Saskia voert een redelijk kansloze strijd tegen de roze koeken, zakken M&M’s en dozen lolly’s die haar huis binnenstromen in de monden, tassen en jaszakken van haar pubers. Naar haar mantra ‘voeden niet vullen’ wordt niet geluisterd, want ‘jeetje, mam, stel je niet zo aan’.
Omdat het mij geen onwaarschijnlijk idee leek dat er wel eens een muizenfamilie, of twee, in de kamers van mijn pubers zou kunnen huisvesten, besloot ik om maar eens orde op zaken te stellen. Hun manier van opruimen, alles onder het bed schuiven, of achter de deur vegen, leek me namelijk niet de meest effectieve manier.
Waar ik van schrok, eenmaal in hun puberdomein aangekomen met vuilniszak en dweil onder mijn arm en de stofzuiger in mijn kielzog, waren gelukkig niet de muizen, godzijdank, en niet zozeer de stapels kleren verspreid over de vloer of de stapels borden en bekers onder en in(!) hun bed, maar het aantal snoeppapiertjes en -zakjes die ik vond. Bij de een schepte ik een vuilniszak aan lege snoepzakken onder het bed vandaan, bij de ander kon ik twee schoenendozen vullen met lege chipszakken en bussen slagroom.
Verzameling snoeppapiertjes van de pubers
Ik stalde mijn vondsten op de keukentafel uit, netjes gerangschikt, zoals archeologen dat ook doen, en wachtte tot mijn pubers thuiskwamen. Grappig, vond de een. Lachen, vond de ander. Maar ik vond dat geen van beide. Ik vond het nogal zorgelijk. Snoep eten is één, maar dagelijks een supermarktschap aan suiker en troep naar binnenharken is twee. Of ze dat normaal vonden? Er werd gezucht en geoogrold, wat maakte het uit als ze af en toe snoepen? Ik graaide wat door de verzameling, hield lege pakken roze koeken omhoog, een zak waar 16 lolly’s in hadden gezeten, lege zakken M&M’s en drop, Fruitella- en Mentospapiertjes, een slagroomspuit. Die laatste hield ik vragend in de lucht. Ja, slagroom vonden ze gewoon lekker. En lekker makkelijk als ontbijt, want dat spuit je gewoon direct naar binnen. Dus.
Eigen stash aanleggen
Ik uitte mijn zorgen over de hoeveelheid suiker die ze naar binnenwerken, maar zij ketsten terug, dat íedereen dat deed. En dat ik er heus niet zo’n heel dingen van hoefde te maken. Het was maar snoep, het was niet zo dat ze iemand hadden vermoord, of zo. Bovendien, er was hier in huis nooit iets lekkers dus hadden ze gewoon zelf een stash aangelegd, hoe erg is dat?
Moeilijk weerstand bieden
Nu is het best moeilijk om weerstand te bieden tegen de enorme hoeveelheid lekkere, maar bovenal ongezonde dingen des levens. Er wordt meer dan ooit ongezond en calorierijk voedsel aangeboden. In de supermarkt schreeuwt het snoepgoed je aan alle kanten toe op een nogal indringend manier. Laat ik het zo zeggen: appels en bananen worden nooit met hetzelfde enthousiasme aangeprezen als zoiets als chocolade croissantjes, gevulde koeken of pepernoten. Op de meeste middelbare scholen staat in de kantine snoep- en frisdrankautomaten. Ook worden er kortingsbonnen van winkels en snackbars van het nabijgelegen winkelcentrum bij de schoolpoort uitgedeeld – geen grap, dit deelde een van mijn pubers droogjes mee, dat er gewoon iemand van de supermarkt stond te flyeren bij school. Ik was in shock, maar de puber werd er niet warm of koud van.
Snoep challenge
Dat je dus stevig in je schoenen moet staan om daar weerstand tegen te bieden, dat begreep ik. Neemt niet weg dat je pubers ook best op hun gedrag kunt aanspreken. Dus ik gooide mijn mantra: ‘voeden niet vullen’ in de strijd en stak een betoog af over het belang van gezond eten. Ze knikten, maar ik zag aan hun ogen dat ze dachten: als we nu braaf luisteren zijn we er snel vanaf en kunnen we nog even naar de supermarkt voordat die dichtgaat.
Om toch het een en ander tot mijn pubers door te laten dringen besloot ik tot een snoepvrije week-challenge. Als zij beweren dat ze snoep heus niet nodig hebben en ze heus niet verslaafd zijn aan suiker, dan moet een week te doen zijn. Zoals verwacht vielen ze voor het challenge-gedeelte, competitief als ze zijn, en begonnen we de week vol frisse moed. Maar na twee dagen vond ik al snoeppapiertjes in hun zakken. We begonnen opnieuw. Het ging nu drie dagen goed. We begonnen weer opnieuw, deze keer stelde ik er een geldprijs tegenover. Dat hielp, want aan spelen voor de eer valt geen eer meer te behalen, blijkbaar. En ze zijn gevoelig voor geld, dus als dat op het spel stond, dan gingen ze er wel voor.
Zeven dagen geen snoep
Een week lang hielden ze zich aan hun woord. Ze knabbelden aan wortels, aten druiven tot ze misselijk werden en ontdekten dat noten best lekker zijn. Ik was trots op ze en ze hadden hun tien euro meer dan verdiend. Deze les zouden ze onthouden, dit wat we deze week hadden gedaan zou hoe dan ook beklijven. Mijn pubers renden ondertussen met naar buiten en net voordat ze uit mijn zichtveld verdwenen hoorde ik de jongste aan de telefoon tegen iemand zeggen: ‘Ga je mee naar de supermarkt? Ik heb geld voor snoep’.
Suikerjunkie vs health junkie
Tja. Ergens had ik het ook wel kunnen weten. Een suikerjunkie haal je niet zomaar een, twee, drie uit je puber. Blijkbaar moeten ze zelf ook ontdekken dat het niet best is al dat gesnaai. Een vriendin vertelde dat haar zoon twee jaar lang leefde op chocolade donuts en cola. Tot hij ontdekte dat de pukkels in zijn gezicht en de vetrand die over zijn broek bolde het resultaat van zijn eetgewoonte was. Hij is nu mister health himself en heeft suiker verbannen uit zijn leven. Er is dus hoop. Tot die tijd herhaal ik eindeloos mijn mantra: ‘voeden niet vullen’.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
