Wéér een lockdown en Martine is het beu. Niet voor zichzelf, want we overleven het wel met onze pubers. Maar voor de toekomst voor haar kinderen. Want waar blijft dat plan voor het onderwijs waarmee we kinderen perspectief kunnen bieden?
We wisten al dat de basisscholen dichtgingen, en nu gaat ook het hoger onderwijs, mbo en het voortgezet onderwijs weer dicht. Dit gaat duren tot 9 januari, zo blijkt uit de persconferentie van zaterdagavond. En de week na de negende is het de bedoeling dat iedereen online les krijgt. Ouders, leraren, studenten en leerlingen kunnen zich weer schrap zetten: wordt het weer les via dat vermaledijde Teams of krijgt iedereen vrij?
Iedereen die in het onderwijs werkt, of kinderen heeft die studeren of naar school gaan, ken inmiddels de goede en de slechte kanten van het onderwijs op afstand. Ja, het is beter dan niks. Maar nee, het rendement van online is niet bepaald hoog. We zagen het al aan de giga-achterstanden die met name kinderen op het vmbo hebben opgelopen door Covid. En de staat van het onderwijs was zonder Covid ook al niet al te best.
Je kunt zeggen: wat moet dat moet. En: we maken er het beste van. Maar mijn geduld begint zo langzamerhand op te raken. Want wat bij ons mist, is een plan. Want we wéten toch dat het risico bestaat dat we misschien weer thuis moeten zitten? Dus waarom niet hierop anticiperen, in plaats van dat schoolbesturen zich waarschijnlijk dit weekend weer suf gaan piekeren over wat nu weer te doen: een extra lange kerstvakantie, of toch maar weer naar online. Waarna leraren hun lesstof voor de komende tijd weer moeten omzetten naar online. Ik houd best van veranderingen, maar ik weet dat iedereen in het onderwijs nu al op zijn tandvlees loopt en dit er eigenlijk niet meer bij kan.
Maar ik denk vooral aan onze kinderen. Aan de studenten die eerst een jaar lang online onderwijs hebben gevolgd en nu na een halfjaartje offline, toch weer thuis komen te zitten. En daardoor, wat de mooiste tijd van hun leven had moeten zijn, zien verdampen. En ik denk aan mijn eigen kinderen, die al drie schooljaren gaan meemaken die niet normaal zijn.
Mijn dochter, die ik kan uittekenen met een bleek snoetje in het schijnsel van haar laptop. En waarvan ik zeker weet dat haar schoolresultaten weer hard achteruit hollen als het onderwijs online moet.
En ik denk aan mijn zoon, die dit jaar eindexamen doet heeft de hele bovenbouw van het vwo -de meest vormende van je puberteit- kent alleen het vervelende van school, niet het leuke. Zijn (horeca) baantje is gestopt. Binnenkort wordt hij achttien, en hij kan niet -zoals Amalia- een tent in de tuin opzetten en honderd man uitnodigen. Zelfs bier en pizza’s met zes vrienden, zoals hij van plan was, zal niet gaan.
Onze kinderen kunnen nergens op rekenen. Ik snap dat het virus onbetrouwbaar is, maar zorg dan in ieder geval dat het beleid omtrent het onderwijs betrouwbaar is. Kom eens met een plan voor de langere termijn, in plaats van dat paniekvoetbal de hele tijd. Met een idee voor hoe kinderen veilig naar school kunnen gaan, voor hoe achterstanden weggewerkt kunnen worden, voor goede leraren. Daar is twee jaar lang tijd voor geweest. Covid is nu echt geen excuus meer voor de onderwijs-achterstanden.
Ik wil aan mijn kinderen kunnen uitleggen dat ze wel perspectief hebben, in plaats van weer les achter de laptop van een leraar die ook murw is gebeukt.
***
