De zoon van Bronja was ineens een puber. Zomaar van de een op de andere dag. Dat is wel even wennen.
Mijn zoon is van de ene dag op de andere de puberteit in geschoten. Althans, zo voelt het. Foto’s bewijzen in elk geval dat hij een half jaar geleden nog zacht en aaibaar was. ‘Normaal’ mag ik natuurlijk niet zeggen, maar als ik het wel mocht zeggen dan zei ik het. Ach, fuck it, ik zeg het nu ook: hij was een half jaar geleden nog normáál.
Als ik nu een foto, of godbetert een filmpje, wil maken moet ik het nummer van de oudermishandelingstelefoon op speed dial hebben. Hij is de ene seconde korzelig en aangebakken en dan ineens, zonder schijnbare aanleiding, lief en knuffelig. Zijn humeur hangt aan een bungeejumpkoord, langs de uiterste hoeken van de menselijke emoties zwiepend. Slaaf van vreemdsoortige hormonen.
De puber is een vampierkuiken
Daar waar hij vorig jaar om zes uur ’s ochtends naast zijn bed stond te trappelen vol ongeduld om de dag te beginnen is hij er nu niet uit te branden. Als een vampierkuiken ligt hij te knipperen en te pruttelen in zijn vampierbed als een of ander onverlaat het gordijn in zijn kamer voor twaalf uur ‘s middags open durft te trekken.
Hij is niet achter zijn computers weg te meppen. Hij wil het liefst alleen noodles en roze koeken eten. Hij is me ineens in lengte voorbij gegaan, de gluiperd. Het gebeurde zonder dat ik er erg in had. Zijn handen en voeten en snor zijn in een keer groter dan de mijne. Zijn stem doet raar.
Tandenpoetsen? Waarom?
De zomervakantie heeft zijn dagen in amorfe zeeën van tijd veranderd. Lange, uitgestrekte golvende waterpaden zonder kaders, zonder horizon, zonder verlichting onderweg. Gelukkig kan hij goed zwemmen en is hij niet nachtblind, denk ik wel eens, iemand zou zomaar kunnen verzuipen in die wezenloze brij van tijd. Gelukkig ook dat ik iets van begrenzing bied, al wordt dat me niet in dank afgenomen. Welke 14-jarige wil er immers om elf uur al naar bed? Of wandelen met zijn ouders? Wie wil er nou losgelaten worden in de natuur, paddenstoelen zoeken en bosbessen plukken (wie verzint zoiets gênant, want dat is het, op je knieën in het bos met zo’n bouwvakkerspleet), als je Warzone of Minecraft kunt spelen?
Puber naar school
En toen begon onlangs de school weer. Dat is ook wat als je puber bent. Rot op met je huiswerk, echt, wat een marteling is dat. Het is écht godgeklaagd, die boomerdocenten met vieze koffieadem en sneue praatjes en nog ergere grapjes. In de pauze rent hij met zijn vrienden naar de supermarkt om broodjes met 500 E-nummers te scoren. En koopt hij zoveel snoep dat hij ‘s avonds in bed nog ligt te snaaien. En dan heb je altijd die moeder weer die zegt dat je je tanden moet poetsen. Wie poetst er nou zijn tanden als ie nergens heengaat? Dat is echt weer zo’n rare regel van een bejaard fossiel uit de vorige eeuw. Deze puber in huis, het is even wennen.
*****
Journalist en auteur Bronja Prazdny is moeder van twee jongens. Haar bio is kort en bondig: ‘Ik werd geboren. Mijn ouders reden mij rond in hun oude Saab om me in slaap te krijgen. Ik knipperde met mijn ogen en was middelbaar. True story.’ Wil je meer van en over haar lezen, kijk dan op Bronja Prazdny.
Heb jij een handboek nodig voor jouw puber? Bestel dan ons Handboek voor beginnende puberouders.
