Na maanden met haar pubers thuis op haar lip loopt Saskia wel een beetje op haar tandvlees. Want terwijl ze probeert te werken is ze ook de hele dag politieagent aan het spelen, de koelkast aan het bijvullen en bemiddelaar zijn.
Ik zoom met een vriendin, de enige manier om elkaar te zien in deze corona-tijd, die haar beklag doet van haar dag. Ze heeft er een van 7 en 9 thuis die ze de afgelopen weken heeft moeten homeschoolen. Haar dag bestaat uit de hele dag naast die twee zitten en zorgen dat ze online zijn, geen gekke bekken trekken in de zoomles en dat ze hun weektaken en allerhande werkjes maken.
Ik hoor het aan en voel met haar mee, maar denk ook: makkie. Als jij denkt dat je het zwaar hebt, moet je eens een dag aan mijn keukentafel komen zitten. Want dat is toch echt een andere tak van sport. Het begint al in de ochtend, als er ruzie is wie op de beste wifi-plek mag zitten. Voor alle duidelijkheid: de wifi is in ons hele huis goed, maar mijn pubers zijn van mening dat op die ene plek aan de keukentafel, die plek met dat lekker kussentje en dichtbij de kachel en ijskast toch echt het bereik beter is. En belanden we dagelijks in een discussie over wie recht denkt te hebben op die plek en waar ik dan als bemiddelaar moet optreden en moet bedenken wat zwaarder weegt, een schriftelijke toets of een mondeling?
Hoog frustratielevel
Ook is er continu gedoe om opladers, waar met name om de fast charger wordt gevochten, en zijn alle oortjes élke ochtend als sneeuw voor de zon verdwenen waardoor ik twee docenten op volume 10 uit twee laptops hoor praten. En omdat er geen duidelijk rooster is, lessen vallen continue uit, of worden verschoven, lopen mijn pubers tussen hun online lessen doelloos door het huis. De een hoor ik zuchten dat er om 11 uur en dan pas weer om 16 uur les is, de ander klaagt dat in de les van 12 uur ineens een toets is aangekondigd voor de les van 15 uur. Het frustratielevel is in de ochtend dan ook bijzonder hoog hier in huis.
Tussen hun lessen door hebben mijn kinderen eigenlijk een heel leuk leven. Waarin ze niet per se rekening houden met hun ouders die thuis werken. Er worden taarten gebakken, haren geföhnd en gestyled, series gekeken, gegamed, de hond trucjes geleerd, wat niet lukt en vooral veel geblaf oplevert, tosti’s gemaakt, cappuccino’s bereid met héél véél melk, smoothies gemaakt, YouTube gekeken, zillion TikTik-video’s gemaakt, beetje gesport, maar vooral niet teveel, nog meer tosti’s gemaakt en eieren gebakken. Oh ja, en vooral de keuken niet opruimen.
Vakantiekamp
Mijn pubers hebben naast ruzie ook heel veel lol samen. Wat leuk is, natuurlijk, maar niet echt voor rust zorgt. Ze spelen spelletjes, zingen levensliederen, André Hazes is favoriet op dit moment, lopen de polonaise, maken schunnige grappen en rennen gillend achter elkaar aan. Wat uiteindelijk weer uitmondt in ruzie. Want de een heeft de telefoon van de ander gepakt en de ander heeft de laptop van de een. En dan begint het hele feest weer van vooraf aan. Mijn huis heeft, kortom, iets weg van een vakantiekamp waar school een hinderlijke onderbreking van is.
En tussen al dat lawaai en gedoe en gegil en geruzie probeer ik te werken. Wat maar mondjesmaat lukt. Ik hoor mezelf in herhaling vallen met uitroepen als: blijf van elkaar af, geef die telefoon terug, laat elkaar met rust, moet je nu alwéér eten?, kan het wat zachter? om uiteindelijk heel hard ‘STILTE’ te gillen. Waarop mijn pubers dan weer verbaasd vragen of er iets met mij aan de hand is en waarom ik zo gil.
Dit is pas zwaar
Ik snak naar regelmaat. Naar lessen die gewoon om half negen beginnen en met een docent die klaar zit achter zijn of haar scherm en vertelt wat er gedaan moet worden. Ik snak naar simpele taallesjes en sommen waar ik gewoon bij kan helpen. Ik snak naar gewassen kinderlijfjes die kleren aanhebben en niet de hele dag in hun badjas of korte broek door het huis banjeren. Ik snak naar een simpele lunch om 12 uur. En ik snak naar kinderen die gewoon om 8 uur naar bed gaan waardoor je nog wat aan je avond hebt en een fles wijn kunt leegtanken zonder dat je pubers gillen dat je een alcoholist bent.
Dus nee, lieve vriendin van me, met je lieve, schattige, kinderen op de basisschool, je hebt het niet zwaar. Wil je weten wat zwaar is, ruil dan een dagje met mij.
***
Nu je hier toch bent, zouden we je iets willen vragen…
We maken iedere dag Tis Hier Geen Hotel met heel veel plezier. Want we zien het als onze missie om jullie zonder al teveel kleerscheuren, en een beetje humor, door de puberteit van je kinderen heen te slepen. En dat willen we blijven doen. Maar sinds de Corona-crisis is dat er niet makkelijker op geworden. Zou je ons daarom willen helpen dit Hotel open te houden? Hoe? Kijk HIER.
Heb je ons nieuwe boek al?
