Als ouders van pubers heb je het makkelijk. Want: zorgen hoeft niet meer. En de oppas zijn ze nu zelf, bij anderen. Maar toch liggen we wakker. Want hoewel we het als ouders van baby’s en peuters ook regelmatig afvroegen of we het wel goed deden, als je kinderen tieners worden, weet je helemaal nooit of wat je doet of zegt eigenlijk goed uitpakt. Dus we doen maar wat.
Vandaar dat onszelf wel herkennen in deze tekst over het puberouderschap, van Scary Mommy. Laten we elkaar als puberouders dus vooral steunen, op de woelige baren van het ouderschap. Lees deze inspirerende tekst:
Ik ben al veertien jaar de moeder van vier kinderen. Het is me gelukt de baby-, peuter- en kindertijd door te komen. Ik deelde de moeilijkheden met anderen en praatte over de eenzaamheid en verwarring en hoopte dat alles makkelijker zou worden als mijn kinderen ouder zouden zijn.
Maar nu kom ik erachter dat als het aankomt op het opvoeden van pubers, de eenzaamheid en verwarring nog groter is geworden. Groter dan ik had verwacht.
Ik ben in de war en twijfel meer aan mezelf als opvoeder dan ooit tevoren. En niemand heeft het erover. Niemand schijnt te willen toegeven dat dit eigenlijk de moeilijkste en eenzaamste is van alle cruciale fases in het ouderschap.
We zijn verdwaald
Het is alsof we in een oceaan drijven die kalm lijkt, en we weten dat de golven gaan komen. Maar we weten niet wanneer en hoe hoog deze gaan worden. Mensen zeggen dat je kinderen je nodig hebben als ze peuters en schoolkinderen zijn, maar ik kan zeggen dat ik meer nodig ben dan ooit als moeder van pubers. Het is een heel verschillende manier van nodig zijn. Het houdt je ’s nachts wakker. Het kan zelfs beangstigend zijn. De hormonen, de steeds veranderende vriendschappen, sociale media, drugs, seks en blowen. Ik was er allemaal niet op voorbereid. Misschien is niemand van ons dat.
Moeders van tieners: degenen die denken dat hun leven kalm is geworden, degenen die niet waren voorbereid op de storm. Ik wil je even laten weten, ik ben hier: ik zwaai naar jullie. Ik zie je en ik huil met je mee. Ik ben ook aan het struggelen en ik geef toe: ik heb geen idee. Ik heb geen idee over hoe dit opvoeden van tieners moet. Maar ik wil je laten weten: “Mama, je bent niet alleen.”
