Sanne ligt in scheiding. Ze zag nogal op tegen de ‘feest’dagen. Arme zij? Nou… ze heeft het
overleefd. Met een tosti en veel bubbels.
Pfff, het is januari! Op 31 december om 12 uur heb ik mezelf een gelukkiger jaar gewenst. Met een
scheiding die – God zegene de greep – goed wordt afgerond, kindertjes die zo min mogelijk lijden
onder de breuk, en een nieuwe hoopvolle toekomst. Met ooit weer een lieve, knappe, (nu wel)
betrouwbare, intelligente, grappige man. Verder ben ik weinig veeleisend.
Ook al is het januari, toch éven een paar weken terugblikken. Want ja, ik moest die o zo feestelijke
kerstdagen toch deels alleen doorbrengen. Voor het eerst in mijn leven. De tranen stonden me in de
ogen bij dat vooruitzicht. Arme, arme ik. Moederziel alleen. Want de kinderen gingen met papa mee
naar opa en oma. En ik bleef achter. Naast de kerstboom. Boehoe. Of?
Nou… Kerstavond verliep netjes volgens het boekje. Braaf deelden we met het gezin onderling
cadeautjes uit. Zelfs de aanstaande ex en ik hadden iets voor elkaar gekocht. Toen samen All You
Need is Love gekeken. Met Julia dan hè, want Chris van 17 vindt zichzelf te oud voor dat
‘sentimentele nepgejank’. En hij is een stoere jongen, natuurlijk ��. Daar horen geen zichtbare
emoties bij.
’s Avonds ging ex weer terug naar zijn nest – we doen birdnesting hè (dus wij wekelijks heen en weer
en kinderen thuis). Volgende dag kwam hij de kinderen ophalen. Die keken wat afwachtend naar mij.
Waarschijnlijk om bij te springen als Stichting Correlatie, mocht ik een nervous breakdown krijgen op
deze Eerste alleenstaande Kerstdag. Maar dat viel mee. Man/vrouwmoedig zwaaide ik ze met
opgeheven hoofd uit.
En toen. Alleen. Brak ik? Zette ik meteen de whiskeyfles aan m’n mond? Welnee! Ik maakte een klein
rondedansje en voelde maar een ding: opluchting! Ik hoefde niet op te zitten en pootjes te geven aan
de hele schoonfamilie. Ik hoefde niet te zien hoe mijn schoonmoeder bij rode wijn nummer twee
giechelig de uitgekauwde anekdotes ophaalde van haar studententijd. Ik hoefde niet voor de twintigste keer
aan te horen dat schoonpapa het fijn vond dat hij een ‘bonusdochter’ had (ik) en dat ik ze twee zulke
mooie kleinkinderen had geschonken.
Nee, het was een walhalla! Terwijl half Nederland zat te balen aan het wijnovergoten, veelgangen-
kerstdiner, pakte ik een glas prosecco en proostte met mezelf. Ik maakte een uitgebreide tosti met
mozzarella, tomaat en basilicum – het was wel kerst natuurlijk. En toen een heerlijke binge-sessie
Harry and Meghan. Ware liefde bestaat echt, zag ik daar. En ach, waarom zou ik niet een lekkere
baddersessie doen? Fock de energierekening, het was Kerst! Hup, nog een glaasje bubbels mee,
Christmas with Trijntje Oosterhuis op Spotify, en met een boek in bad.
Ik gniffelde hardop. Have myself a merry little Christmas. Gelukt.
Hoorde ik daar alweer de sleutel in de voordeur? Ah, ze waren al terug. ‘Ja, het was best gezellig,’ zei
Julia even later welwillend. ‘Maar volgens mij had oma al eens eerder verteld dat ze zo’n mooie
studententijd had gehad.’ Chris: ‘En opa zei alweer hoe blij hij met ons was. Lief hoor, maar dat
weten we nou wel.’
‘Ach, ze worden ook een dagje ouder,’ antwoordde ik met een knipoog. ‘Met Kerst herhalen dingen
zich. Maar ze bedoelen het vast goed.’
