In een week een laptop stuk maken en een sporttas kwijtraken; de zoon van Ellen wist echt niet hoe dat nou allemaal kon gebeuren. En nee, hij kon er ook echt niks aan doen.
Ze zeggen dat je van fouten maken leert. Ik hoop het maar. Want deze week ging werkelijk alles fout bij mijn kersverse brugpieper. Denk niet dat ik hem niet heb proberen te behoeden. Ik heb hem overladen met adviezen.
“Je kan nu niet meer gooien met je rugzak, want er zit een laptop in.”
“Weet ik.”
“Zet je sporttas op een vaste plek op school.”
“Ja.”
“Vergeet niet uit te checken met de tram.”
“Nee.”
Maar blijkbaar helpt het niet als iemand anders je waarschuwt. Blijkbaar moet je alle fouten zelf maken.
Die laptop daar maakte ik me de meeste zorgen om. Van zijn nieuwe school moest hij een device aanschaffen. Ik moest eerst opzoeken wat dat was. Een laptop dus. Maar niet zomaar eentje. Hij moest acht uur zonder accu kunnen en ruimte voor opslag hebben. Een oud tweedehandsje of chromebook waren dus geen optie. Maar omdat ik mijn kind een beetje ken weigerde ik een peperduur geval aan te schaffen. Een jaar geleden kreeg hij voor z’n verjaardag een gloednieuwe iPhone. Het schermpje was al binnen twee weken aan gruzelementen. Dat hij er een keer een barstje in zou krijgen had ik wel verwacht. Maar zo snel total loss had ik niet voor mogelijk gehouden.
“Hoe kan dat nou?”
“Ik denk gevallen.”
“Hoezo denk je dat?!”
“Nou ja, ik liet hem niet echt vallen, maar ik gaf hem aan Jesse en die pakte hem niet goed aan en toen lag hij op de grond.”
“Dan is hij toch gevallen?”
“Ja, maar niet expres.”
“Nee, dat moest er nog bijkomen.”
Ik draaide mijn ogen ten hemel en liet hem het nieuwe schermpje van zijn zuurgespaarde zakgeld betalen. Hopelijk zou hem dat leren. Niet dus. Ik heb hem echt op het hart gedrukt dat hij voorzichtig moest zijn met zijn laptop. Dat zo’n ding kwetsbaar is. Dat hij moest uitkijken met drinken en vette vingers. Dat hij hem in een apart vakje van zijn rugzak moest doen en met zachte hand moest bedienen. Maar mijn woorden zijn blijkbaar niet doorgedrongen. Het iPhonerecord van twee weken heeft hij gebroken. Binnen een week, ik herhaal, binnen een week had hij het trackpad aan gort geholpen. Z’n laptop laadde een internetpagina niet snel genoeg naar z’n zin. Klik, klik, klik. Ongeduldig bleef hij klikken op het trackpad. Tot hij zijn zelfbeheersing verloor en er woedend met z’n vuist op sloeg. Bam. Trackpad ingedeukt. Stuk. Kaput. Niet meer te gebruiken.
Met het lood in z’n schoenen kwam hij het vertellen. Zijn eerlijkheid werd z’n redding. Goed, kan gebeuren, hopelijk heeft hij ervan geleerd. Dankzij de garantie kreeg hij een leencomputer en is het zaakje opgelost. Maar de volgende dag diende zich al een nieuwe zaakje aan. Of zeg maar zaak. Helemaal overstuur belde hij me van school op. Of z’n voetbaltas nog thuis stond. Nee, dat stond hij niet.
“Dan is ie wèhèg”, jammerde mijn zoon.
Een voetbaltas kwijtraken is sowieso erg. Maar mijn zoon speelt bij Ajax en dan vergaat de wereld ongeveer. Tenminste die indruk wekte mijn zoon.
“Heb je goed op school gekeken? Je hebt toch een vaste plek waar je je tas neerzet?”
“Nou nee, maar ik heb overal gekéhéken”, treurde mijn zoon verder.
Razendsnel liep ik z’n gangen na. Hij was vanmorgen vertrokken mét tas.
“Heb je hem meegenomen uit de tram?”
“Oooooh neehee! Ik weet het ineens weeheer… ik had ‘m naast me neer gezet en toen ben ik ‘m vergeten bij het uihuitstappen…”. Mijn zoon schakelde naar een nog hogere emotieversnelling door. Ik kon niet anders dan troostende woorden spreken.
“Schatje, die dingen gebeuren. Iedereen maakt fouten. Je zal niet de eerste zijn die iets kwijtraakt. Mama is ook wel eens iets in de trein vergeten.
“Ja, maar niet een hele tas van Ajax.”
Daar had hij een punt. Ik heb nooit bij Ajax gespeeld. Maar spullen zijn spullen en niks meer dan dat.
“je moet je trainer even bellen jongen.”
“Dat durf ik niehiet.”
Lang verhaal kort. Die trainer was helemaal niet boos: “We lossen het wel op, kom maar gewoon naar de training.” Hij kreeg een leentenue en mocht een ander paar kicksen halen. Een dag later vonden we z’n tas terug op de gevonden voorwerpen–site van het GVB. Een wonder. Mijn zoon straalde van geluk. Ik realiseerde me dat het geen onwil is. Zijn nieuwe leven is gewoon een beetje veel voor hem. Toen hij me ook nog moest vertellen dat hij was vergeten uit te checken in de tram, glimlachte ik flauwtjes. Ach ja, dat kon er ook nog wel bij. Shit happens.
Ellen Dikker is cabaretière, columniste en moeder van twee zonen van 6 en 12 jaar. En ze is voetbalmoeder- haar oudste zoon voetbalt bij Ajax. Momenteel toert ze met haar vijfde avondvullende soloprogramma Buitenspel door het land. Iedere week schrijft zij voor Tishiergeenhotel over alles wat er in haar (mannen)huishouden gebeurt dat ze samen met haar vriend bestiert.
