Vroeger had je kakkers, wavers, alto’s en disco’s. Nu zien pubers er allemaal hetzelfde uit. De dochter van Sara lijkt op alle meisjes uit haar klas.
‘Waarom tienermeisjes allemaal hetzelfde dragen’, kopte de krant een tijdje geleden. De fotograaf had een leger meisjes op straat geschoten die inderdaad exact hetzelfde aan hadden: skinny jeans, sneakers, t-shirt met logo van Vans, Adidas of een ludieke tekst (Playa Please), afgestyled met een bikerjack of een jeansblouse. De haren lang en los.
Ik heb zelf een dochter, dus hoe dat bij jongens zit weet ik niet precies. Al zie ik om me heen dat ook zij er ook een handje van hebben om hetzelfde aan te trekken: jeans, sneakers, zónder sokken, en een hoodie.
Pubers vroeger
Oma vertelt: in mijn tijd had je wavers, kakkers, punks, skinheads, rasta’s, disco’s en alles daartussenin. Op mijn veertiende liep ik rond met een knaloranje hanekam, de zijkanten gladgeschoren door mijn vader met zijn eigen scheermes. In mijn oversized wollen truien zaten schijnbaar toevallige gaten, aan mijn voeten droeg ik twee maten te grote legerkisten van het Waterlooplein en een fietsketting diende als riem. Ik zag er niet uit, maar ik had schijt.
In het krantenartikel wordt middelbare school docent Jeroen (34) geciteerd die zelf opgroeide in de nineties, toen het straatbeeld ook nog een stuk diverser was. Jeroen haalt herinneringen op aan gothic meisjes die elkaar op school aan een ketting uitlieten, aan skaters, hiphoppers en gabbers. Hem valt op hoeveel braver zijn leerlingen er nu uitzien.
De oorzaak van deze ‘casualisering’ van de mode ligt, hoe kan het ook anders, bij de social media. Die hebben de tieners afhankelijk van likes gemaakt. Op deze leeftijd zijn kinderen enorm gevoelig voor de mening van anderen, legt een socioloog uit. Een tiener met Dr. Martens en te grote overhemden van haar vader is tegenwoordig al een ‘gekkie’.
Pubers nu
Ik zie het bij mijn eigen dochter. Sinds kort heeft ze kleedgeld, maar ze vindt het nog prima met mij te gaan shoppen. Bij dat samen shoppen moet je je overigens geen blij moeder-en-dochtermomentje voorstellen. Vanaf het moment dat mijn dochter zichzelf kon aankleden ging het zo: in de H&M holde ze linea recta naar de jongensafdeling (genderneutrale kledingafdelingen had je toen nog niet) om met haar vingertjes enthousiast naar de spuuglelijke Cars- t-shirts te gaan staan wijzen. Jongenskleren à la, maar ik trok de grens bij Cars kleren of iedere dag naar school in een joggingpak, hoe hip ook. We maakten vervolgens veel drama over vrolijke kleuren en rokjes, die ze al sinds haar vierde weigert te dragen. Shoppen, het was nooit onze hobby.
Fast forward naar nu. De puber schudt bij ieder omhoog gehouden kledingstuk stuurs met het hoofd. Niets. is. Leuk. Op mijn wanhopige vraag ‘HOEZO IS DIT DOODGEWONE WITTE T-SHIRT NIET LEUK?’ , kan ze geen zinnig antwoord geven. Sinds ze op de middelbare school zit begint ze een eigen stijl te ontwikkelen. Dat wil zeggen: ze draagt het tienermeisjesuniform: jeans, sneakers, shirt, overhemd eroverheen. Saai, maar mij hoor je niet klagen. Alles beter dan een Cars outfit.
