Best schokkend was het verhaal van Volkskrant-journalist Toine Heijmans over zijn 13-jarige zoon die in de cel was beland na het jatten van een pak koekjes in de supermarkt. Voor de eerste keer. Heijmans mocht zijn kind een halfuurtje bezoeken in de politiecel, waar hij zeven uur lang opgesloten was.
Er kwam een advocaat, er kwamen een stel agenten en ene Ralph die uitlegt dat het opsluiten van kinderen normaal is geworden. En dan opeens staan ze buiten. Verontwaardigd, verbluft. Ik kan het me zo goed voorstellen.
Natuurlijk wil je niet dat je kind jat. Je hoopt wel dat hij ervan af komt met een reprimande van de politie of verplicht je excuses aanbieden aan de supermarktfiliaalhouder, of zoals iemand reageerde: ‘vroeger kon je een pak rammel krijgen van je vader’. Normale kinderen zijn hiervan al zo onder de indruk dat ze zo’n jat-actie in het vervolg wel uit hun hoofd laten.
Een lezer van De Volkskrant ziet hierin het onvermogen van de politie ‘echte’ boeven te vangen en zich daarom maar te storten op -bijna- onschuldige kinderen. Je zou het kunnen denken.
Je kind jat een pak koekjes, en belandt in de cel
