Aan Ralph, vader van twee dochters van 11 en 13, wordt best vaak gevraagd of hij zijn pubers niet ontzettend mist. Ze zitten al zoveel op hun kamers en als ze dan ook nog eens meer dan de helft van de tijd ergens anders zijn, dat kan niet prettig zijn. Toch? Mis jij hen niet? Of zij jou? Zelf dacht hij daar liever niet te hard over na, het is nu eenmaal wat het is.
Mijn jongste moest huilen toen ik haar naar bed bracht: ‘Ik vind het zo zielig voor je,’ zei ze. ‘Jij bent zo vaak alleen. En dan mis je ons zo.’ Ik streelde haar haren (‘Pap niet doen want dan wordt mijn haar vet’) en zocht naar woorden om uit te leggen dat het eigenlijk wel meeviel met dat missen. Alleen: zei ik dat voor haar of was het echt zo?
Ik denk dat ik het meende. In ruim negen jaar wennen dingen. In het begin liep ik op dinsdagavond nadat ik ze naar hun moeder had gebracht verweesd door mijn eigen huis. Dan kon ik wel janken als ik de playmobilopstelling opruimde die ze naast de bank hadden gemaakt. Alsof ik ook hen weer een week in een doos met een deksel gooide.
Die tijd is voorbij. Ze spelen sowieso niet meer met Playmobil, maar het scherpe randje is er bij mij wel vanaf. Gelukkig maar, want nu ze puberen zie ik ze ook als ze er wel zijn meer niet dan wel. Steeds vaker doen ze in hun slaapkamers hun eigen ding. Uren. En uren. En dan lees ik beneden in mijn stoel een boek, of kijk een slechte voetbalwedstrijd. Net zoals op de momenten dat ze er niet zijn. Alleen zit die stoel een stuk lekkerder als ze er wel zijn, eerlijk waar.
Toch kijk ik ook vaak uit naar mijn ‘vrije weekenden’. Hoe zit dat dan? Ik moet aan dat filmpje van Louis CK denken. Ik weet het, hij is sinds zijn #metoo niet meer het allerbeste rolmodel, maar toch, ook slechte rolmodellen zeggen soms dingen die waar zijn. Hij zei in een van zijn shows dat je wel een erg shitty ouder moet zijn als je er niet in slaagt om de helft van de tijd een goede ouder voor je kinderen te zijn, je bent immers de rest van de tijd ‘vrij’ om alles te doen waar je zin in hebt. In zijn geval bestond dat uit zichzelf betasten ten overstaan van vrouwelijke collega’s die daar niet van gediend waren. Daar heb ik het wat minder druk mee.
Alles doen waar je zin in hebt. Ik weet niet. Alsof je in de kindvrije dagen de puber in jezelf kwijt moet. Dat doe ik niet. Ik ben op die dagen vaak vooral druk met best wel weinig. Rondje hardlopen. Niet te vaak. Voetbal op TV. Dat boek in die stoel. En soms een borrel. Met dees. Of geen. Andere wereld, maar ook weer niet, want ze zijn er toch, ook al zijn ze er niet. Maar er is geen verantwoordelijkheid, en er is tijd om niet verder dan drie minuten vooruit te plannen. Misschien bedoelde CK dat. Maakt niet uit, ik bedoel dat.
‘Je hoeft je om mij geen zorgen te maken,’ zei ik dus tegen mijn jongste. En ja ik meende het. Ze zag het aan me en werd langzaam weer rustiger. Ze snikte lekker nog wat na en ik probeerde niet over haar haren te strelen. Want zorgen over je vader zijn misschien niet leuk voor een puber, vette haren zijn pas echt een ramp.
