Moet je echt heel blij zijn met een vwo-advies? Martine’s dochter was dat wel, maar switchen naar de havo was echt de beste keuze ooit.
‘Is het wel zo fijn om een hoog schooladvies te krijgen?’, vroeg leraar Kees Hooyman uit Utrecht zich vorige week af in De Volkskrant. Aanleiding van zijn brief was de discussie over onder- en overadvisering van kinderen in groep 8. Nu de Citotoetsen weer zijn begonnen, is dit weer een hot issue op de opiniepagina’s. Kort gezegd krijgen kinderen in de Randstad en van hoogopgeleide ouders gemiddeld een hoger advies dan kinderen buiten de Randstad en met laagopgeleide ouders.
Hooyman vroeg zich in zijn brief af of het wel fijn is het vooruitzicht te hebben de komende vijf (of zes, of zeven) jaar op je tenen te moeten lopen. De brief van Hooyman (zie onderaan deze pagina) was mij uit het hart gegrepen. Onderadvisering is natuurlijk een probleem, maar het is toch ook echt niet fijn als je kind een te hoog advies krijgt. Ik kan uit eigen ervaring delen dat een vwo-advies krijgen niet per se reden tot feest is. Of om met de woorden van Hooyman te spreken: in de grote stad spelen zich vaker drama’s af rondom de overadvisering van kinderen, dan in de regio. Het levende voorbeeld hiervan woont met mij onder een dak.
Mijn dochter kreeg drie jaar geleden een vwo-advies. Wij (en zij) natuurlijk in de gloria, want het voelde als de kers op de taart na acht jaar basisonderwijs. Maar er knaagde wel iets aan mij. Mijn dochter is helemaal geen vwo-kind. Mijn dochter houdt namelijk helemaal niet zo van leren.
Klinkend vwo-advies
Maar goed, met een klinkend vwo-advies ga je bij ons in de stad naar een categoriaal vwo. Zo geschiedde. De eerste klas haalde ze met hakken over de sloot. Volgend jaar beter, zo beloofden we elkaar. En in dat jaar trokken we alles uit de kast: huiswerkschema’s, wiskundebijles en hier en daar wat ouderlijke hulp bij het maken van schoolwerkstukjes. En terwijl wij goede hoop hadden, was school al bezig met een exit traject. ‘Afstromen’, zoals dat dan zo mooi heet in onderwijstermen, was echt het beste.
Natuurlijk konden we corona er de schuld van geven dat onze dochter ongelukkig was op school en richting ‘doubleren’ ging. Maar de conrector had ook de uitdrukking ‘op haar tenen lopen’ ook al in de mond genomen. Zoals ik al zei: mijn kind is geen vwo-kind. Mijn kind zou -al zou ze een vwo-diploma halen- waarschijnlijk geen academische studie volgen. Mijn kind is meer praktisch ingesteld, eerder een hbo’er, of een mbo’er.
Naar de havo
We moesten eind vorig schooljaar op zoek naar een nieuwe school die wel havo in het assortiment heeft. Dat was -door corona- nog best een gedoe, maar het lukte. Gedurende dit schooljaar leek het alsof er een last van de schouders van mijn kind was afgevallen. Behalve dat ze binnen no-time nieuwe vriendinnen had -en de oude van de oude school ook nog regelmatig ziet- gaat het allemaal lekker. Ze moet echt wel werken, en moppert best hard over haar huiswerk. Maar hysterische huilbuien boven een proefwerk geschiedenis of wiskunde, hebben we nooit meer gehad.
Ik heb nog weleens gevraagd of ze terug wilde naar dat categoriale vwo, in dat prachtige gebouw met glas-in-lood. Maar dat wil ze echt niet meer. Ze is heel gelukkig op haar havo. Onderadvisering bestaat, maar overadvisering dus blijkbaar ook.
De brief van Kees Hooyman in De Volkskrant.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
