Mijn pubers zijn vandaag vrij. Op hun beide scholen wordt gestaakt. En ik geef al die leraren groot gelijk. Niet omdat ik vind dat ze meer geld moeten verdienen, want dat zit volgens mij in Nederland wel goed, maar omdat ik ze minder werkdruk gun.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Leraren die luisteren
Vandaag dacht ik, toen mijn pubers zich nog een keer omdraaiden omdat ze niet naar school hoefden, hoe belangrijk is het werk van een leraar? Welk verschil kan een leraar in het leven van een kind maken? Kun je daar uren aan hangen of een prijs, in de vorm van salaris? Want dat is waar om gestaakt wordt vandaag.
Toen ik in de vijfde klas van de basisschool zat kreeg ik les van meester Bos. De enige leraar die tijdens mijn basisschoolperiode geen probleem van mijn adhd, waar toen nog geen diagnose voor was, ik was gewoon een buitengewoon druk kind, maakte. Hij zag het eerder als mijn kracht. Na jaren voornamelijk op de gang door te hebben gebracht en tientallen keren bij de hoofdmeester op zijn kantoor te hebben gezeten die zuchtend mijn ouders belde voelde ik me ineens begrepen. En gezien. En gehoord. Want dat wat meester Bos deed, luisteren en kijken. Hij snapte wie ik was en dat was voor een meisje van 11 dat alleen maar werd gezien als een lastig kind ontzettend fijn. Dat jaar was voor mij het allerleukste jaar. Ik huilde tranen met tuiten toen ik naar de zesde klas ging.
Tijd nemen
Op de middelbare school kwam ik ook leraren als meester Bos tegen. Mijn mentor in de brugklas wist het beste uit me te halen door te zeggen dat hij in me geloofde. Mijn gymlerares in de derde nam me onder haar hoede toen ik dreigde te blijven zitten, mijn geschiedenisleraar in het laatste jaar van de havo loosde me door mijn examenstress heen. Allemaal leraren die naast hun hun werk tijd namen voor mij, met mijn ogenschijnlijk kleine problemen, maar die voor groots aanvoelde en dat ook door die leraren zo werd gezien én serieus werd genomen. Ze dachten niet: ik heb geen tijd, maar wat kunnen we voor je doen. Een wereld van verschil.
Leraren helpen in nood
Mijn pubers hebben, gelukkig, ook leraren die meer doen dan alleen maar lesgeven. Mijn zoon had in de brugklas een mentor die zijn zelfvertrouwen behoorlijk opschroefde en een paar klassen verder een mentor die zijn adhd in juiste banen wist te leiden waardoor hij wel overging. Mijn dochter moest van niveau en school verwisselen. Op haar oude school ontfermde haar Engelse lerares zich over haar en ving haar tranen op omdat ze verdrietig was dat ze van school af moest. Op haar nieuwe school stond haar nieuwe mentor met open armen op haar te wachten en stond net zo lang naast haar totdat mijn dochter lekker in haar vel zat in haar nieuwe klas.
Na werktijd
Alle keren dat leraren, mannen en vrouwen, mij, mijn pubers, en andere pubers, onder hun hoede namen, geruststelden, zelfvertrouwen gaven, lieten zien wat hun kracht was en hoe ze het beste uit zichzelf konden halen, deden ze dat niet onder hun werk, maar na hun werk. Als de lessen waren afgelopen en de schooldeuren al bijna dicht waren. Of ’s avonds als ze in paniek werden ge-appt door leerlingen om wat voor reden dan ook. Als al die leraren op die momenten hadden gezegd: ‘Sorry, maar daar heb ik geen tijd voor’, of ‘De werkdruk is te hoog, dus zoek het maar uit’, hoe was het dan met mij afgelopen? En met mijn pubers? En al die andere kinderen?
Minder werkdruk, meer oog voor de leerling
Ik gun elke leraar een mindere werkdruk. En ik gun alle leerlingen een leraar met een luisterend oor, die troosten, die wel zien dat een kind het thuis moeilijk heeft, die wel doorhebben of een puber goed in zijn of haar vel zit. Dat ze daarom vandaag staken snap ik, want tijd hebben zodat je het verschil kan maken is zo ontzettend belangrijk. Ik gun namelijk iedereen een meester Bos.
