Caro (onze collega pubermoeder van Wine up) had ooit een Amerikaanse collega die iedere seconde van de dag bezig was met zelfontplooiing. Op dag twee vroeg ze haar al feedback te geven op haar functioneren. ‘Nou je doet het hartstikke goed voor een tweede dag!’ complimenteerde Caro haar.
Die feedback was niet de bedoeling. Ze had een vragenlijstje gemaakt dat ik moest invullen, zo kon ze de volgende keer beter meten of er echt vooruitgang was. Na vier maanden vond ze dit vragenlijstje ook te beperkt en ontwikkelde ze een 360 graden feedbacksysteem voor zichzelf. Onder andere de receptioniste, de directeur, de gehele marketing en communicatie afdeling en ondergetekende, waren vervolgens een paar uur zoet met de bijbehorende scorelijst van zes pagina’s. Alles online uiteraard want ze wilde geen punten verliezen op “is innovatief”. Na het invullen kreeg je een automatische bedankmail en kon je aangeven of je de onderzoekresultaten wilde ontvangen. In het kader van de transparantie wilde ze die eerst op intranet publiceren maar dat ging de afdeling personeelszaken wat te ver.
Niets in mij wil graag zo grondig en frequent beoordeeld worden. Niets. Maar met twee pubers in huis word je tegen wil en dank een ambitieuze Amerikaanse met een dagelijkse 360 graden feedback cyclus. Helaas zonder vriendelijke inleiding, zonder opbouwende verbeterpunten en zonder genuanceerde eindrapportage. Ik deel graag mijn elf belangrijkste feedbackpunten van de afgelopen week met jullie.
- ‘Jij bent echt zo niet grappig. Had je zelf ook door dat niemand van die mensen jouw grap leuk vond?’
- ‘Jij komt nooit je afspraken na. Hoezo met een voorbeeld komen? Ik zeg het toch.’
- ‘Ga je me zo wegbrengen? Met wat je nu aanhebt? Ik mag hopen van niet.’
- ‘Ik zou dat niet allemaal opeten. In jouw geval.’
- ‘Wat jij net tegen die andere vrouw zei was echt super gênant. Die vrouw schaamde zich kapot. Zag je dat dan zelf niet?’
- ‘Andere moeders doen toch ook normaal? Waarom moet jij altijd zo zijn zoals je bent?’
- ‘Ik denk niet dat als wij even oud waren geweest dat we dan vriendinnen waren geweest. Ik houd gewoon niet zo van jouw soort types.’
- ‘Hoezo is het erg dat ik alle koekjes heb opgegeten? Een andere moeder zou juist blij zijn dat haar kind geen anorexia heeft.’
- ‘Ik moet al zoveel doen! Waarom doe jij nooit eens wat? Ik moet vroeg opstaan, naar school, huiswerk, toetsen, stress. En jij zit maar de hele dag lekker een beetje koffie te drinken en op Facebook.
- ‘Je kunt me toch wel wegbrengen? Het regent en het is donker. Of wil je soms graag dat je kind een longontsteking krijgt of door een pedo in een sloot gegooid wordt?
- ‘Niet lullig bedoeld maar ik denk dat best wel veel mensen jou irritant vinden. Gewoon hoe jij doet.’
En eerlijk is eerlijk, ik kreeg ook nog een compliment. Dochter (13) had met twee vriendinnen afgesproken om te gaan bakken in ons huis. De keuken lag uiteraard bezaaid met havermout en agavesiroop. Toen de dames weg waren, zei ze liefdevol tegen me: ‘dankjewel, mam, dat we hier mochten koken. En dankjewel dat je het niet verpest hebt.
Meer lezen van Caro? Ga naar www.wine-up.nl
