Miriam begrijpt er niks van. Waarom koekeloeren pubers tijdens de schoolpauze op hun smartphone en PRATEN ze niet met elkaar? Gelukkig heeft ze een zoon en die wil het best aan zijn moedertje uitleggen.
Zoon laat een filmpje zien dat hij maakte in de schoolkantine. “Mam. Kijk eens”. Ik kijk. En vraag hem drie keer waar dat nou precies was. Elke keer, steeds harder, antwoordt hij: “Op school Mam.” Wáár is dat? Op School Mam. Op welke school Julius? OP MIJN SCHOOL, MAM.
Ik zie een heleboel jongeren. Veel met een capuchon tot diep over de oren getrokken. Er is niets te horen. Geen muziek. Niemand spreekt met elkaar. En allemaal houden ze hun smartphone voor hun neus. Wat een treurnis.
“Praten jullie nooit met elkaar in de pauze?” Mijn zoon schiet in de lach. “Nee. Natuurlijk niet.” Blijkbaar keek ik hem zó raar aan dat hij wel moet vragen wat wij dan deden in de pauze. Nou. We zaten aan een tafel. De New Wavers bij de New Wavers. De kakkers bij de kakkers. De conservatievelingen bij de conservatievelingen. We aten ons brood. Dronken koffie. Maakten lol. Giechelden als een begeerlijk object langsliep.
Dat laatste moet ik even uitleggen. Zoon wil weten hoe wij liefdesperikelen in hemelsnaam overleefden zonder smartphone. Wat bedoel ik met: we praatten met elkaar. Over wat? Waar hadden wij het over? Nou, over stappen. Bijbaantjes. Muziek. School. Docenten. Dingen waar we bang voor waren. Dingen die we leuk vonden. Kleding. Televisieprogramma’s. Andere mensen. Politiek. Wetenschappelijke ontdekkingen. Gewoon, over alles.
Ik vraag hem het filmpje nog een keer te laten zien. “Wat doet iedereen dan op zijn telefoon?” vraag ik. “We Facebooken. Snapchatten. Appen. Instagrammen. YouTuben,” dreunt hij op. Logisch. Maar met welk doel? Ik bedoel: je zit bij elkaar, dan is het toch veel leuker met elkaar te kletsen?
Er valt een stilte. “Mam, serieus? Waarom zou ik met iemand praten waar ik niets mee heb terwijl ik ook kan appen met een vriend? Waarom zou ik naar de kutmuziek van een ander luisteren als ik mijn eigen afspeellijst heb? Waarom zou ik het over televisie moeten hebben als ik via YouTube alles kan bekijken wat mij boeit? Waarom zou ik wachten tot een chick voorbij loopt als ik haar via Snapchat kan zien? Waarom zou ik wachten op verhalen over het weekend als alles op Facebook wordt geplaatst?”
Zijn woordenstroom moet ik even laten bezinken. Er groeit een hele generatie op die stilzwijgend naast elkaar informatie opzuigt via een schermpje. Die ervoor kiest op een zelfverkozen eiland te zitten met hun capuchon tot diep over hun oren. Ik spreek mijn verontrusting uit naar mijn zoon. “Mam. Je zei het net zelf. Jullie zaten ook allemaal bij elkaar op een eiland. Kakkers bij kakkers, New Wave bij New Wave. Het enige verschil is dat wij nu met zijn allen aan één tafel zitten en via Social Media op ons eigen eiland kruipen.”
