Fietsen met een koptelefoon op of met oortjes in, is ontzettend gevaarlijk. Zegt ook de dokter, die de slachtoffers oplapt, of ziet sterven. Martine probeert haar pubers te waarschuwen, maar ze luisteren maar slecht.
Je zou haast denken dat pubers geboren waren met oortjes in. Die van mij hebben ze tenmiste vaker in dan uit. Zit je tegen je kind te praten, dan kijk hij je wel aan maar zegt niks terug. Oorzaak: de oortjes in combinatie met de hoodie. Je hebt het dus niet door dat je tegen dovemansoren staat te praten. Dat is thuis wel ergerlijk, maar overkomelijk.
Wat ik onoverkomelijk vind, is fíetsen met die dingen in je oren. Mijn pubers racen iedere dag net te laat door Amsterdam naar school, waar ze een van de drukste wegen van de stad moeten oversteken en door het Vondelpark zich een weg moeten banen tussen bakfietsen, dronken toeristen en niet te vergeten bevoorradingsauto’s van winkels, vuilniswagens en bouwverkeer. Met die verdomde oortjes in, ondanks dat we dat duizend keer verboden hebben. Soms denk ik eraan en als ik een sirene hoor. Dan verschijnt voor mijn geestesoog een scene waarin twee ernstig kijkende agenten bij ons aanbellen om het allerslechtst denkbare nieuws te vertellen.
Traumachirurg
Een tijdje geleden stond in Het Parool een interview met Frank Bloemers, een bekende traumachirurg, zelf vader van drie zonen. Hij werkt in het VUmc in Amsterdam. Hij moet vaak ouders het slechtst denkbare nieuws vertellen. Hartverscheurend.
Opvallend aan het interview is dat hij niet één, niet twee, maar drie keer waarschuwt voor het fietsen met oortjes in. Toeval wil dat de oudste zoon van deze dokter iedere dag precies dezelfde route fietst als mijn kinderen: ‘Overtoom over, het Vondelpark door.’ Dat doen die van mij dus ook. Dokter Bloemers snapt aan welke gevaren kinderen dagelijks bloot staan. Maar ik denk ook dat als je door de polder naar school moet fietsen, met oortjes in fietsen ook levensgevaarlijk is.
Bloemers ziet in de zogenaamde shockroom de gevolgen van fietsen met je oren dicht. “Jonge mensen, die vanwege hun oordopjes of koptelefoons de vrachtwagen niet hebben horen aankomen. En daardoor onvoldoende hebben opgelet en een been kwijt zijn. Of erger.”
Als eerst Snelle en daarna de dokter het nog eens zegt dat je niet je telefoon moet klooien en niet met oortjes in moet fietsen, dan zullen ze het wel laten. Zou je denken. We begonnen er toch maar weer eens over aan tafel tegen de pubers.
De braafste
Ze keken allebei nogal schuldig, met name de oudste die toch echt de braafste is van de twee. ‘Als ik twintig minuten naar school moet fietsen dan is dat saai, en dan is een muziekje wel fijn.’ De jongste -veel minder braaf- betrapte ik al een week geleden al met een capuchon op en met oortjes in. Die vervolgens met haar hand op haar hart verklaarde dat ze het echt nooit, nooit meer zou doen. Maar die telefoon zit altijd in haar jaszak, meestel met de oortjes er nog aan. Gelukkig hebben ze geen geld voor noise-cancelling koptelefoons of earpods, nu horen ze tenminste nog iets.
We blijven het tot vervelens toe zeggen. Hun vader zei: ‘Het zal niet lang duren voordat dit ook wordt verboden.’ Tot die tijd vrees ik het moment dat je inderdaad gebeld wordt door het ziekenhuis met een van de vreselijkste mededelingen die je als ouder maar kunt krijgen.
