Marloes’ vriendin Nienke had een romantisch weekendje weg met haar man voor haar huwelijksjubileum. Haar zoon had zaterdagavond een spelletjesavond met vrienden. Dacht ze.
‘Ik hoop dat ik nog kan lopen’, zeg ik tegen mijn man, als ik hem aan de telefoon heb. ‘Ha nee, ik maak een geintje.’ Ik loop met mijn telefoon aan mijn oor door mijn eigen huis, maar het voelt niet als mijn eigen huis. De vloer plakt alsof iemand ‘m heeft ingesmeerd met een Pritt-stift. Er staat een half lege fles wodka op het aanrecht. Iemand heeft geprobeerd in een Dopper een drankje te mixen. Ik ruik eraan. Iets met limonadesiroop en wodka. De fles Karvam Cevitam die ernaast staat, is leeg. Waarschijnlijk heeft dat de plakkerige vloer veroorzaakt.
Toen ik tien minuten geleden binnenkwam waren ze ineens weggestoven, net een stel vliegen. Toen ik vanaf buiten naar binnen keek, leek het namelijk heel druk binnen. Drie stonden hun jas al aan te trekken. Een stelde zich nog aan mij voor. ‘Sorry voor de troep mevrouw!’ Waarschijnlijk was dat de enige die nog een beetje bij kennis was.
De enige vraag die mij bezighield was: ‘Waar is Stijn?’ Waarop de nette jongen vroeg: ‘Wie is Stijn?’ Ik: ‘Die woont hier.’ Hij: ‘O, die is boven.’
Niks missen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief!
Ik vond mijn zoon in zijn kamer. Met een meisje. Ze hadden hun kleren godzijdank nog aan. ‘Hé mam’, zei hij. Toen hij opstond zag ik dat hij meer op had dan die paar biertjes die hij zou drinken tijdens de spelletjesavond met zijn vrienden. Dat mocht van ons. Bier en spelletjes en een paar jongens. Hij is 17 inderdaad, maar een paar van zijn vrienden zijn al 18, dus bier halen zouden ze toch wel.
Wij hadden een weekendje weg cadeau gekregen van onze ouders voor ons 12,5 jarig huwelijksfeest. ‘Prima mam, ga maar lekker weg’, had hij gezegd. Zijn zusje was aan het logeren bij een vriendinnetje, hij had het rijk alleen. Ik – bezorgd natuurlijk – had de vriezer nog volgestopt met pizza en een pak bitterballen voor zijn vrienden.
Dat ik hier in mijn eigen keuken stond tussen de honderden lege bierflesjes, heb ik te danken aan mijn buurvrouw, die om 1 uur ’s nachts sms’te: ‘Er is bij jullie iets aan de hand en het is niet goed. Zijn jullie niet thuis?’ Mijn man en ik telden hoeveel wijntjes we op hadden. We besloten dat ik degene was die nog wel kon autorijden.
Ik vaarde uit tegen mijn zoon. Hoe had hij dit kunnen laten gebeuren? Maar zag vrij snel dat hij niet voor rede vatbaar was. Achter hem zag ik het meisje heel snel de kamer uit verdwijnen. ‘Ik kon er echt niks aan doen’. Ik gaf hem een krat en de opdracht de flesjes op te ruimen. Ik vulde een emmer en ging woest de kamer dweilen.
De volgende ochtend haalde ik hem uit bed. Vroeg, om hem te sarren. Zette een kop koffie onder zijn neus. ‘En nu het hele verhaal’, zei ik. Dat hij ‘home alone’ was geweest, was via WhatsApp als een vuurtje door de school gegaan. ‘Dus ik kon er ook niet zo heel veel aan doen’, zei hij. Ik werd pissig: hij had toch iedereen die hij niet kende de deur kunnen wijzen? We hadden toch een afspraak gemaakt over ‘een paar jongens’ die kwamen catannen?
Dacht hij eigenlijk ook. Maar hij had tegen iemand laten vallen dat hij alleen thuis was. Blijkbaar is dat het teken voor een spontaan feest. Ja, hij was zelf ook wel eens op zo’n feest geweest. Nee, vonden die ouders achteraf ook niet zo heel leuk. Ik vroeg of hij zich had gerealiseerd dat sommige kinderen nog maar 15 waren en dronken. En dat dat dan onze verantwoordelijkheid was geweest?
Hij hoefde geen boterham, want hij voelde zich niet zo lekker. Ik duwde de stofzuiger in zijn hand met de opdracht de bank van boven tot onder te stofzuigen. Overal lagen namelijk chipskruimels. Ik vulde nog maar een emmer water en ging aan de slag met de kringen op de tafels, de kasten, de vensterbanken.
Het duurde ongeveer een dag tot alles weer helemaal schoon was. We besloten dat dit voorlopig de laatste keer was dat Stijn alleen thuis was. De fles dure whiskey moest hij terugbetalen, en ik heb hem schoonmaakkosten gerekend. 15 euro per uur. Betaal ik mijn werkster ook. Hij moet daar toch nog wel een paar avondjes voor vakken vullen.
