De 11-jarige dochter van Martine heeft met allerlei clubjes en school een moordend schema. Wordt ze niet teveel gepusht? Ze maakt zich zorgen, ligt een burn out op de loer?
Eerst graffitiles, dan pianoles, een halfuurtje om je om te kleden en dan -hup- op de fiets naar voetbaltraining. Zo ziet het schema van mijn dochter er vandaag uit. Het is inderdaad een race tegen de klok die begint om drie uur en eindigt om acht uur, als ze achter een bord pasta zit.
Gekkenwerk, zo oordeelde een vriendin die ik dit moordende schema beschreef. “Straks krijgt ze nog een burn-out.” We worden er aan alle kanten voor gewaarschuwd: we sjezen met onze kinderen naar allerhande clubjes, pushen hen de basisschool door tot minimaal een vwo-advies en zetten ze vervolgens op bijles om te zorgen dat ze het ook nog eens allemaal halen. Uiteindelijk zitten ze daardoor overspannen op de bank heel zielig te wezen. Tieners raken steeds vaker burn-out, zo las ik een paar weken geleden in de krant. En via Facebook krijg ik uitnodigingen om mee te doen aan burn-out preventie-trainingen voor kinderen. Ik vind het alarmerend.
Ja, als ik erover nadenk is ze af en toe wel bleekjes om de neus. En een beste slaper is het ook al niet echt. En dan is er behalve die graffiti-les, pianoles en voetbalclub ook nog toneelles en twee keer per week huiswerk en een voorbereidingsklasje voor de middelbare school. Tenslotte is er ook nog een uitgebreid netwerk van vriendjes waarmee ze gaan spelen. O nee, dat is tegenwoordig hangen. Niet zij, maar ik word er altijd nogal moe van.
Want al die clubjes en school, en vrijetijdsbestedingen: het lijkt wel veel maar veel andere zorgen hebben ze niet. Als ouder ben ik degene die het allemaal mogelijk maakt: brengen, halen, sportkleding wassen, overhoren, op zaterdagochtend langs de lijn. Zit er een hele rits pubers op mijn bank televisie te kijken dan ben ik degene die de chips en cola uitserveert. En dan ben ik nog zo’n ouder die vindt dat ze werkstukken boekbesprekingen zelf moeten maken, in plaats van tot twee uur ’s nachts te zwoegen op een gelikte multimediale 360 graden presentatie.
Ouders besteden bijna twee keer zoveel tijd aan het vervoeren, verzorgen en begeleiden van hun kinderen dan dertig jaar geleden, las ik laatst. En dan hebben wij er -in tegenstelling tot onze moeders- meestal nog een baan bij. Bovendien: dat voorwaardenscheppend bezig zijn, dat zijn niet de leukste klussen. Denk aan in een muffe voetbalkantine wachten tot de training voorbij is, of een sporttas met natte spullen van een week oud openritsen. Met een weerbastige puber woordjes Frans overhoren, om erachter te komen dat hij het niet heeft geleerd. Opruimen poetsen, rondslingerende kleding opvegen. En de rekeningen betalen voor al die clubjes, want ‘we are paying for this shit’. Dus als iemand het zwaar en druk moet hebben, dan ben ik het wel. Niet mijn kinderen.
Maar ik klaag ook niet. Want hoe tof is het dat je in een omgeving leeft waarin de mogelijkheden schier oneindig zijn. Zodat je je inderdaad zo veel mogelijk kunt ontplooien. In iedere stad of ieder dorp is er wel een musicalschool, kunstclub en sportclub. En talent voor topsport? Clubs hebben vaak de faciliteiten. En op scholen zijn er veel voorzieningen voor kinderen met dyslexie, dyscalculie, ADD, ADHD, hoogbegaafdheid en wat al niet meer dat iedereen aan zijn trekken komt in het onderwijs. Waarom zou je niet overal optimaal van profiteren? Dat is toch een zegen van deze tijd?
Mijn dochter vindt het in ieder geval fantastisch, die stuitert door het leven. Laatst plofte ze naast mij neer op de bank. ‘Mam’, vroeg ze, ‘Mag ik op trompetles?’
