Op haar verjaardag kreeg Ellen een tekening van haar puber. En waar ze in eerdere tekeningen van hem een lichaam als een plank had, had hij haar deze keer getekend mét tieten.
Ik was jarig afgelopen vrijdag. Traditiegetrouw liet mijn vriend onze twee jongens een tekening voor hun jarige moeder maken. Van de jongste kreeg ik een prachtig vrouwtje met rechtopstaande haren en hele lange vingers. Voor het eerst had hij zijn eigen naam én mijn naam eronder geschreven. Ik was trots op deze nieuwe stap. Mijn oudste had ook een stap gezet. Al jarenlang tekent hij een meisjesachtig poppetje met lange zwarte haren in een felgekleurd jurkje of rokje en truitje. Dit keer had hij voor het eerst tietjes onder het blauwe truitje getekend. Ik keek hem verbaasd aan.
“Krijg nou tieten! Ik heb tietjes gekregen.”
Mijn zoon lachte besmuikt. “Ja, die heb je toch.”
Daar heeft hij gelijk in. Ik heb tietjes. En hoe. Sinds mijn twee zwangerschappen zijn de joopjes alleen maar in omvang toegenomen. Als ik rechtop sta moet ik mijn hielen flink in de grond drukken anders duikel ik voorover. Ik heb een aardig gevuld fruitmandje voor de deur staan zullen we maar zeggen. De schattige zwellinkjes op de tekening van mijn zoon doen meer denken aan de ontluikende borstjes van de meisjes om hem heen dan aan het bos hout van zijn moeder.
Het is duidelijk dat hij zijn ogen goed de kost geeft. Wanneer dat precies is begonnen weet ik niet. Wel weet ik wanneer ik hem er voor het eerst iets over hoorde zeggen. Hij had een paar vriendjes te logeren en liggend op hun buik keken ze naar het vrouwenvoetbal op de televisie.
“Zo ey, check die akka!”
“Nee man, kijk die daar, die akka is beter.”
Ik had geen idee wat een akka was. Toen ik er naar vroeg barstten ze in lachen uit. Een akka bleek een lekker kontje te zijn. Luisterend naar het commentaar van de televisiekijkende jongens in mijn huiskamer kwam ik er achter dat er in het brein van deze twaalfjarigen twee categorieën zijn: 1. Lekkere akka’s, 2. Surfplanken. Mijn zoon was duidelijk geen voorstander van het surfplanktype.
Natuurlijk heb ik ze er met een ernstig gezicht op gewezen dat er zo niet over vrouwen gesproken dient te worden. Maar ondertussen. Ik genoot van dit onthullende gesprek. Die gassies, nog geen haartje onder de oksel, die lagen me daar toch een potje stoer te doen. Een uurtje daarvoor waren ze nog aandachtig bezig geweest om de nieuwe legoset van het kleine broertje in elkaar te zetten. Dat gehannes tussen twee werelden, het ontroert me. Want ook al heb ik tietjes gekregen, hij heeft toch nog mooi een tekening voor me gemaakt. Dat zou best eens een van de laatste kunnen zijn.
Ellen Dikker is cabaretière, columniste en moeder van twee zonen van 6 en 12 jaar. En ze is voetbalmoeder- haar oudste zoon voetbalt bij Ajax. Momenteel toert ze met haar vijfde avondvullende soloprogramma Buitenspel door het land. Iedere week schrijft zij voor Tishiergeenhotel over alles wat er in haar (mannen)huishouden gebeurt dat ze samen met haar vriend bestiert.