De dochter van Marieke is een notoire spijbelaar. Gesprekken op school hielpen niets, dus toen kwam de dag dat ze op het matje moest komen bij de leerplichtambtenaar. Kreeg ze daar een bestraffend praatje? Mwah.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
We zitten in het stadskantoor van de gemeente Utrecht. In het midden puberdochter Zoë, geflankeerd door beide ouders. Tegenover ons de leerplichtambtenaar. Het is een soort rechtbankopstelling.
Waarom we hier zijn? Je raadt het reeds; het aantal afwezige uren van dochter liep de spuigaten uit. Mijn dochter is een ouderwetse spijbelaar van de ergste soort. Zo erg dat de school haar over heeft gedragen aan de wet.
Er worden vragen gesteld, ook aan de ouders. We leggen uit dat we haar drie wekkers hebben gegeven: een radiowekker, één waarvan het licht langzaam sterker wordt en een ouderwetse rinkelaar. Dat we haar daarnaast ongeveer drie keer roepen, het licht aandoen, soms het dekbed van haar afsleuren, maar dat ze ondanks dat, nog steeds te laat komt. Dat we ook de laisser-faire methode hebben geprobeerd, met het idee haar eigen gevoel voor verantwoordelijkheid wakker te schudden. Kortom, wat we ook doen of laten, ze komt te laat. (Mijn ex en ik praten ineens in de we-vorm, een gemeenschappelijk probleem verbindt.) En de afwezige uren tussendoor dan, vraagt de leerplichtambtenaar. Ook overdag bleek het prinsesje zich namelijk niet altijd te schikken. Sterker nog, de uren dat ze terug moest komen, vanwege het niet op tijd komen, schitterde ze door afwezigheid. Thuis had ik het er al uitgebreid met haar over gehad. Haar verklaring toen (ik hoop niet dat ze dit tegen de leerplichtambtenaar zegt):
“Ik leer niets van die terugkomuren. Het is kapot stom.”
“Maar je bent helemaal niet in de positie om dat te bepalen. Het is een sanctie.”
“Ik doe niet aan sancties.” Ze is echt niet te hanteren. We hebben gesprekken gevoerd met het afdelingshoofd van school en nu zijn we dus een level up naar de leerplichtambtenaar. Iedereen zit met de handen in het haar, behalve Zoë, die hangt lachend in de stad, in de straten en op de pleinen.
Leerplichtambtenaar spreekt strenge woorden. Waarom ze dit gedrag vertoont. Of ze hier zo langzamerhand niet een beetje te oud voor wordt, ze is toch geen brugklasser die net voor het eerst op de middelbare school zit (hail, hail!). Puberdochter gedraagt zich allercharmantst: ze geeft de leerplichtambtenaar gelijk, ziet ook in dat dit zo niet meer kan. Hand door het haar. Serieuze en ietwat brutale blik. Speelt de kwetsbare tiener, die het niet makkelijk vindt en echt haar best doen. Doet de positieve kaart, dat ze heeft ontdekt dat op tijd opstaan ook echt prettig is, dat je dan veel rustiger aan je dag begint dan als je op de laatste nipper je bed uit rent. ‘Ontdekt’ ja, toepasselijk woord voor iemand die voor het eerst sinds haar twaalfde jaar een keer op tijd haar bed uitkomt. Tenslotte de mea culpa-troef, het devote “sorry,” met die prachtige blauwe ogen.
Ze spreken af dat ze een verslag inlevert bij de leerplichtambtenaar. Voor vrijdag 12:00 uur. Ze zet het in haar telefoon. “Dank u wel voor het gesprek,” zegt ze voorbeeldig bij het weggaan en ze schudt netjes de hand. Ik ontwaar een glimlachje bij de leerplichtambtenaar. Ze heeft weer iemand ingepakt.
Vrijdag 13:00, mail van leerplicht: geen verslag gezien. “Geen verbetering in gedrag.” “Oja, dat verslag, even vergeten,” zegt Zoë. “Sorry.” Sorry?! Krijg nou de ###***## en de ***###*** ! Op dit moment zitten er enorme deuken in mijn behang, ter hoogte van 1 meter 73.
Journalist Marieke van Willigen is alleenstaande moeder van de pubertweeling Melchior en Zoë. Ze heeft een blog: www.jurkenvanmaria.nl
