Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Ik kan me mijn eigen puberteit nog goed herinneren. Ik ergerde me aan ongeveer alles van mijn ouders. Een gaap bij het ontbijt. Dat moeizame opstaan van de bank. Smakgeluidjes bij het televisiekijken. Het onbegrip over de kleding die ik droeg. De afwijzing van de muziek die ik leuk vond. Mijn vader die lollig ging doen als hij zijn auto vol hockeymeisjes had. Mijn moeder die ongerust voor het raam stond als ik een half uurtje later uit school kwam.
Ze bedoelden het goed en het kwam allemaal voort uit liefde. Maar ze begrepen me niet en hielden me klein. De rebel in mij liet zich steeds meer horen. Langzaam nam die het roer over. Ik wilde los, ik wilde vrij, ik wilde zelf. Vanaf mijn dertiende was ik niet meer te houden. Ik was een hel voor mijn ouders.
En nu is mijn oudste net twaalf geworden. Hij staat in het voorportaal. Hij loopt zich warm. “Mam, laat mij het maar zelf regelen…. Bemoei je er niet mee…. Je hoeft me niet te brengen, ik ga liever zelf.” Het zijn nieuwe teksten voor mij. Nog maar een paar maanden geleden ging het er zo aan toe: “Ga je alweer weg?… En wie komt er dan bij mij en m’n broertje?… Hoe laat ben je terug?”
Afgelopen week moest ik vroeg de deur uit voor een afspraak. Zijn vader en broertje logeerden bij oma.
“Weet je zeker dat je alleen thuis wilt blijven?”
“Jaha, ik kan het heus wel.”
“Moet ik je niet even wakker maken als ik wegga?”
“Neehee. Ga nou maar gewoon.”
“Maar dan word je dus wakker in een leeg huis.”
“Ja, dus?”
“Oké dan. Maar je kunt me altijd bellen als er iets is.”
Toen ik ‘s middags thuiskwam stond zijn ontbijtbordje nog op tafel. Hij had zichzelf verwend zag ik. Een lekker broodje brie klaargemaakt en een vers sapje ingeschonken. Heel goed. Alleen een beetje jammer dat hij was vergeten brie en sap weer terug in de koelkast te zetten. Maar ja, je kan niet alles in een keer goed doen.
Toevallig moest ik de volgende dag naar de tandarts. Was ik weer weg. Hij vond het prima. Maar wilde alleen wel weten of ik ook weer zo vroeg weg moest. Want helemaal alleen ontbijten, dat vond hij toch wat minder. Godzijdank. Af en toe heeft hij me er toch nog graag bij.
Ellen Dikker is cabaretière, columniste en moeder van twee zonen van 6 en 12 jaar. En ze is voetbalmoeder- haar oudste zoon voetbalt bij Ajax. Momenteel toert ze met haar vijfde avondvullende soloprogramma Buitenspel door het land. Iedere week schrijft zij voor Tishiergeenhotel over alles wat er in haar (mannen)huishouden gebeurt dat ze samen met haar vriend bestiert.
