Vorig jaar was televisiekijkend Nederland in shock toen Merlijn, de zoon van Isa Hoes en Antonie Kamerling, bij Jeroen Pauw verkondigde bezig te zijn aan zijn DERDE tussenjaar. Na de havo bracht junior drie jaar lang blowend en gamend door op de bank. Ok, hij had een paar maanden stage gelopen in New York. Iedereen vond daar van, ook de lezers van Tishiergeenhotel. Sommigen vonden dat Isa die gast met kop en kont de straat op moest schoppen, richting zelfstandigheid. Anderen gunden de door de zelfmoord van zijn vader getraumatiseerde jongen wat meer tijd om zich te oriënteren.
Blowen, bankhangen, koelkast leegvreten
Niet-BN’er en collega Pam van der Veen heeft ook zo’n exemplaar thuis zitten, zo schreef ze van de week in het Algemeen Dagblad. Weliswaar heeft deze een baantje van twee dagen in de week, maar verder heeft hij dezelfde hobbies als collega Kamerling: blowen, hangen en de koelkast van zijn moeder leegvreten. En kennelijk heeft hij ook vrienden om dat mee te doen. Pam wijt het aan zichzelf, zo blijkt uit dit overigens erg grappig geschreven artikel. Junior doorliep weliswaar de havo, maar werd aan alle kanten gestimuleerd en bijgespijkerd. Ze gaf kapitalen uit aan bijles en aan therapie. “Waarschijnlijk haalde hij het duurste havo-diploma ooit”, zo schampert ze. En het is nog niet voorbij. Ze regelt bijbaantjes voor hem en doet suggesties voor opleidingen. Ze komt erachter dat ze er ook eentje is: een curling-ouder. Zo’n ouder die net als in de sport, alle hobbels voor haar kind wegpoetst.
Curlingouders
Ouders micromanagen teveel en sleutelen teveel aan hun kind met therapie, huiswerkbegeleiding en bijles. Zo worden ze dus nooit zelfstandig en durven ze de sprong naar echte volwassenheid niet echt te nemen. Er is zelfs sprake van een pre life-crisis, constateert Pam. Oftewel angst en onzekerheid om echt iets te ondernemen. Want wat als het niet lukt?
In mijn omgeving zie ik ook de ene examenkandidaat na de andere een tussenjaar nemen en bij moeder thuis op de bank een potje hangen en nog te beroerd zijn om de ontbijtboel af te ruimen. Het is zegmaar een fase waar ik niet heel erg naar uitkijk. Ik vind die puberlethargie nu al zo irritant, maar nu gaan ze tenminste nog naar school en zit er nog -dat hoop ik tenminste- progressie in. Maar fulltime een niksende postpuber thuis hebben, dat lijkt me echt de hel.
En ergens snap ik de keuzestress wel. Thuiswonen is helaas voor velen met een diploma op zak een must. Er is geen huis te krijgen voor jongeren. Daarbij komt nog de stress van het ‘misschien het verkeerde kiezen’. Sjezen van je studie is immers veel te duur.
Ik heb niks tegen een tussenjaar, maar dan wel een met een plan. En met duidelijk afspraken. Bijvoorbeeld over de de postpuber bijdraagt aan het huishouden: financieel en in daden. Dus de hangjongere doet zijn eigen was, kookt een keer in de week en dopt zijn boontjes zelf op het gebied van telefoonabonnementen, ziektekostenverzekering en kleding. En betaalt een bijdrage aan het huishoudgeld. Hoe? Ga maar werken.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Advies over tussenjaar
Ik deed vorig jaar al wat vooronderzoek voor een artikel hierover. Zo betoogt puberdeskundige Marina van der Wal dat je nu al -ja zelfs als je pubers nog maar twaalf en vijftien zijn, zoals die van mij- het gesprek aan moet gaan over ‘later’ en niet pas als de examens achter de rug zijn. Zo kom je tot een al dan niet vastomlijnd plan voor ‘als ze later groot zijn’, in plaats van dat ze na het halen van het diploma ineens gaan moeten gaan bedenken wat ze willen als ze later groot zijn. Want uit het voorbeeld van Isa en Pam blijkt dat dat dus echt niet opschiet.
