Zeker als het aankomt op presteren op school, kunnen pubers ouders tot wanhoop drijven. Omdat heel veel dingen veel interessanter zijn dan Franse onregelmatige werkwoorden en lijnvergelijkingen. Gamen bijvoorbeeld, en meisjes of jongens. Een puber moet soms even aanklooien op school, vindt Martine. Ze heeft het zelf ook gedaan, en kan het iedereen aanraden.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
‘Als mijn dochter zou spijbelen, zou ik haar opsluiten’.
Dat zei onze collega V. met twee kinderen in de gezellige basisschoolleeftijd en eentje nog in de luiers. We hadden het over de spijbelperikelen van de dochter van Marieke, een van onze schrijvers, die daar een behoorlijk mals stukje over schreef. Wij moesten daar juist heel hard om moesten lachen, want best herkenbaar. En daarna riepen we, in koor: ‘Wacht maar’. Er komt namelijk een moment waarop (bijna) iedere puber denkt: ‘die school, het zal me allemaal aan mijn reet roesten’.
Er is meer dan alleen school.
Je wordt heel erg verliefd. Ontdekt dat blowen lekker is, en dat je het liefste de hele dag zou willen gamen of chillen met je vrienden. Of je wilt gewoon kijken of niksdoen je verder helpt op school en in het leven. Bij wijze van experiment. Ik weet niet of er cijfers van zijn, maar ik denk toch dat zeker de helft van de kinderen deze inzichten vervolgens vervolgens in de praktijk gaat brengen. Dat kan in het minst erge geval leiden tot wat lagere cijfers, in een wat erger geval tot blijven zitten en in het allerergste geval tot van school gaan zonder diploma.
Dus hoe erg is het nu eigenlijk als je kind niks doet op school?
Ik had al besloten dat ik me niet druk ga maken. Want ik was zelf namelijk een jaar lang de puber from hell. Ik was tot en met de derde klas altijd braaf, studeerde hard, sportte 5 keer per week, en toen… niets. Wat er precies in mij was gevaren, ik had en heb nog steeds geen idee. Ik had gewoon geen zin, en alles was stom. Ik stopte met sporten, begon wel te roken, en te drinken. Mijn lieve ouders die zich natuurlijk enorme zorgen maakten over wat er was gebeurd met dat bloedserieuze introverte kind van ze, konden er geen chocola van maken en ik al evenmin.
Er zijn vast meerdere gesprekken geweest met de conrector.
Maar ik kan me er eentje daarvan nog maar herinneren. Ze suggereerde dat ik anders maar naar de havo moest. En dat ik toen zei: ‘Maar ik kan het wel’. Ik bleef zitten in de vierde klas. Daarna ging het eigenlijk alleen maar bergopwaarts. Ik kwam in een klas met meisjes die nu nog mijn vriendinnen zijn. Het grappige is dat ik me van die vierde klas wel weer van alles van kan herinneren. En dat ik school toen ook echt weer leuk vond.
Wat doe je als je kind niet zijn best doet op school?
Hoewel ik vind dat mijn kinderen hun best moeten doen en moeten gaan voor het hoogste, vertel ik ze ook altijd dit verhaal. Zeker nu ze aan het puberen zijn. Met daarbij dat ik het prima vind als ze het gewoon een jaartje niet weten met school. Zeker als ik ze allebei zo zie zweten op al dat huiswerk: de breuken en de woordjes en de lijnvergelijkingen. Dat deed ik toen tot en met de derde dus precies zo. Ik vind het daarom ook belachelijk dat scholen tegenwoordig zo scherp zijn op doubleren. Soms is blijven zitten gewoon het allerbeste dat iemand kan overkomen.
“Ah, dus ik kan gewoon een keertje blijven zitten”, zei mijn zoon. “Niet nu al, vriend”, zei ik. Nog twee jaar wachten.
