Puberzonen en hun spelcomputer, het lijkt wel alsof ze aan elkaar vastzitten. Zo ook de zoon van Ellen. Die wil gamen. En hoort en ziet dan niks meer. Ook niet als ze al 100 k eer heeft geroepen dat het eten op tafel staat.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Ik sta voor z’n neus te zwaaien met een opscheplepel. Hij doet een stap opzij en blijft geconcentreerd naar de televisie kijken. In z’n handen een controller.
“Had je me niet gehoord?”
“Wat zeg je?”
“Of je me niet hebt horen roepen? We gaan eten.”
“Ja, ik kom zo.”
“Nee, nu! Het eten staat op tafel.”
“Ik kom eraan.”
“NEE! NU! ONMIDDELLIJK!”
“Even mijn potje afmaken. Ik kom echt. Nog maar vier minuutjes. Kan je even opzij gaan mam? Je staat voor mijn beeld.”
Ik ontplof. Pak de afstandsbediening en zet de televisie uit. Nu ontploft mijn zoon.
“Wat doe je nu?”
“We gaan eten.”
“Ik zeg toch dat ik bijna klaar ben. Dit kan je echt niet maken.”
Ik loop naar de keuken en schep een aangebrande gehaktbal op z’n bord. Hij kijkt er met een vies gezicht naar.
“Wat is dit?!”
“Een gehaktbal.”
“Hij is aangebrand.”
“Had je maar eerder moeten komen.”
“Maar ik had je helemaal niet gehoord.”
“Ik heb je zeker drie keer geroepen.”
“Maar als ik niet meteen kom kan je het vuur toch wel uitdraaien?”
“Nee. Dit komt er nou van. Ik roep als het eten klaar is. Als je dan niet komt brandt het aan.”
“Ik ga dit echt niet eten.”
“Jawel. En stel je niet aan. Zo erg is het niet. Je eet er maar omheen. En ik hoop dat je volgende keer wel meteen komt.”
“Maar ik kan niet zomaar stoppen mam. Als ik een spelletje ben begonnen moet ik het afmaken. Anders zak ik in de rating. Dat is echt erg.”
“Dit is ook echt erg.”
Ik wijs naar z’n halfzwarte balletje. Dan snijd ik de smeuïge bruine bal van z’n kleine broertje in stukjes.
“Zijn bal is wel goed!”
“Ja. Hij was op tijd aan tafel.”
“Dus je hebt de mijne expres laten aanbranden.”
Hij stapt boos op van tafel. Ik hoor hem naar de huiskamer lopen en de televisie weer aanzetten. Niet veel later de vertrouwde geluiden:
“Ooooh… wat een lekkere actie… Hoe kan hij die nou missen?… Dit slaat echt nergens op… Dat was helemaal geen overtreding… Goed zo, hard in de kruising…”
Het Kleine Broertje kijkt me aan, zijn mond vol gehakt.
“Dit hielp niet mam.”
Ik schiet in de lach, pak het bord van mijn grote zoon en kieper de zwarte bal in de afvalbak. Volgende keer toch maar de afstandsbediening verstoppen. Of gewoon die PlayStation het huis uitflikkeren. Al heb je kans dat hij dan op kamers wil.
Ellen Dikker is cabaretière, columniste en moeder van twee zonen van 6 en 12 jaar. En ze is voetbalmoeder- haar oudste zoon voetbalt bij Ajax. Momenteel toert ze met haar vijfde avondvullende soloprogramma Buitenspel door het land. Iedere week schrijft zij voor Tishiergeenhotel over alles wat er in haar (mannen)huishouden gebeurt dat ze samen met haar vriend bestiert.
