De dochter van Saskia had een leuk idee: afspreken met een totaal onbekende vriend van Instagram. Of ze geld voor de bus kon krijgen om naar het centraal station in Amsterdam te gaan.
Mijn reactie op dat leuke ideetje van mijn dochter was behoorlijk hysterisch. Ik had me ooit voorgenomen om altijd rustig te blijven zodat ik in gesprek met mijn pubers kon blijven en het nooit een ordinaire schreeuwpartij zou worden. Welnu, dat voornemen verdween als sneeuw voor de zon toen ze meedeelde dat ze de volgende dag had afgesproken. Met iemand die ze kende van Instagram. Op het centraal station. In Amsterdam.
Punt duidelijk maken
Tussen het moment van haar mededeling en mijn antwoord was het gebeurd: het meest zwarte doemscenario had zich in mijn hoofd genesteld. Want deze ‘vriend’ was vast en zeker geen schattig meisje van dertien, maar een vieze kerel van 40. Die het had voorzien op mijn dochter. En haar zou ontvoeren. Alle logica verdween, ik kon er niks aan doen. En terwijl ik rustig had willen zeggen dat dat wellicht geen goed idee was, begon ik te schreeuwen. Wat ze wel niet dacht. En hoe ze zo stom had kunnen zijn. En dat afspreken met een vreemde never nooit ging gebeuren. Zo. Ik had gesproken. Dat mijn dochter huilde en boos was nam ik op de koop toe, het ging erom dat ik mijn punt duidelijk had gemaakt.
Rustig reageren
De dochter stampvoette naar boven en daar zat ik dan met mijn gelijk. De rede kwam langzaam terug. Deze reactie had niet alleen mijn dochter gekrenkt – ze had in haar ogen immers niks fout gedaan, het zorgde er vooral voor dat een gesprek hierover meteen een nare bijsmaak had. Want nu moest ik haar uitleggen waarom ik zo hysterisch reageerde. En haar kijk op de wereld die nog zonder vooroordelen en onbevangen was, in de kiem smoren. Het is helemaal niet erg om uit te leggen dat niet iedereen goede bedoelingen heeft en dat er bijvoorbeeld achter een account van een dertienjarig meisje ook een volwassen man kan schuilen, maar dat werkt toch het beste als je dat een beetje rustig doet.
Maar die rust was er niet geweest en dus was alles wat ik hierover vertelde omringd door hysterie en angst. En vooral dat laatste wilde ik niet. Mijn angst moest niet die van haar worden. Het was, kortom, verre van hoe ik het had gewild. Dat gesprek kwam er uiteraard. Ik legde uit waarom ik reageerde zoals ik reageerde en dat ik als moeder vaak veel beren op de weg, haar weg!, zie. Ze vond het stom dat ik zo paniekerig was. En vond het een belachelijk idee dat iemand anders achter een account van een meisje zou kunnen zitten. Wie doet nou zoiets?
Het deed me oprecht pijn om te zien dat haar pure wereldbeeld in dat gesprek een stukje werd afgebrokkeld. Het verhaal van Savannah, een meisjes dat ook had afgesproken met iemand die ze via internet kende en hoogst waarschijnlijk door hem is vermoord, was een zowel verdrietig als tragisch voorbeeld van hoe dingen mis kunnen gaan.
Ongelijk hebben
Het was mijn dochter die op het hele ‘Instagram afspreken’ terugkwam. Ze wilde gewoon met dat meisje afspreken, wat ik daar ook van vond. Ze hadden dezelfde interesses, luisterden naar dezelfde muziek en maakten beiden grappige video’s op TikTok. Ze waren al weken met elkaar aan het chatten en online bff’s geworden. Ik vroeg aan mijn dochter of dat vreemde meisje ook een moeder had. En of die moeder mij dan even kon bellen of appen. Op die manier kon ik mooi het een en ander verifiëren. Mijn dochter vond het een absurd idee, maar begreep dat ze niet onder deze voorwaarde uitkwam. Oogrollend werd en druk ge-appt, even later kreeg ik een appje. Van een moeder die het ook allemaal niet zo’n goed idee vond dat haar dochter met een onbekende wilde afspreken.
Een paar dagen later stond ik in een park in Amsterdam. Een uiterst schattig meisje rende op mijn dochter af. Ze omhelsden elkaar en liepen al babbelend en giechelend door het park. De moeder en ik schudden handen en maakten kennis. ‘Zie je wel’, riep mijn dochter opgetogen. Ik was niet eerder zo blij dat ik ongelijk had gehad.