen uit één bron. Staat de TV aan, dan graag de Sonos uit. Kijk je een filmpje op de mobiel, dan graag de televisie uit. Staat er een Spotify playlist aan? Dan zet je eerst de Sonos uit, voordat je gaat Skypen. Ga je gitaarspelen? Graag alleen als je goed kunt meespelen met The Beatles of Nirvana. Het is niet heel moeilijk.
Ik snap niet dat andere ouders niet knettergek worden van de kakafonie van geluid uit YouTubefilmpjes, Spotify, ingesproken WhatsApp-berichten die er vaak door elkaar heen door het huis schallen. Want als ik andere kinderen over de vloer heb, zetten ze altijd doodgemoedereerd hun privé-televisie aan. Ik breng ze dan op de hoogte van mijn huisregels: geen geluid op je mobiel en als je het per se wilt horen dan graag dopjes in je oren. Heb je die niet bij je? Dan kijk je maar zonder geluid.
Maar ik verbaas mij er iedere keer toch weer over dat neefjes/nichtjes/buurjongetjes/vriendjes/vriendinnetjes met hun telefoons plaatsnemen op mijn bank, vragen naar de Wifi-code om vervolgens met een zeer hoog volume hun content gaan zitten consumeren. Nadat ik heb gevraagd of ze oordoppen bij zich hebben, dan krijg ik altijd een verbaasd gezicht en daarna stel ik ze altijd op de hoogte van mijn regel. Om mij er ook over te verbazen dat kinderen dat niet gewoon leren van hun ouders leren dat niet iedereen zit te wachten op het geluid uit hun smartphone.
